Terug
naar overzicht
Het was niet bepaald de bedoeling om met een column van vakantie terug te komen, want ik ging tenslotte voor mijn rust, maar het bloed kruipt dus waar het niet gaan kan.
De locatie is Los Cristianos op Tenerife, waar het hele jaar de zomer en daarmee ook de toerist regeeert. We waren al voorbij Parijs toen we vanwege een storing aan het vliegtuig omkeerden naar Schiphol. Fors vertraagd kwamen we midden in de nacht eindelijk aan. Wie merkte dat de tekst van het toen gespeelde mij onbekende muziekje wel griezelig toepasselijk was: 'We've got to make it together..'? Gevolg van de late aankomst was dat ik het eerste ontbijt miste. Die daarna zijn me echter bijgebleven. Niet vanwege de hoogstaande kwaliteit van het voedsel: de croissants leken nooit echt vers, het water voor de thee was meestal afgekoeld. Niet vanwege de ober, die de vriendelijkheid zelve was, maar zich tevens overdreven bezighield met een schreeuwerige Engelse baby door voortdurend 'que passa?' (wat is er ?) te roepen. Niet vanwege de medegasten, waarvan de Duitsers spreekwoordelijk corpulent en de Nederlandse aandoenlijke oudere echtparen waren. Niet of althans niet alleen vanwege de ruimte, die op een normaal restaurant leek. Pas de tweede dag zag ik dat er in het dak een reusachtig vierkant gat zat waardoor een strakblauwe lucht zichtbaar was en waaronder zich een even grote plantenbak bevond. Van slecht weer hebben ze daar kennelijk nog nooit gehoord. Maar wèl vanwege de muziek.
Na de eerste twee dagen meende ik te weten hoe het de rest van de tijd zou gaan: walsen van Johann Strauss, dan over naar Dvorak, Slavische dansen, dan Mozart inclusief de Turkse mars. De laatste twee voorzien van een populaire ritmesectie. Een beetje rare keus voor dat uur op het eerste gezicht, maar het schudde de mensen op een redelijk vriendelijke manier wakker, hetgeen ook bleek uit het feit dat er meegezongen en -gefloten werd. Op zich vind ik zulke dingen buitengewoon irritant, maar in de vakantie sta ik mijzelf een soort neerbuigende glimlach toe. Hier wordt tenslotte 'klassiek' gedraaid...
De derde ochtend was het echter al raak: een verrassing, namelijk stilte. Maar de ober, een andere deze keer, hield daar kennelijk niet van en daar stortten Glenn Miller-achtige klanken zich over ons, nietsvermoedenede ontbijters uit. Ook de eerste ober wilde daarna kennelijk wel eens iets anders. Gelukkig is ons de Spaanse top-40 of zo met een lied door een man die het warm en koud van iemand krijgt - althans dat maak ik er met mijn gebrekkige kennis van het Spaans uit op - bespaard gebleven. Het andere bandje dat kennelijk op de cassetterecorder lag, begeleidde ons kauwen de overige ontbijten: Vangelis inclusief Chariots of fire - en dat terwijl de stranden hier veel te kort of te rotsig zijn om zo mooi als in die film door de branding te hollen - en ander gesynthesizer.
Wat er hier verder aan 'muziek' over me is uitgegoten, kan ik absoluut niet reproduceren. Niet alleen wat de gasten maar ook wat de etablissementen en de souvenierverkopers betreft heb je hier namelijk voortdurend het gevoel verzeild te zijn geraakt op een zeer grootschalige conferentie van de Verenigde Naties.
PRISKA FRANK