Terug
naar overzicht
Voor de professionele musicus is echt vals spelen, met opzet bedoel ik dus, nog heel moeilijk. Zo luisterde ik pas geleden naar een hoorspel waarin een zeer beginnend violist figureerde. De personages in het spel kloegen steen en been over zijn erbarmelijke niveau en terecht. Want wat we hoorden ging echt door merg en been (alweer...). Degene die dat heeft ingespeeld moet stalen zenuwen gehad hebben. Trouwens de pianist(e) ook, wat die moest gewoon doorspelen en die eenvoudige deuntjes begeleiden terwijl er meer vals dan raak was. Wat me opviel was dat bij de afkondiging uitdrukkelijk werd vermeld wie de muziek had uitgevoerd. Eigenlijk had ik bijna zoiets als een excuus of mededeling verwacht in de trant van 'deze violist verstaat wel degelijk zijn vak, maar dit moest nu eenmaal zo'...
Iemand die van dit dus hondsmoeilijke vals spelen een hele act had gemaakt is de zangeres Cathy Berberian. Wie onlangs bij de VPRO de aan haar gewijde documentaire zag, weet wat ik bedoel. Daar stond ze met een veren boa op een allerafgrijselijkste en daarom weer amusante manier - het publiek wist met wie ze te maken hadden - salonliedjes te zingen. Dat vergt nog eens talent...
Hier moest ik aan denken toen ik andermaal bij de VPRO maar nu op
de radio (4) terecht kwam in die vermakelijke minuten die niet in de gids
vermeld staan en 'het gat in uw radio' genoemd worden. Vorige week werd
ons daar in dat korte tijdsbestek even voorgerekend hoe de PTT, sorry,
KPN door de invoering van de langere telefoonnummers kans ziet om zomaar
op jaarbasis enige eeuwen zoek te maken. Dit alles uitgaande van het feit
dat het kiezen van een extra cijfer 1 seconde zou kosten en dat elk van
de 7 miljoen abonnees vier maal per dag (dat lijkt me dus schromelijk overdreven,
maar wie weet komt een gemiddelde hier toch nog wel op uit) gebeld wordt.
Al die verloren secondes staan in die visie dus voor een economische ramp.
Trouwens wie financiert eigenlijk al die dure advertenties in de media
en al die ongevraagd toegestuurde folders? Juist, u en ik, de consument
die op eigen kosten wordt verleid om ook nog aandelen in deze organisatie
met dalende service en stijgende tarieven te kopen. De grootste uitgifte
aller tijden, ja ja...
Maar goed, terug naar de radio. Dat was vorige week. Deze keer was daar een meneer die herinneringen ophaalde aan de tijd dat hij nog op de kweekschool, excuses PABO, zat en blokfluit moest leren spelen. Eerlijk gezegd heb ik de keuze van dat instrument nooit zo goed begrepen. Je kunt nimmers niet zingen en fluiten tegelijk en je hebt ook al geen hand vrij om een inzet of een toonhoogte aan te geven zoals bijvoorbeeld nog met een trompet of ander (licht) koperblaasinstrument zou kunnen. Ik had in de zesde klas van de lagere school - ik word echt oud, merk ik, basis school dus - een onderwijzer die gitaar speelde en daar bewaar ik heel goede herinneringen aan. Hij kon zo namelijk wel zingen en spelen tegelijk: nostalgische liedjes over Paris en zo.
Terug naar ons gat in de radio. De man daar had zijn blokfluit en
de bijbehorende Duitse methode weer gevonden en speelde daaruit de verbaasde
luisteraars een onbestemd liedje voor met iets over de maand mei in de
titel. Het klonk behoorlijk vals, volgens de man lag dat aan de fluit...
Maar hij zou het nog eens proberen. En inderdaad, dat gebeurde en wel even
vals. Langzaam werd de volumeknop dichtgedraaid en ging men over tot de
orde van de dag: Nieuwe maandag.
Leve de vaderlandse radio!
PRISKA FRANK