Terug
naar overzicht
Net als musea heeft een zichzelf respecterende concertzaal tegenwoordig
inpandig een winkeltje, om niet te zeggen gift shop, waar muziek, boeken,
vaak affiches, souvenir-achtige prullaria en aanverwante artikelen inclusief
de onvermijdelijke stropdas en damessjaal met toepasselijke bedrukking
worden verkocht.
Het Concertgebouw in Amsterdam en het muziektheater hebben op deze
wijze hun 'klantenservice' al uitgebreid. Die randverschijnselen om muziek
hebben op de een of andere manier een grote aantrekkingskracht op het koperspubliek.
Muziek is mijn vak, maar ondanks het feit dat ik thuis omkom in de Cd's, platen, bladmuziek, bandjes, boeken over muziek - en mijn katten beschouwen de metronoom nog steeds als een speciaal voor hen aangeschaft stuk speelgoed - blijk ook ik gevoelig te zijn voor muziekverwante zaken. Vooral artikelen met zwart-witte toetsenborden wekken mijn begeerte op, maar tot nu toe heb ik die weerstaan en geen dassen, sjaals en dergelijke aangeschaft, ik bespeel toch liever mijn echte zwart- glimmende vleugel. Ook bezit ik nog steeds niet zo'n aantrekkelijke set van dekbedhoes met bijpassend sloop met daarop levensgroot een stukje muziek: ik bezit geen dekbed... En een van de truien vol dansende muzieknoten heb ik me nog steeds niet aangeschaft: ik moet er niet aandenken mensen steeds te moeten voorzingen wat erop staat. En hoewel ik geen stropdassen draag, was ik toch bijna gezwicht voor de prachtige muzikaal beschilderde zijden dassen die ik eerder dit jaar op de markt in het Londense Covent Garden zag. Op een steenworp daar vandaan zit tegenwoordig een winkel waar ze artikelen verkopen, die elders in de diverse winkels van musea verkrijgbaar zijn. Daar troffen we peperdure zakdoeken aan. 'Dat is Bachs handschrift', riep ik meteen. En inderdaad het stukje textiel was bedrukt met het begin van de autograaf van een vioolconcert van hem. Nou ja, voor wie alles al heeft is zoiets toch aardiger dan de afgezaagde initialen.
Echt absurd worden de dingen (en prijzen) die ik onlangs tegenkwam. Wat te denken van een 'treble-clef toast rack' (viool-sleutel toost rack), waarin men tussen 6 draadijzeren achtste noten en een vioolsleutel zes sneetjes geroosterd brood kwijt kan voor de lieve som van een kleine zestig gulden. Nog veel verder en wat mij betreft pure kitsch gaat de salontafel in de vorm van een cello gebaseerd op een echte Stradivariusmal en verkrijgbaar in vure-, walnoot-, elze- of kersehout, de klankgaten zijn ingelegd met ebbehout. Prijs: een kleine 2½ duizend gulden. Er is ook een tafel in concertvleugelvorm (uiteraard niet naar Stradivarius) leverbaar met te openen klep, waaronder bergruimte...
Nee, ik houd het zelf op kleine dingen waaruit mijn verbondenheid met de muziek spreekt: een potlood vol pianotoetsen, een gummetje in de vorm van een vioolsleutel, een gouden hangertje in dezelfde vorm. Veel plezier heb ik beleefd aan het muzikale kwartet dat naast de titel van het stuk ook de melodie op de kaart geeft: je kunt elkaar dan zingend kaarten vragen. Prachtige pianotoetsen op de achterkant trouwens. En ooit gaf ik toe aan mijn hebberigheid en kocht (alweer in Londen) een stel knopen in de vorm van vioolsleutels en notenparen. Ze zitten nog steeds in het zakje...
PRISKA FRANK