Terug naar overzicht
Ach en wee, wat een teleurstelling was 'Il Tramonto' voor mezzo- sopraan en strijkkwartet van Ottorio Respighi! Judith Mok (sopraan, géén mezzo dus) bakte er helemaal niets van. Harde woorden, maar ik had me werkelijk verheugd op het concert van het fameuze 'Reizend Muziekgezelschap' in Muziekcentrum Vredenburg.
Het concert opende veelbelovend met een bijzonder elegante en humoristische uitvoering van het 'strijkkwintet in Es' van Boccherini. Ik-Hwan Bae, Christiaan Bor, Toby Hoffman, Nathaniel Rosen en Ronald Thomas wisten dit kwintet, dat het heel goed zou doen op een soiree in het Polmanshuis, buitengewoon helder en lichtzinnig neer te zetten. Ze hadden er zichtbaar lol in. Een adembenemende uitvoering van 'Il Tramonto' lag dan ook geheel in de lijn der verwachting. Hélas! de sopraan Judith Mok wist niets beters te bedenken dan een luie, saaie interpretatie van dit toch al veel te weinig uitgevoerde werk. Tot mijn verbazing gaf het publiek Mok een staande ovatie, terwijl tijdens het stuk men voortdurend bewoog, kuchte en bladerde in het overigens fraaie programmaboek. Wel buitengewoon boeiend was de begeleiding. Onverwachte harmonische wendingen werden briljant en subtiel gebracht. Mok heeft voor deze mezzo-sopraanpartij te weinig diepte in haar stem. Het ontbreken van elk zuchtje drama maakte dit gebrek alleen maar erger.
De 'Romancen-Suite' van Sjostakovitsj op gedichten van Alexander Blok voor sopraan, viool, cello en piano had veel goed kunnen maken. Moks timbre: rond en donker is zeer geschikt voor de grillige, expressieve op Russische tekst gezette liederen. Maar ook dit keer bleek ze ongevoelig voor de uitstekende dramatisch stuwende begeleiding. De 'Romancen-Suite' bestaat uit zeven liederen die telkens anders geïnstrumenteerd zijn. In de eerste drie liederen wordt de sopraan door een enkel instrument begeleid. De volgende drie liederen zijn steeds wisselend van bezetting. In het laatste lied komen alle drie de instrumenten aan het woord. De dramatische middelen zijn onbeperkt en liggen praktisch voor het oprapen. Mok's gebrek aan expressie zette niet alleen Sjostakovitsj maar ook Bae, Rosen en Auer in hun hemd.
Gelukkig was het programma na de pauze instrumentaal. Alle stunteligheid van voor de pauze werd onmiddellijk vergeten door het werkelijk fantastisch uitgevoerde 'pianotrio in d' van Mendelssohn. De vertolking door Auer, Bor en Thomas was robuust, gepassioneerd, helder en lyrisch tegelijk. De woorden van Christiaan Bor uit de inleiding van het programmaboek zijn volledig van toepassing: "[...]het is een soort eredienst die we twee keer per jaar in Nederland opdragen aan onze vereerde leermeesters [...]" op een storende vrouw na dan.... Veronica Radio heeft opnamen gemaakt van dit concert, wellicht is het concert binnenkort op de radio te beluisteren.
KATJA BROOIJMANS