Terug
naar overzicht
De BBC zendt op de televisie een interessante serie uit over muziek en allerlei aspecten daar omheen onder de titel The Score. Behalve 'partituur' betekent dat ook zoiets als 'de stand van zaken'. Onlangs was er een aflevering gewijd aan sport en klassieke muziek.
Sinds met name het waanzinnige succes van 'de drie tenoren' op het wereldkampioenschap voetballen vier jaar geleden in Rome - wereldwijd tien miljoen exemplaren van de audio- en video-opnames verkocht - kan geen sterveling meer om klassiek heen, zo lijkt het wel. Het wordt zoiets als het inmiddels verplichte legitimatiebewijs: je kunt er mee zwemmen, voetballen enz. Intussen weten we allemaal dat commerciële successen tegenwoordig tot in den treure uitgemolken worden, en het is niet alleen in de filmbusiness dat men van 'sequels' houdt. Dus vond op 16 juli in het Dodger Stadium in Los Angeles een 'herhaling' plaats van het drie- tenoren-evenement: succes verzekerd! Want wat wil je, nergens lopen de emoties zo hoog op als in sport en opera.
Aardig was overigens dat in de sport-aflevering van The Score ook het fenomeen dirigent, en met name het gebrek aan opleidingsmogelijkheden in de praktijk voor aankomende jonge dirigenten aan bod kwam. Het verband met de sport zat hem in de concoursen die gehouden worden om uit het grote aanbod een of meer dirigenten te kiezen die dan vervolgens wel wat mogelijkheden geboden kan worden. Het onlangs gehouden Kondrasjin Concours biedt in Nederland zo'n kans aan top- dirigenten in spé.
Vakantie staat voor mij meestal voor rust, hoewel een beetje actie nooit weg is. In Londen bijvoorbeeld, waar ik de spetterende musical uit Australië (!) Hot Shoe Shuffle zag. Schitterend tap- entertainment, maar waarom moest het zo hard? Ondanks de vele perfect gebouwde theaters in de Engelse hoofdstad wordt ook daar steeds meer met versterking gewerkt. Met alle gevolgen van dien: intimiteit is vaak ver te zoeken. Zouden megalomane manifestaties als die van de drie tenoren daar iets mee te maken hebben? Ik hoop maar van niet. In de auto draaiden we onder meer The Beatles (nooit geweten dat je daar ook schoon genoeg van kan krijgen) en vanwege ons beider jeugdsentiment twee verhalen van Paulus de Boskabouter... Eenmaal op de plaats van bestemming hebben we vooral genoten van de stilte, die slechts doorbroken werd door buizerds overdag en uilen 's nachts. Door een treurige misthoorn, toen we een prachtige wandeling om Land's End maakten (die plek zelf is trouwens zoals zovele, inclusief Stone Henge, veranderd in een soort attractiepark). Door denkbeeldige trompetten waaraan ik moest denken toen we met een deken een raam verduisterden.
In de film It happened one night delen Clark Gable en Claudette Colbert namelijk tegen hun zin een kamer, die ze met dekens over een soort waslijn in tweeën delen. Ten slotte 'krijgen ze elkaar' natuurlijk toch en wordt de 'muur van Jericho' geslecht door Gable, die op een speelgoedtrompetje blaast. Door de 'wonderful music' die we niet zijn gaan beluisteren, maar waarover de eigenaar van onze cottage zich lovend uitliet. Cornwall is rijk aan muziek: 'We have the St. Endellion, you know, with Richard Hickox...' Maar ik was met vakantie en dan laat ik de muziek het liefst thuis. Die kan ik altijd nog horen, terwijl echte stilte zo langzamerhand een schaars artikel is. En het zijn niet alleen de oren de welvaren bij een dergelijke rust.....
PRISKA FRANK