Terug
naar overzicht
Ook in het wereldje van de klassieke muziek staan gelukkig zo nu en dan mensen op, die zich niet wensen te conformeren aan de geldende (vaak benepen) gewoontes. Violist Nigel Kennedy (35) was er zo één. Wàs, want hij heeft opnieuw aangekondigd het klassieke muziek-toneel definitief te zullen verlaten (plaatopnames bij EMI gaan gewoon door).
Het laatste concert in zijn geboortstad Londen gaf hij half oktober al en er is alleen nog een optreden in Australië gepland. De beslissing van de populaire musicus werd zelfs door The Times belangwekkend genoeg geacht om er op 15 oktober maar liefst twee artikelen aan te wijden! De recensie van dat laatste concert, waar hij samen met het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Klaus Tennstedt Beethovens vioolconcert speelde, geeft een beeld dat we zijn gaan verwachten van Kennedy. Er wordt gewag gemaakt van zijn kleding in 'scruffy trendily black', zijn 'sporting pony tail' en 'Brahmsian beard', uiterlijkheden waarmee de violist vanaf zijn debuut al weer heel wat jaren geleden zijn ongenoegen over het klassieke establishment uit.
Men kan zich het schokeffect bij het gemiddelde, behoorlijk conservatieve publiek voorstellen. Daarnaast constateert recensent Stephen Pettitt bijna teleurgesteld dat Kennedy zich vervolgens met 'complete seriousness' aan de uitvoering van de muziek wijdde. Want de als wonderkind begonnen violist is behalve dwarsligger ook een werkelijk getalenteerd musicus. Maar ook in Beethoven kroop het bloed tenslotte waar het niet gaan kon, want Kennedy speelde in de Finale een kadens van eigen hand 'which strayed anarchically in the direction of jazz'.
En dan zijn we meteen waar we wezen willen, want ondanks (dankzij?) zijn klassieke trainig bleef dit genre met al zijn vrijheid samen met rockmuziek trekken. Al eerder, na problemen met zijn nek en een daaropvolgende operatie, leek het erop dat het klassieke circuit definitief verlaten zou worden, maar een 'come-back' volgde. Indertijd vestigde Kennedy zijn naam bij het grote publiek, waaronder veel nieuwelingen, die niet eerder in klassiek geïnteresseerd waren, met de van videoclip voorziene vertolking van Vivaldi's Vier Jaargetijden en stond hiermee langdurig in de hitparades van zowel pop als klassiek. Het koppelen van beelden, die de luisteraar zouden kunnen beïnvloeden, aan muziek is hem diep kwalijk genomen door 'traditionalisten'. In de toelichting bij zijn CD met de concerten van Tsjaikovsky en Sibelius brengt hij daar terecht tegenin dat men daar letterlijk de ogen voor kan sluiten. Hij gaat verder met de traditionalisten - vaak publicisten die zich op kunstpagina's en dergelijke niet altijd even objectief laten horen - op de hak te nemen: 'it might seem wiser to use the printed page for a more basic purpose than reading!.....
Een verfrissende persoonlijkheid als Nigel Kennedy zal wat mij betreft in elk geval node gemist worden in de 'serieuze' muziek, zelfs als hij zich wel eens overdreven excentriciteiten veroorloofde. Ik hoop van harte dat Kennedy ook bij volgende CD's (Berg is al opgenomen) zelf de (anti)toelichting zal schrijven. De persoonlijkheid van deze individualist wordt alleen maar interessanter als we, doorgaand op de controverse wel of geen beeld bij muziek, lezen: 'On this basis, trying to get people interested in the Sibelius and Tchaikowsky concerts by sharing my knowledge that Sibelius was an alcoholic and Tchaikowsky was homo-sexual, or that you can get a great deal of pleasure from bars 66-69 of the Tchaikowsky concerto, would appear to be highly unethical!' Eén-nul voor Kennedy.
PRISKA FRANK