Hermes onderwees dat het universum werd staande gehouden door energieën van tweederangs goden, welke de uitvoerders van de Goddelijke Wil waren. Ofschoon Hermes de Eerste Oorzaak niet definiëerde, schijnt hij er toch de voorkeur aan te geven om haar het Oorspronkelijke Denkvermogen of het Hoogste Wezen te noemen, waaruit alle reden voortkomt en de ondersteuner van alle natuurverschijnselen is. Aldus was Hermes in principe monotheïst (geloof in één God) en pantheïst (geloof dat God = wereld) in zijn beeld van de tweederangs principes die, uit het Ene te voorschijn komend, de ondersteunende kracht worden welke het vele ten uitvoer brengt.