Het Nederlands Filmfestival is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Met dit jaar 300 Nederlandse films, waarvan er meer dan 25 tijdens het festival in première gaan. Naast het filmaanbod zijn er op diverse locaties in de Utrechtse binnenstad premièreborrels, exposities, workshops, praatprogramma's en feesten met o.a. Nederlandse filmsterren als DJ.

Aan het festival werken meer dan 40 betaalde krachten en ruim 200 vrijwilligers mee. Een van die betaalde medewerkers is freelancer Mike. Zijn klus: Kassacoördinatie en infobalie.

Zijn dagboek is een op ware feiten gebaseerd verhaal rond de uitvoering van het festival.

3 september
Het complete filmprogramma zit eindelijk in de software van het kassasysteem. Doet die stomme kaartjesprinter het niet. Een telefoontje met de hardwareleverancier levert voor vandaag niets op. Verder laten de kantoorburen van het inmiddels afgelopen Dode Tonen festival tot grote ergernis van iedereen de telefoon eindeloos rinkelen. Wat nog veel irritanter is dan de harde klassieke muziek die ze gisteren door het kantoor lieten schallen.

Pien van de Premières lijkt vandaag al haar stress een beetje aan de kant geschoven te hebben. Knap zoals ze fris & fruitig aan de dag kan beginnen, terwijl ze gisteravond nog met gekwelde blik aan de telefoon zat. Ik heb ontdekt dat ze dol is op chocola. Dan kan nog van pas komen, want ze moet voor maandagochtend alle Bobo-gastenkaarten van de premières op haar buro hebben. En als die kaartjesprinter het niet snel gaat doen gaat dat niet lukken.

4 september
Vanmiddag de vrijwilligersmeeting. Verbazingwekkend hoge opkomst: van de 200 vrijwilligers blijken er minstens 140 daadwerkelijk gekomen te zijn. Voornamelijk jonge vrouwen. Behalve de nodige uitleg worden we getrakteerd op Sneak Wereld Première van een kort grappig filmpje, wat niemand mag weten. De eigenlijke première is namelijk pas over 2 weken, en waarschijnlijk voor beduidend minder mensen. Iedereen glundert en voelt zich meteen een beetje “part of the scene”.

Daarna de helft van de kassaploeg ontmoet (11 van de 20) voor een kort uitlegpraatje. Lijkt een leuke ploeg, veel vers bloed, en een paar mensen die de klus eerder gedaan hebben, maar ze lijken er allemaal zin in te hebben. Even een biertje, en door. Bob de producer vind mijn dagboekidee leuk.

Ed de Sjouwer en Ted de Bouwer hebben nog de nodige logistieke knelpunten en kijken met gefronsde wenkbrouwen naar hun computerschermen en paperassen. Er blijkt o.a. een nijpend personeelstekort op 1 van de belangrijkste dagen.

5 september
Na uren prutsen is het printerprobleem gelukkig opgelost. In hoog tempo spuiten de première-gastenkaarten voor de diverse filmproducenten uit het apparaat.

9 september
Vandaag worden de eerste premièrekaartjes met de car service naar diverse producenten gebracht. Pien is er nog erg druk mee, want om de haverklap komt ze met last-minute wijzigingen. Wat ze goed weet te compenseren met een lieve glimlach en de belofte van een kop koffie of biertje. Het blijkt dat er in het weekend blijkbaar nog het nodige veranderd is in de 'bijna definitieve' versie van het totale filmprogramma, wat de voorraad werk niet ten goede komt. Ondertussen krijg ik gelukkig nog een paar vriendelijke vrijwilligers toegewezen voor de kassaploeg. Alweer 4 dames. Houden mannen niet van film? Nadat ik met 1 van de dames een tijdje heb zitten babbelen over wat de bedoeling is etc. krijg ik te horen dat mijn stem wel wat op Henk Westbroek lijkt. Mooie boel. Maar ja, kan ik wellicht altijd nog radiopresentator of politieke relschopper worden als ik freelancen niet meer leuk vind.

10 september
Het kantoor wordt per dag een groter kippenhok. Telefoons gaan de hele dag over, en iedereen is druk doende. Onze buren van het Dode Tonen festival zijn erg druk met het op diverse volumes beluisteren van opera. Ik haat opera. Als wraak pik ik een prullenbak van ze in, zodat ik niet telkens meer op hoef te staan. Is wellicht minder goed qua lichaamsbeweging, maar ter compensatie heeft Ted de Bouwer bedacht dat we nu beter kunnen oefenen voor het wereldkampioenschap propjesgooien. Wat echt schijnt te bestaan: vanaf een afstand van 6 meter dienen er door een jury voorgedraaide proppen in een miniscuul prullebakje gegooid te worden. Ed en ik komen niet verder dan 2 meter met een grote bak. Gelukkig kunnen we nog wel even oefenen. Een onzinnig wedstrijdelement is natuurlijk altijd leuk.

12 september
De stress neemt toe in het kippenhok. Als Bob de producent even aan mijn buro staat wordt hij binnen een minuut belaagd door 3 mensen en 2 telefoontjes. De voorraad verse e-mails in mijn inbox lijkt per dag met 50% te stijgen. Volgende week vrijdag begint de voorverkoop, en Ted de Bouwer komt achter een nieuw probleem: het wordt nog behoorlijk problematisch om mij de 4 beloofde telefoonlijnen (op 1 nummer) te leveren. Als dat maar goed komt. Ondertussen probeer ik al 3 dagen het rooster van de kassamedewerkers af te maken, wat maar moeilijk lukt omdat er de hele tijd mensen langskomen met iets wat liefst ter plekke afgehandeld moet worden. Het saamhorigheidsgevoel (we hebben het allemaal druk) neemt gelukkig ook steeds meer toe. Als uiteindelijk het rooster op de mail is komt er van de overkant van mijn buro een glas wijn mijn kant op. Best fijn. Voordat volgende week de voorverkoop begint moet er maar even geborreld gaan worden op de goede afloop.

Maandag 16 september
Tja, dat was te verwachten: een mailbox vol met 'sorry, ik had gezegd dat ik die dag vrij had, maar ik kan toch niet' mailtjes naar aanleiding van mijn rooster. Zelfs een 'je hebt me op een verkeerde dag ingedeeld' exemplaar. Was blijkbaar moe vrijdag... Valt gelukkig met wat gepuzzel allemaal wel op te lossen.
Ondertussen word ik maar niet beter in het propjes gooien. Ted en Ed hebben het ook al opgeven. Alles verder dan 2 meter zorgt onherroepelijk voor meer lichaamsbeweging. Wat blijkbaar ons middel tegen RSI is. Maar deelname aan die kampioenschappen kunnen we wel vergeten. Niet dat ik daar tijd voor heb, want de voorraad klusjes op mijn 'to do lijst' neemt sneller toe dan ik kan afstrepen en de voorraad tijd neemt af. Inmiddels raak ik redelijk gewend aan de kakofonie van de telefoons en hum ik automatisch alle melodietjes van de diverse mobieltjes mee. Continu druk geluid is verslavend: na zessen met de burobuurman nog een 'wie-kan-terwijl-je-hard-doorwerkt-het-vrolijkste-liedje-opzetten' wedstrijdje gewonnen. Vind ik zelf tenminste. Met dank aan de surfgitaar van Dick Dale.

Verder vanavond de drie belangrijkste bioscopen afgeweest voor kennismaking en uitleg van alle afwijkende kassa-toestanden. Grappig om te merken hoe verschillend de sferen zijn. Alweer allemaal vriendelijke en geïnteresseerde mensen.

Dinsdag 17 september
De eerste groep vrijwilligers op bezoek gehad voor kassa-instructie. Best spannend moment: snappen ze het een beetje, vertel ik het wel goed, etc. Maar gelukkig, iedereen was aanwezig, luisterde braaf en ging na de uitleg onder begeleiding gretig rommelen op de computers. Als de twee groepen van morgen net zo leuk zijn wordt het gezellig vanaf vrijdag, wanneer de voorverkoop begint. En dat is best een prettig gevoel nadat (na -tig telefoontjes en mailtjes) de helpdeks van de software leverancier me uiteindelijk bekent niets te snappen van de bug die me al meer dan een week dwarszit, en ons foute info geeft als we films in het kassa-systeem opzoeken. De enige man die het zou kunnen weten is uiteraard op vakantie... Ik begin een visioen te krijgen van stapels info-papieren in een klappertje.

Het aardige van de diverse medewerkers van het Nederlands Film Festival is trouwens dat ze ondanks alle drukte en hektiek behoorlijk goed gehumeurd blijven. Vrij veel jong bloed en prettige karakters dragen daar waarschijnlijk hun steentje aan bij.
Woensdag 18 september
Wat een dag. Iedereen lijkt er een gewoonte van te maken om aan het begin van de dag alle klusjes die ze uitbesteed willen hebben uit te delen met een 'kan dit met spoed' mededeling. Waardoor ik al na een uur het gevoel heb drie uur met tien dingen tegelijk bezig te zijn... De rest van de dag wordt in beslag genomen door nog 2 clubjes kassamensen instructie te geven. Wat behoorlijk vermoeiend is, hoe leuk, aardig en bereidwillig ze ook zijn. Het rooster is inmiddels toe aan versie 2.4. Waarmee er inmiddels minder bugs in zitten dan in de filmprogramma software. Ondertussen zijn Ed en Ted stiekem toch nog bezig om het afstandpropjesschieten beter in de vingers te hebben. Ik zag vanuit een ooghoek zelfs een enkele via een kopstoot doorgemikt worden. Ik kan natuurlijk niet achterblijven en wordt inmiddels al iets trefzekerder. Als ik 5 minuten voordat ik eindelijk de deur uitga Ted tegen Ed iets hoor mompelen over een ernstig probleem met de te leveren telefoonlijnen, vraag ik me af hoe morgen mijn laatste dag voor de voorverkoop begint.

Donderdag 19 september
Op deze laatste dag voor de voorverkoop is iedereen in rep en roer: Iedereen MOET NU een aantal kaartjes die gisteren al op de post hadden gemoeten. Voor sommige premières van films proberen verschillende mensen meer gasten- of producentenkaarten te regelen als er plaatsen in de bioscoop zijn. Na het nodige heen en weer geregel tussen Pien van de Premières, Juf Riek (studenten & schoolprojecten) Herr Mans (programma) en Peer van Buiten (communicatie, p.r. & publiciteit) komt het nog net goed. Alleen meneer Kliekjes (speciaal programma) kijkt een uur later wat beteuterd als hij ook nog een stapeltje gastenpapiertjes probeert in te leveren.
Uiteindelijk is het lijstje noodzakelijk-voordat-de-voorverkoop-begint pas ruim na 22.00 afgewerkt. Inclusief Ted's 4 werkende telefoonlijnen!

Vrijdag 20 september
Start voorverkoop. Heksenketel. Als ik om 10.00 het antwoordapparaat van de reserveerlijn haal gaan de telefoons tot ver in de middag continu op standje roodgloeiend. Ondanks dat er continu 4 mensen de telefoon beantwoorden. Die allemaal het werk voor het eerst doen, zodat ik het eerste uur als een soort sprinkhaan om ze heen duik om de vragende blikken en kassaprogramma-inwennigheden op te lossen. Ook aan de kassa loopt het storm, er staat al een rij voordat we beginnen. Oorzaak: een actie in samenwerking met het U.N. : Met een bonnetje kunnen 500 mensen gratis (daarna voor 1 euro) naar de film. Ze kunnen kiezen uit 17 van de meer dan 250 voorstellingen waar we kaartjes voor verkopen. Aan de telefoons wordt soms snel duidelijk wanneer iemand met een U.N.-bon wil reserveren:
“goeiedag, kwil groag reserfere foor Minoes”
‘ dat kan mevrouw, voor welke voorstelling? Donderdag, zaterdag, zondag of woensdag?’
“oh, droaittie dan ook? Dag dattie alleen zoaterdag draaide”

In de loop van de dag blijkt het publiek grofweg in 2 soorten mensen in te delen: filmliefhebbers die blij met je zijn dat ze voor een aantal films kunnen reserveren, en mensen die weliswaar wat onwennig maar o zo graag met zo veel mogelijk bonnen gratis naar de film willen. Een persoon heeft maar liefst 12 bonnetjes verzameld…

Terwijl ik de trappen op en af blijf hollen (de kassa en voorverkoop lijnen zitten zo'n 200 meter en 4 trappen van elkaar verwijdert...) weet ik wel het meeste kantoorvolk van me af te houden maar sommigen zijn standvastig. Misschien moet ik een T-shirt maken met als opdruk "Later" of "Niet nu" of "Mail het maar even" (met op de achterkant "dan kijk ik er volgende week wel even naar"). Verder is niet alleen de voorverkoopkassa is vandaag van start gegaan, maar ook Jeetje’s Jeugdsoos, waar alle vrijwilligers kunnen verpozen als ze even pauze hebben. Aan het eind van de dag lijkt alles best goed gegaan te zijn en kijken Bob de Producer en ik elkaar met een grote grijns boven de geldkas aan.

Zaterdag 21 september
Ook vandaag blijken de U.N. bonnen populair. De term ‘gratis’ haalt blijkbaar ook minder mooie kanten in mensen naar boven. Zo zijn een aantal mensen verbolgen omdat ze er gisteren niet doorheen konden komen, en inmiddels maar liefst 1 euro per kaartje moeten betalen.
Voor de minder sociale mens is er nog een ergernis: We reserveren namelijk maximaal 70% van de kaartjes voor een voorstelling, omdat in de praktijk is gebleken dat niet iedereen zijn gereserveerde kaartjes komt ophalen. En zie dan maar eens in het laatste halfuur voor de voorstelling begint die kaartjes nog te verkopen. Sommigen kunnen echter niet uitstaan dat sommige films al vol gereserveerd zijn, maar hebben ook geen zin om op de dag zelf hun kaartje op te halen. Voor dat soort mensen ben ik blij dat ze niet meer kunnen reserveren. Zo ook voor de mevrouw met U.N.-bon die woest werd. Eerst omdat de gratis kaartjes op zijn, en vervolgens omdat blijkt dat ze wil reserveren voor een film in Amersfoort (waar wij geen kaarten voor voorverkopen, en waar helemaal geen U.N. aktie geldt, kwestie van goed lezen).
Ze weigert het nummer van de bioscoop in Amersfoort op te schrijven. “Eerst kom ik er niet doorheen, nu moet ik plotseling een euro betalen, en ook nog een ander nummer bellen!!! “
Nog zoiets: Kassamedewerker: “hoe laat draait de voorstelling die u bedoelt?”
Klant: “kweenie, ik zit op de fiets” Tja. Gelukkig zijn de meeste mensen aardig en vriendelijk. Erg schattig: een oud vrouwtje wil graag naar Snapshots, want haar vader woonde waar de film is opgenomen. Maar ze wil wel graag vooraan want ze is slechtziend.

Zondag 22 september
Is eindelijk een rustige dag. Zelf saai. Alsof veel mensen niet door hebben dat we open zijn. Computer Hans heeft opgevangen dat ik deze soap bijhoudt en wil ook graag een rol. Of ik niet iets over hem en zijn hond kan schrijven. Zoals elke computernerd verwacht hij dat alles via internet kan, dus ook bekend en populair worden. Ik vermoed dat hij dat wil omdat hij denkt op deze manier makkelijker aan een 2-voetige vriendin te komen. Iets waar mensen die bij ‘netwerken’ altijd aan zo’n ingewikkelde kabel-spagetti denken altijd een beetje moeite mee hebben.

Maandag 23 september:
Erg maandagochtend: “ sorry mevrouw, ook voor deze voorstelling is het maximum van 70% gereserveerd, de overige kaarten komen op de dag zelf vrij”
“oh, hoeveel procent is dat dan?”

Leuke opgepikte roddel: Een mij totaal onbekende acteur belt een medewerker: “ik geef geen toestemming dat u die film uitzend!” Antwoord: “misschien is het slim dat u dan contact met de producent opneemt?”

Het kantoor is weer op volle sterkte en een drukte van jewelste. Ik gooi mijn invulbriefjes systeem maar in de volle prullenbak en hoop maar dat niemand verwacht dat ik alle dit-moet-nu-even klusjes ook nog onthou nadat ik ze gedaan heb. Meneer Kliekjes heeft alweer pech: eigenlijk moeten er nog 200 belangrijke personen (waaronder 50 acteurs) een kaartje voor een voorstelling waar nog maar 100 kaarten voor zijn. Dat wordt toveren morgen. Zo langzamerhand zit ik al behoorlijk in ‘festival-mode’ (voor elk probleem komt uiteindelijk een oplossing) Inmiddels hebben de meeste kassa-medewerkers al een keer gewerkt en raken behoorlijk vertrouwd met alles. Zelfs met de stapels aanvullende info paperassen die gedurende dag langzaam maar zeker de buro's bedekken. 'T is een leuk clubje, en als ze af en toe niets te doen hebben kakelen ze er lustig op los. Best gezellig.

Dinsdag 24 september
De tent, oeps ik bedoel het Grolsch Festivalpaviljoen, op het Neude is afgebouwd en al onze kassa's, reserveerlijnen, telefoons, computers, papierzooi, kortom de hele kassarambam gaat vandaag verhuizen. Het wordt zowat slaande ruzie met Anita van de Overkant die vindt dat de bobobalie blijkbaar veeeel belangrijker is en dus eerder opgebouwd moet worden. Ruzie is naar dus ze krijgt haar zin. Gevolg is wel dat ik pas om 2 uur 's nachts in mijn bed lig terwijl zij al lang ligt te ronken. Die hoeft dus voorlopig niet meer om gunsten te komen. Maar we kunnen morgen wel weer open. Johnny de Kermisbaas (lokatiemanager) loopt glimmend van trots rond.

Verder is Ramses Shaffy blijkbaar nog steeds populair. Morgenavond is de openingsfilm "Ramses" alleen voor genodigden. Maar inmiddels zijn we al gebeld door het nichtje van Ramses, de oude overbuurman van Ramses, de 'echt-allergrootste-fan' van Ramses, een man uit Den Haag wiens zieke vrouw met manke benen die Ramses echt heel heel heel erg goed kent en toch echt kaarten voor de premiere wil hebben. Wat niet kan. Vervolgens willen deze mensen perse naar een voorstelling van de documentaire over Ramses die al (voor 70%) volgereserveerd zit. En hoe zielig en meeslepend hun verhaal ook is: nee blijft nee.

Woensdag 25 september
Op een nieuwe lokatie begin je altijd weer even opnieuw. Dus de eerste paar uur is het een grote papierrommel totdat er een kast komt. Aangezien ook alle gele briefjes op de kassacomputers de verhuizing niet overleefd hebben wordt het een wat hectische maar wel gezellig drukke ochtend. Johnny de Kermisbaas rent ook nog van hot naar her, en dankzij zijn indrukwekkende stemvolume blijven we continu op de hoogte waar hij uithangt.

Het leukste kassaverhaal van vandaag: Een producenten gezelschap komt binnen, en wil nog eens een partij extra kaarten voor een eigen voorstelling. Waarop de kassadame vriendelijk meldt dat de bewuste voorstelling al voor 70% vol gereserveerd zit en dat dat dus niet kan. Want bij ons geldt: het moet vooral een publieksfestival worden. Een jonge bobo snapt het helemaal, maar de opperbobo kijkt nogal zuur. Vervolgens komt 1 van de beroepszwervers van Utrecht binnen en stevent op de bobobalie af, waar hij snel naar onze kassabalie verwezen wordt. De kassadame vraagt zich al af wat er nu gaat gebeuren, maar tot haar grote verbazing blijkt de zwerver met gedeukte bolhoed erg goed op de hoogte van de Nederlandse film en keuvelt over diverse acteurs. En hij betaalt vrolijk de volle prijs voor een voorstelling van Fogbound.

En terwijl de filmbobo's van Nederland (en een groot deel van onze kantoormensen) loopt te vippen op de opening van het festival in een bomvolle Schouwburg en Ramses Shaffy een lintje krijgt en nog even een liedje zingt, besluit het kassasysteem er de brui aan te geven. Het noodnummer van de leverancier meldt slechts "dit nummer is niet in gebruik". En dat terwijl uitgerekend vanavond de floppys met de bestanden naar de drie bioscopen gebracht moeten worden omdat die vannacht overgaan op ons systeem. De eerste voorstelling is morgenochtend om 10.00 en ik voel me ontzettend genaaid.

Donderdag 26 september
De hardware leverancier stuurt 's ochtends heel vroeg Siggie die ons moet helpen de problemen op te lossen. Samen met Siggie en een 06 stressen we langs de bioscopen om te proberen de kassa aldaar open te krijgen voor de eerste voorstellingen. Wat met heel veel moeite, zweetdruppels, stress en leegrakende 06-accu's gepaard gaat. De software blijkt voor geen meter 'als vanzelf' te lopen. De race tegen de klok wordt bijna gewonnen en de meeste bioscopen kunnen hun kassa (weliswaar een kwartier te laat) openen voor de voorstellingen van die dag.

Rare vragen aan de reserveerlijn:
'ik wil schiderijen verkopen aan Theo Maassen en Rene Mioch verkopen, waar kan ik ze bereiken?'
'ik organiseer een filmfestibal in Assen, krijg ik nu korting of een passepartout? '
' ik wil (film X) reserveren in Hoogt 4.' Hoogt is een erg kleine bioscoop met 3 zalen (126, 48 en 38 plaatsen). De kassamedewerker meldt terug dat er altijd ruim voldoende plaats is in de bar en dat reserveren niet noodzakelijk is…

Het festival loopt beter dan vorig jaar qua bezoekers en de kassadame's zweten. Aan het eind van de dag de grote vuurproef: gaat het vanavond wel 'normaal' met de voorstellingen in de kassacomputers van de bioscopen krijgen? Wat na 3 email-updates en vele valse beloftes van de software-leverancier niet uitkomt. Na weer nodige uren met Siggi en de 06 te stressen lijkt het dan toch gelukt. Inmiddels is het alweer 24.00. Siggi wil van zijn baas een hotel met minimaal 4 sterren. Tot zijn grote schrik interpreteert zijn baas dat heel anders: hij heeft in een budget-hotel een groepskamer gereserveerd bij nog 3 wildvreemde mannen…

Om van de schrik en computerellende te bekomen gooien we een zwik bier in onze kelen. Bob de Producer en Johnny de Kermisbaas lusten er ook wel een paar en als de koelkast leeg is storten we ons in de afterparty in de Winkel van Sinkel. En daar wordt het best gezellig. Ondanks diverse pogingen mijnerzijds blijken er weinig zaken te zijn waarover te roddelen valt voor deze produktiesoap. Best saai eigenlijk. Alleen is er door de rechtbank het vertonen van een film verboden. Omdat iemand anders geen toestemming had gegeven voor bepaalde beelden. Zou het diezelfde persoon zijn een paar dagen geleden al belde?

(Wordt vervolgd)

Mike B.

september 2002