Terug
naar overzicht
Sommige mensen zijn visueel ingesteld, anderen auditief. In enkele takken van de kunst en sport moet je eigenlijk allebei zijn.
Voor mij is het volstrekt onbegrijpelijk, maar het schijnt voor te komen, dat dansers a-muzikaal zijn. Die tellen zich het ongeluk zonder de muziek te voelen. Lijkt me reuze lastig. Hetzelfde geldt voor die turnsters die op muziek het vrijwel onmogelijke doen met linten, ballen, knotsen en hoepels. Film wordt gemaakt om naar te kijken en te luisteren, al ligt de nadruk toch op het beeld. Mij zou je echter een groot genoegen doen een film als 'A river runs through it' via de radio uit te zenden. Die voice-over door Redford, de regisseur die zichzelf hiervoor geen credit gaf, vond ik een bijna hypnotische kwaliteit hebben. Eigenlijk gaat dat ook een beetje op voor een andere film waarin Redford wel zichtbaar is, Havanna. Belachelijk dat indertijd de belangrijkste kritiek daarop was dat de filmster er zo oud uitzag! Volgens de Amerikaanse jeugd- en schoonheidsobsessie mag je er dus niet eens meer zo oud uitzien als je bent. Naast prachtvrouwen als Lena Olin en Demi Moore is het kontrast wel groot, maar wat geeft dat? Trouwens Richard Gere is intussen ook behoorlijk grijs geworden en daar heeft nog niemand zich over beklaagd.
Gere zag ik in Frou-Frou op TV 5 door een stel Franse kwebbels platgewalst worden, figuurlijk wel te verstaan. Ik kwam daar al zappend terecht nadat ik op de BBC het tweede deel had gezien van de uitreiking van de Classical Music Awards 1994. De helft van de presentatie was in handen van de verrukkelijke slagwerkster Evelyn Glennie, die ik behalve op haar vele instrumenten ook heel graag hoor praten met dat sappige Schotse accent. Het hele programma had overigens net zo goed via de radio uitgezonden kunnen worden. Hoewel, het publiek wil vast wel eens een formidabele zanger als Thomas Hampson of het nog steeds piepjonge maar buitengewoon volwassen wonderkind Sarah Chang 'in het wild' zien. Zij kregen respectievelijk de prijzen voor de beste mannelijke zanger en beste nieuwkomer van het jaar.
In een wel heel andere context was er die dag nog meer klassiek op de buis, namelijk bij de Europese kampioenschappen kunstrijden op de schaats. In deze sport worden behalve de sportieve ook de artistieke prestaties b. Vreemd dat zelfs zo het Franse sprongtalent Surya Bonaly weer de titel bij de vrouwen won. Haar vrije kür op een grillige uitvoering van Vivaldi's Winter uit de 4 jaargetijden had meer inhoud dan vorige jaren en was meer dan het van de ene naar de andere sprong rijden. Maar de zeer elegante, duidelijk in klassiek ballet geschoolde Oksana Bajoel uit de Oekraïne rijdt behalve technisch goed ook zo muzikaal, dat de uitstraling daarvan ronduit ontroerend is.
Beschamend is dan de onkunde van zo'n commentator op Eurosport. Eerst schold hij de Zwaan uit Carnaval des animaux uit voor het Zwanenmeer (Tsjaikovski) en vervolgens maakte hij van Saint- Saëns Saënt-Sains. Even later werd Schnittke, wat trouwens een gedurfde keuze bij een van de mannen was, consequent aangeduid als SchnittkA. Je hoort er trouwens van alles. Een van discodreun voorzien fragment uit The Phantom of the Opera vind ik dan een zwaktebod. Carmen van Bizet verschijnt vrijwel jaarlijks wel in een of andere vorm evenals melodieën van Broadway.
Het na tien jaar teruggekeerde ijsdanspaar Jane Torvill en Christopher
Dean maakte indertijd Ravels Bolero bij het grote publiek onsterflijk.
Dit duo krijgt het ook telkens weer voor elkaar: die ongelooflijk eenheid
tussen muziek en beweging waardoor er een bijna onaardse lichtheid en een
extra dimensie ontstaan. Is dat kunst of sport?
Mooi èn knap is het in elk geval wel.
PRISKA FRANK