Een dagje Bloemendaal (2)

terug	"Hallo Marijke" zei Ton, terwijl hij door bleef lezen in een stapeltje papieren. "Tijd voor jouw bewegingsadvies, kleed je maar uit". Marijke trok haar kleren uit en bleef midden in de kamer staan. "Ook je ondergoed, Marijke" zei Ton. "We kennen hier tegenover elkaar geen valse schaamte". Ongemakkelijk wurmde Marijke zich uit haar slip en beha en stond met voor haar borsten gevouwen armen te wachten op aanwijzingen. Ton liet haar door de kamer lopen, bukken en haar tenen aanraken, klopte wat op haar rug en kneep in haar benen. Hij liet haar zo hard en lang mogelijk Oeh roepen en maakte aantekeningen in wat blijkbaar Marijke's dossier was. Hij keek moeilijk en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Een momentje alsjeblieft" zei hij. "Dit ziet er niet goed uit, helemaal niet goed. Gelukkig hebben we hier onze eigen fysiotherapeute Monique, ik roep haar er even bij voor een second opinion". Ton pleegde zijn telefoontje en even later kwam een grote roodharige vrouw in een witte jas de kamer binnenstappen. Ze liep langs Marijke heen alsof die niet eens in de kamer was en overlegde smoezend met Ton. Af en toe keken ze naar Marijke met de blik van een monteur die de schrootwaarde van een autowrak taxeert. Na een paar minuten vroeg Ton haar alle bewegingen en geluiden nog eens over te doen. Monique en Ton smoesden nog wat en Monique liep langs Marijke heen de kamer uit, alsof Marijke een wat hinderlijk geplaatst bijzettafeltje was. "Oké, Marijke" zei Ton, nu weer met zijn charmante glimlach op "we zijn er uit. Monique en ik zijn het er over eens, jouw lichaam, geest en ziel zijn zeer dringend toe aan een onopgesmukt programma. Tijdens de bewegingsuren ga jij 9 kilometer hardlopen op het strand, geen meter meer of minder en na afloop zwem je precies 11 minuten in zee. Het komt toevallig zo uit dat dit hotel precies tussen 2 kilometerpalen instaat, je rent dus tot je de 4e kilometerpaal tegenkomt en dan draai je om. En denk erom, rennen. Dus niet kuieren, wandelen of joggen! Een zo hoog mogelijk tempo Marijke". Tijdens zijn verhaal had Ton Marijke's kleren bij elkaar geraapt, haar bij haar arm gepakt en haar zacht maar vastberaden naar de deur geduwd. "Vraag je Loes even om hier heen te komen?" vroeg Ton en de deur viel achter haar dicht. Marijke stond in haar blootje bij de receptie, een bundeltje kleren onder haar arm, te verbouwereerd om te protesteren. Een kleine bleke vrouw met een zure uitdrukking op haar ronde gezicht stond tegen de balie van de receptie geleund te wachten. "Ben jij Loes?" vroeg Marijke, terwijl ze probeerde zich niets aan te trekken van het feit dat ze naakt was. De vrouw knikte nors. "Dan ben jij nu aan de beurt" zei Marijke en ze schoot de trap op, haar naaktheid zoveel mogelijk bedekkend met het bundeltje kleren. Terug op haar kamer zag ze dat het kwart over 2 was. Marijke zat op haar hotelkamer en hoopte dat de tijd wat sneller voorbij zou gaan. Ze verveelde zich, haar maag trok pijnlijk samen van de honger en ze smachtte naar een sigaret. Alleen op haar kamer had ze zich vreselijk opgewonden over het "individuele advies" van vanmiddag. Eigenlijk had ze zich ontzettend opgewonden over de hele gang van zaken. 1000 euro had ze betaald en wat kreeg ze daarvoor? Een ritje in een oude bus naar een aftands hotel. Niks te eten, tot nu toe 2 glazen brak water en een belachelijk advies. Ze zou het nog een dag aanzien en als het niet veranderde, zou ze opstappen. Rond etenstijd was de groep bij elkaar gekomen om gezamenlijk niet te eten. Iedereen had een glas water gekregen en de magere man ook nog een mok met iets anders. Marijke had om zich heen gekeken en zag niets anders dan troosteloze mensen in vale ochtendjassen. Ton had hen gevraagd naar hun eerste indruk en iedereen had gezwegen. Toen het zwijgen haar op de zenuwen begon te werken, had Marijke haar keel geschraapt om iets te zeggen. Ton riep haar naar voren en liet haar op een verhoging plaatsnemen, zodat iedereen haar goed kon zien en horen. Marijke had verteld dat het haar eigenlijk wel wat tegenviel. Dat het hotel toch iets minder mooi was dan in de brochure en dat ze zich niet aan de indruk kon onttrekken dat het bewegingsadvies dat ze had gekregen nogal willekeurig was. Moesten er nog meer mensen 9 kilometer hardlopen en 11 minuten zwemmen? Dat was niet het geval, wel bleek de man met buik, Wouter, 11 kilometer te moeten hardlopen en 9 minuten te moeten zwemmen. Ton zijn glimlach bleef tijdens Marijke's woorden precies op zijn plaats, maar zijn ogen bleven nu met een heel andere blik op haar rusten. Zodra Marijke was uitgesproken, begon Ton te applaudisseren. Aarzelend vielen de anderen in. Ton kwam naast Marijke op de verhoging staan. Hij complimenteerde Marijke met haar openheid en legde aan de hele groep uit dat ze deze week allemaal met moeilijke momenten te maken zouden krijgen. "Jullie geest is er klaar voor" zei Ton. "Dat blijkt wel uit het feit dat jullie hier zijn. Maar let op, jullie lichaam is zwak en het lichaam beïnvloedt de geest. Zodra je merkt dat je ontevreden bent of af loopt te geven op omstandigheden die prima in orde zijn", hier keek hij Marijke strak aan, "is die zwakte aan het woord. Daar hoef je je niet voor te schamen, laat het maar de vrije loop. Maar realiseer je dat jij dat niet bent, maar dat het een nawee is van jaren gemakzuchtig leven". Ton verhief zijn stem, zijn stem galmde door de zaal. "Een nawee van je walgelijke gewoonten, van jouw eigen vetzucht, die je dwingt te eten als je weet dat het niet goed voor je is. Een nawee van je eigen zwakte, die je al die jaren heeft belemmerd om je eigen lot in handen te nemen. Dat kunnen jullie hier zien aan Marijke. Want Marijke is zwak, is het niet Marijke?" Marijke kromp ineen. "Marijke is nu zelfs even te zwak om zich te realiseren dat dit alles voor haar bestwil is en dat wij het het beste weten, is het niet Marijke? Want als Marijke het zelf allemaal wist, had ze het niet zo ver laten komen. Dan was Marijke niet veel te dik geweest, hé Marijke?" Marijke voelde dat haar gezicht rood aan begon te lopen van schaamte en woede. "Hé Marijke?" herhaalde Ton met harde stem. Marijke mompelde iets onverstaanbaars en probeerde door de vloer te zakken. De anderen keken haar geschokt aan, op een paar gezichten zag ze leedvermaak. "En weet je wat het beste helpt?" vervolgde Ton. "Even in afzondering overdenken hoe je wilt dat jouw toekomst eruit ziet. Marijke, wat wil jij voor toekomst? Wil je een dikke en ongelukkige mislukkeling blijven of kies je voor de vrijheid?" "Voor de vrijheid" zei Marijke zachtjes. Ton schudde medelevend zijn hoofd. "Marijke, het is goed dat je als eerste zwak durft te zijn, dat geeft de anderen de ruimte om dat ook te mogen" zei Ton. "Ik stel voor dat je nu naar je kamer gaat en ons morgenochtend vertelt wat er uit jouw bezinning is gekomen". Marijke liep met gebogen hoofd naar haar kamer. In de verte hoorde ze gelach. Ze lachten vast allemaal om haar! Ze kroop in haar bed, trok de dekens over haar hoofd en hoopte dat de tijd snel voorbij zou gaan. De volgende ochtend om 5 uur schrok ze wakker door een keiharde, doordringende fluittoon. "Opstaan allemaal, het is een prachtige nieuwe dag" hoorde ze Ton aanstootgevend vrolijk roepen. Marijke voelde zich vreselijk slap en haar maag knorde. Ze zou een moord doen voor een kop koffie, een sigaret en een vette, warme croissant. Ze duwde de dekens van zich af, zwaaide haar voeten over de rand van haar bed en trok haar badjas en slippers aan. Slaapdronken wankelde ze de trap naar beneden en liep als een schaap in de kudde achter Ton en de anderen aan naar het strand. Het programmapunt begroeten van de dag bleek te bestaan uit het aanhoren van een onbegrijpelijk en erg lang gedicht, waarna iedereen naar de zee boog. Marijke sjokte achter de anderen aan het hotel weer binnen. "En nu het wisselbad" kondigde Ton opgewekt aan. Hij wees het groepje waar Marijke bij stond naar de wisselbad- ruimte. Ze kleedden zich uit en namen met zijn zessen plaats in een betegeld hok. Na een paar seconden kwam Ton terug, gekleed in een felgekleurd regenpak en met een brandspuit in zijn hand. Hij zette de spuit wijd open en voor Marijke wist wat er gebeurde werd ze door een ijskoude waterstraal met grote kracht tegen de betegelde muur geworpen. Ze verloor haar evenwicht en zakte met haar wang tegen de muur langzaam naar de vloer. Tijdens haar val zag ze dat er haren en stukjes ondefinieerbaar spul in de voegen tussen de tegels zaten. Hier moest nodig schoongemaakt worden. "Niet aanstellen Marijke, opstaan" hoorde ze Ton boven het lawaai van het water uit roepen. Marijke probeerde op te krabbelen, maar werd direct weer gevloerd door een nieuwe waterstraal, deze keer kokend heet. Het bleek achteraf maar een half uur geduurd te hebben, maar voor Marijke leek het eeuwen. Iedere keer werd ze ,afwisselend met ijskoud en gloeiend heet water, met grote kracht tegen de vieze vloer gespoten. Dan had ze een paar seconden om zich op haar knieën te werken en iedere keer als ze bijna opgekrabbeld was, begon het weer van voor af aan. Boven het geluid van de waterstraal uit vertelde Ton op bezwerende toon over de heilzame werking van wisselbaden, die werd al eeuwen door volkeren over de hele wereld erkend. Bont en blauw, klappertandend van de kou en met vurige plekken over heel haar lichaam van het te hete water mocht Marijke eindelijk de betegelde ruimte verlaten om met haar groepje te beginnen aan de ochtendmeditatie. Ton had zijn felgekleurde regenpak verruild voor een wit gewaad en stond al op het strand te wachten op het groepje. Hij stond halverwege het strand, zijn handen tegen elkaar aan geplaatst voor zijn borst, zijn hoofd rechtop en zijn ogen gesloten. Marijke hees haar pijnlijke en vermoeide lichaam naar Ton toe. De anderen uit haar groepje waren al in dezelfde houding als Ton gaan staan, in een kring om hem heen. Marijke ging ook staan, deed de lichaamshouding na en sloot haar ogen. Alles deed pijn en wat had ze een honger! En wat had ze een ontzettende zin een sigaret! Wat deed ze hier eigenlijk? Ton begon met dreunende stem een lied in een Marijke onbekende taal te zingen en de groep herhaalde steeds het laatste woord. Marijke play backte wat mee. Na een minuut of 10 had ze er behoorlijk genoeg van, haar benen en rug deden zeer en ze verveelde zich, maar de anderen leken wel in een soort trance te raken. Na een kwartier begon de eerste te jammeren en te huilen. De rest van de groep barstte in tranen uit, alsof dit een teken was waarop ze gewacht hadden. Ton zong door, de groep huilde als wolven naar de volle maan. Opeens klapte Ton in zijn handen en vertelde dat ze nu op het strand moesten gaan zitten. Dankbaar liet Marijke zich op het zand zakken. Ton vouwde zijn benen onder zich, rechtte zijn rug en hief zijn hoofd naar de zon. Iedereen imiteerde zijn houding. "Dank voor deze dag" riep Ton naar de hemel. "Dank voor deze dag" riep de groep. "Dank voor deze morgen" riep Ton. Marijke voelde zich alsof ze in een film verzeild was geraakt. One flew over the cuckoos nest, daar leek het op. Wat een idioot gedoe! Maar ja, ze was wél te dik en bij Annet had het prima geholpen. Ze zou volhouden; als Annet het kon, kon zij het ook! Eindelijk was het meditatie uur afgelopen! De groep volgde Ton naar het hotel. Monique stond met de andere helft van de mensen al op ze te wachten. "Hallo, hallo" riep ze enthousiast zwaaiend, "kom op, tijd voor het individuele bewegingsprogramma". "Shit", dacht Marijke, die door haar honger en onmenselijke zin in een sigaret het programma even vergeten was. Ze sleepte zich de trap op, trok een broek en shirtje aan en sjokte naar het strand. Negen kilometer hardlopen! Dat was haar nog nooit gelukt en nu dachten ze dat ze dat kon doen als ze niks te eten kreeg. Gelukkig was het individueel. Ze zou een stukje lopen tot ze uit het zicht was en dan wachten tot ze met goed fatsoen weer terug kon. Monique kwam het hotel uitrennen. "Marijke, wacht even" riep ze. "Marijke, ik zag gisteren dat je niet tevreden was met het individuele programma" zei Monique. "Dat kan best, want je bent nog onwetend en je kunt je nog niet overgeven aan de wijsheid van anderen. Dat komt vanzelf wel, Marijke, maak je maar niet ongerust". Marijke maakte zich wel ongerust, wat moest die Monique hier? Als ze maar niet… "Dus ik ga met je mee" riep Monique blij uit. Vanuit haar ooghoeken zag ze Wouter, de man met de buik die 11 kilometer moest hardlopen en 9 minuten zwemmen, schichtig de andere kant oplopen. Shit, dat moest zij weer hebben. Zat zij met Monique opgescheept, terwijl Wouter lekker alleen mocht! De glimlach van Monique zakte langzaam van haar gezicht, blijkbaar had ze een heel andere reactie verwacht dan dit stilzwijgen. "Kom, we gaan" zei ze tegen Marijke en ze rende weg. Marijke zette af en rende achter Monique aan. Monique hield er een hoog tempo in, al na 500 meter bleef Marijke ver achter. Marijke stond stil en hijgde uit, met haar handen in haar zij en haar hoofd in haar nek. Ze zag de harde tik tegen haar bovenarm niet aankomen. "Kom op" we zijn net begonnen" riep Monique en trok haar aan haar arm mee. Marijke hield het niet meer vol. Deze ochtend was erger dan haar ergste nachtmerrie.. Het bloed bonkte in haar hoofd, haar hart sloeg als een bezetene en haar borstkas deed pijn van de tevergeefse pogingen om voldoende lucht binnen te krijgen. Kramp in haar kuiten, zweet in straaltjes over haar gezicht en lichaam, pijn in haar zij. Elke keer als ze wel moest stoppen, sloeg Monique haar hard tegen haar arm of rug en sleurde haar mee, verder over het zand. Halverwege mocht ze even stoppen. Marijke was zo moe geweest dat ze zich languit op het zand had laten vallen. Het kon haar niet meer schelen wat er gebeurde, maar ze kon echt geen stap meer zetten. Monique had haar bij haar haren gepakt en had haar overeind getrokken. Gelukkig hoefde ze niet verder te hollen, maar mocht ze 11 minuten zwemmen. Ze had gedacht dat ze dan even uit kon rusten, maar dat was ijdele hoop. De hellehond, zoals Marijke Monique bij zichzelf noemde, was mee het water in gegaan en had Marijke aangespoord om zo hard mogelijk te zwemmen. Toen Marijke deed of ze het niet hoorde, duwde Monique haar onder water. Na 11 minuten kwam ze doodmoe, verkleumd en misselijk van al het zeewater dat ze had binnengekregen het water uit. Nu nog maar 4,5 kilometer terug hardlopen naar het hotel. Meer dood dan levend kwam Marijke aan bij het hotel. Tranen van vermoeidheid en opluchting stroomden over haar wangen en ze liet zich op de grond ploffen. "Zie je wel dat je het kunt" zei Monique en ze liep het hotel binnen, Marijke op handen en knieën en nahijgend achterlatend. Marijke wachtte tot Monique niet meer te zien was en spuugde in de richting waarin ze verdwenen was. Oh, wat deed alles haar zeer. Wat was ze moe en slap. Ze zou haar ziel verkopen voor een boterham en een peuk. Langzaam kwam Marijke iets op adem, ze bleek weer te kunnen staan en probeerde voorzichtig een stukje te wandelen. Op het strand kwam Wouter aanlopen. Het zweet gutste over zijn gezicht, zelfs zijn snor was doornat, zijn ademhaling ging schurend. Hij leek sprekend op een oude walrus. Achter hem liep Ton, zijn haar perfect in model, nog geen druppeltje zweet ontsierde zijn gezicht. Wouter viel op de plek waar Marijke net gelegen had op zijn knieën en begon luidruchtig over te geven. Ton klopte hem goedkeurend op zijn achterhoofd en liep het hotel binnen. Marijke liep hem achterna. In de hal van het hotel stonden 2 vrouwen die Marijke nog niet eerder had gezien. Allebei groot en zwaar gebouwd, gekleed in een wit jasschort. Aan hun voeten droegen ze Zweedse muilen, hun haar glad naar achteren getrokken. Hun gezichten stonden strak en vreugdeloos. Ze deden Marijke denken aan de verpleegsters die je vroeger wel in films zag, aan de nonnen die haar moeder vroeger les hadden gegeven of aan Oost Europese kogelstootsters op het WK atletiek. Iedereen stond de vrouwen met open mond aan te kijken. Alleen de magere man leek ze te kennen. Hij bekeek ze opgewonden en sprak zelfs één van de angstaanjagende vrouwen aan. Ton nam het woord: "lieve allemaal, dit zijn Anja en Miep" zei hij. De enorme vrouwen knikten nors. "Zij zijn degenen die het volgende programmapunt verzorgen, het klysma. Ik verzoek een ieder naar zijn of haar kamer te gaan. Anja of Miep komt naar je toe". Hij keek op zijn horloge en vervolgde: "Om half één treffen we elkaar hier om de ervaringen van deze dag door te spreken. Tot dan!". Marijke liep naar haar kamer en plofte neer op haar bed. Rust! Eindelijk rust! Ze viel als een blok in slaap. Even later werd er hard op de deur gebonsd. Marijke stapte van het bed, ze had overal spierpijn. Ze liep naar de deur en opende die voorzichtig. Miep, of was het Anja, verscheen in de deuropening en liep Marijke's kamer binnen. "Ga maar op het bed liggen" baste ze tegen Marijke terwijl ze allerlei spullen uit een plastic tas begon te halen. Ze gaf Marijke een rubber zeiltje aan en Marijke ging liggen. "Nee, op je buik natuurlijk" bromde Anja, of was het Miep, "en waar staat de vaseline?" Marijke wees op de badkamer en rolde op haar buik. Even later kwam de enorme vrouw uit de badkamer en liep op Marijke af. In één beweging trok ze Marijke's joggingbroek naar beneden en duwde iets kouds tussen haar billen. Voor Marijke doorhad wat er aan de hand was, golfde een enorme plens water haar darmen in. "Even blijven liggen en dan rennen naar de wc" zei Miep. "Graag gedaan hoor meid, tot vanmiddag". Bijna was Marijke te laat in de hal. Na het bezoek van Miep had ze een uur op het toilet gezeten. Haar buik deed nog zeer van de heftige krampen waarmee het legen van haar darmen gepaard was gegaan, haar spieren voelden alsof ze aan flarden gescheurd waren. De kramp, spierpijn en blauwe plekken als gevolg van Monique's ruwe aanpak en de verbrande huid van het wisselbad van vanmorgen wedijverden om haar aandacht en legden het af tegen haar honger en haar zucht naar een sigaret. In de hal van het hotel aangekomen bleek iedereen al klaar te zitten om gezamenlijk niet te lunchen en ervaringen uit te wisselen. Ton en Monique vroegen wie er wilde beginnen, Marijke hield dit keer wijselijk haar mond. Wouter was de eerste die iets zei. Hij vertelde over de bijna transcendente ervaring die hij vanmorgen op het strand had gehad. Ton knikte hem bemoedigend toe. "Ik dacht dat ik het niet zou redden" zei Wouter verwonderd. "Ik heb vorig jaar een hartaanval gehad, moet je weten" vertelde hij " en ik dacht niet dat ik dit soort inspanning nog kon hebben. En wat geweldig om te weten dat ik dat wél kan! Ik voel me levender dan ooit tevoren" zei Wouter. Hij zag er niet erg levend uit, vond Marijke. Hij hijgde nog steeds en onder zijn ogen waren paarse kringen verschenen die er vanmorgen nog niet waren geweest. Ton zag plotsklaps bleek en maakte verschrikt gebaren naar Monique. "Fijn Wouter, heel fijn" zei Ton vaagjes en keek om zich heen. "Wie nu?" Een vrouw met een verbaasd gezicht liep naar voren. "Joke, wat goed dat je jouw ervaringen met ons wilt delen" zei Ton en liet Joke aan het woord. Met een extatische uitdrukking op haar gezicht vertelde Joke over hoe bevrijdend en ontspannend het hier voor haar was. Hoe heerlijk om er echt even helemaal uit zijn. Hoe schóón ze zich voelde. Marijke begreep geen woord van wat Joke zei. Was dat mens heel ergens anders dan zij? Als laatste kwam de magere man aan het woord. Hij vertelde een onsamenhangend verhaal over hoe zwaar het laatste jaar was geweest en hoe goed deze week hem nu al deed. Na een uur gezwam was het samen niet lunchen ten einde. Ton vertelde dat ze een half uur pauze hadden voor ze aan het middagprogramma zouden beginnen, meditatie, wisselbad, beweging, klysma en gezamenlijk niet dineren. Marijke haastte zich de trap op naar haar kamer. Mijn God, nog een keer hetzelfde programma, dat zou ze niet overleven! En niet één keer! Nee, de komende 6 dagen zou een aaneenschakeling van honger, pijn en vernedering zijn! Alles in haar schreeuwde haar toe: Ga weg, ga weg van hier! Maar Marijke zou blijven tot ze net zo slank was als Annet, ze zou volhouden. Al zou ze nooit meer eten, ze zou het volhouden! Maar één ding hield ze niet meer vol. Ze liep naar haar kast en haalde het pakje sigaretten onder uit haar tas. Ze zette het raam van haar kamer open, leunde iets naar buiten boven de binnenplaats en stak haar eerste sigaret in 2 dagen op. Haar handen trilden zo dat het eerst niet lukte haar sigaret vlam te laten vatten, maar uiteindelijk was het gelukt. Wellustig zoog Marijke haar longen vol rook en liet die heel langzaam weer ontsnappen door haar neusgaten. Oh, wat was dat lekker! Ze sloot haar ogen en nam nog een trekje. Beneden zich hoorde ze een geluid. Ze besloot zich er niet aan te storen en zich helemaal te verliezen in deze sigaret. Het geluid nam toe. "Marijke" hoorde ze een mannenstem kwaad schreeuwen. Marijke nam snel nog een trekje, zoog de rook zo diep mogelijk haar longen in en keek naar beneden. De magere man stond kwaad naar haar te kijken, Marijke probeerde zich zijn naam te herinneren. Paul, dat was het. Paul keek haar kwaad aan en riep haar naam nog een keer. "Marijke, dat mag niet" riep hij kwaad "ik vertel het aan Ton!" Marijke onderdrukte met moeite de neiging haar tong naar hem uit te steken of naar beneden te spugen. Ze nam nog een hemels trekje van haar sigaret. Daar verscheen de boze, magere man alweer, gevolgd door Ton en Monique. Ton keek droevig naar Marijke, schudde zijn hoofd en zei met verdrietige stem "Oké, Marijke, dit gaat nu echt te ver. Ik wil dat je de komende 10 minuten gebruikt om je te realiseren hoe verschrikkelijk fout dit is. Hoe ondankbaar en hoe onloyaal tegenover de anderen. En na die 10 minuten wil ik dat je naar beneden komt, naar de hal. Dan mag je ons allemaal uitleggen hoe het zo ver heeft kunnen komen." Shit, dacht Marijke en stak direct nog een sigaret op. Als ze dan toch op haar kop kreeg, zou ze het er van nemen ook. Ze liep naar haar kast en duikelde haar GSM uit haar jaszak op. Ze wilde heel even een lieve stem horen, voor ze het aandurfde om als een stout kind tegenover de hele groep te moeten staan. Ze belde haar vriend. "Met Erik" hoorde ze, nog voor de telefoon voor de tweede keer was overgegaan. "Met Marijke", zei Marijke met een dun stemmetje. "Wat is er in hemelsnaam met jou aan de hand" zei Erik "je klinkt ontzettend raar". Marijke vertelde hem kettingrokend het hele verhaal, struikelend over woorden. Erik luisterde. Toen Marijke klaar was met vertellen viel er een korte stilte. "Erik" zei Marijke, zeg eens iets?" Aan de andere kant van de lijn kon Erik nog net "sorry" zeggen voor hij in een bulderende lach uitbarstte. Marijke kon er niets aan doen, ze moest wel met hem mee lachen. "Ik geloof er geen woord van" zei Erik. "Dat jij hier in bent getrapt! Je bent niet goed bij je hoofd!" "Vind jij me dan niet te dik" vroeg Marijke met een klein stemmetje. "Jawel", zei Erik,"maar dat kan me absoluut niet schelen. We zijn geen 20 meer Marijke, dan is het heel normaal om iets zwaarder te worden. Stoor jij je aan mijn buikje?" Hier moest Marijke even nadenken. Een buikje? Erik? Het drong nu pas tot haar door dat Erik ook wat dikker was dan 10 jaar geleden. En haar maakte dat niks uit. Van beneden aan de trap werd Marijke's naam geroepen. Zo te horen stonden ze met z'n allen op haar te wachten. "Ik moet gaan" zei Marijke,"ze wachten op me". "Succes" zei Erik, "en ik hoor wel hoe het afgelopen is". Marijke hing op en keek voor zich uit. Wat zou ze doen? Ze rechtte haar rug en liep de trap af. Beneden in de hal waren alle gezichten naar haar opgeheven, boze gezichten, verdrietige gezichten en het triomfantelijk gezicht van de magere man die haar had betrapt. Zelfs de Oost Duitse kogelstootsters waren opgetrommeld om de weerspannige klant weer in het gareel te krijgen. Ton schudde alweer, of nog steeds, verdrietig zijn hoofd. Er stond haar ongetwijfeld een lange preek te wachten. Marijke keek naar de gezichten en zag dat Ton naar haar wees. "Dat krijg je nou" galmde Ton door de hal, "als je toegeeft aan je zwakte!" De groep maakte instemmende geluiden. Marijke voelde iets in zich knappen. Ze verdomde het om zichzelf nog langer miserabel te voelen en zich als een klein kind te laten behandelen, alleen maar omdat ze misschien vijf kilo zwaarder was dan de mode voorschreef. Ze draaide zich om, liep terug naar haar kamer en gooide haar spullen in haar tas. Drie minuten kwam ze de trap weer af en liep zwijgend tussen de afkeurende en verbaasde gezichten door naar buiten. Marijke keek uit over het water. Ze voelde zich beter dan ze zich in jaren gevoeld had. Meeuwen scheerden laag over het water, de wind speelde door haar haren en de zon verscheen van achter de wolken. "Zó voelt het dus om vrij te zijn", dacht ze. Met een zucht van genot wenkte ze de ober en bestelde nog een moorkop. Ze zou als ze straks in de haven aankwam direct doorreizen naar Schiphol en naar Parijs vliegen. Nu ze toch een week vrij had zou ze een totale nieuwe garderobe inslaan, om de kleren die thuis in haar kast hingen te vervangen. Die waren allemaal gekocht met het idee dat ze binnenkort af zou vallen, alles was net te krap. En na Parijs zou ze naar Bloemendaal gaan. Ze had net al gereserveerd in één van de leukste hotels. Kon ze nog lekker een paar dagen op het strand liggen. Leonie de Vree September 2002

terug

"Hallo Marijke" zei Ton, terwijl hij door bleef lezen in een stapeltje papieren. "Tijd voor jouw bewegingsadvies, kleed je maar uit". Marijke trok haar kleren uit en bleef midden in de kamer staan. "Ook je ondergoed, Marijke" zei Ton. "We kennen hier tegenover elkaar geen valse schaamte". Ongemakkelijk wurmde Marijke zich uit haar slip en beha en stond met voor haar borsten gevouwen armen te wachten op aanwijzingen. Ton liet haar door de kamer lopen, bukken en haar tenen aanraken, klopte wat op haar rug en kneep in haar benen. Hij liet haar zo hard en lang mogelijk Oeh roepen en maakte aantekeningen in wat blijkbaar Marijke's dossier was. Hij keek moeilijk en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Een momentje alsjeblieft" zei hij. "Dit ziet er niet goed uit, helemaal niet goed. Gelukkig hebben we hier onze eigen fysiotherapeute Monique, ik roep haar er even bij voor een second opinion". Ton pleegde zijn telefoontje en even later kwam een grote roodharige vrouw in een witte jas de kamer binnenstappen. Ze liep langs Marijke heen alsof die niet eens in de kamer was en overlegde smoezend met Ton. Af en toe keken ze naar Marijke met de blik van een monteur die de schrootwaarde van een autowrak taxeert. Na een paar minuten vroeg Ton haar alle bewegingen en geluiden nog eens over te doen. Monique en Ton smoesden nog wat en Monique liep langs Marijke heen de kamer uit, alsof Marijke een wat hinderlijk geplaatst bijzettafeltje was.

"Oké, Marijke" zei Ton, nu weer met zijn charmante glimlach op "we zijn er uit. Monique en ik zijn het er over eens, jouw lichaam, geest en ziel zijn zeer dringend toe aan een onopgesmukt programma. Tijdens de bewegingsuren ga jij 9 kilometer hardlopen op het strand, geen meter meer of minder en na afloop zwem je precies 11 minuten in zee. Het komt toevallig zo uit dat dit hotel precies tussen 2 kilometerpalen instaat, je rent dus tot je de 4e kilometerpaal tegenkomt en dan draai je om. En denk erom, rennen. Dus niet kuieren, wandelen of joggen! Een zo hoog mogelijk tempo Marijke". Tijdens zijn verhaal had Ton Marijke's kleren bij elkaar geraapt, haar bij haar arm gepakt en haar zacht maar vastberaden naar de deur geduwd. "Vraag je Loes even om hier heen te komen?" vroeg Ton en de deur viel achter haar dicht. Marijke stond in haar blootje bij de receptie, een bundeltje kleren onder haar arm, te verbouwereerd om te protesteren. Een kleine bleke vrouw met een zure uitdrukking op haar ronde gezicht stond tegen de balie van de receptie geleund te wachten. "Ben jij Loes?" vroeg Marijke, terwijl ze probeerde zich niets aan te trekken van het feit dat ze naakt was. De vrouw knikte nors. "Dan ben jij nu aan de beurt" zei Marijke en ze schoot de trap op, haar naaktheid zoveel mogelijk bedekkend met het bundeltje kleren. Terug op haar kamer zag ze dat het kwart over 2 was.

Marijke zat op haar hotelkamer en hoopte dat de tijd wat sneller voorbij zou gaan. Ze verveelde zich, haar maag trok pijnlijk samen van de honger en ze smachtte naar een sigaret. Alleen op haar kamer had ze zich vreselijk opgewonden over het "individuele advies" van vanmiddag. Eigenlijk had ze zich ontzettend opgewonden over de hele gang van zaken. 1000 euro had ze betaald en wat kreeg ze daarvoor? Een ritje in een oude bus naar een aftands hotel. Niks te eten, tot nu toe 2 glazen brak water en een belachelijk advies. Ze zou het nog een dag aanzien en als het niet veranderde, zou ze opstappen.
Rond etenstijd was de groep bij elkaar gekomen om gezamenlijk niet te eten. Iedereen had een glas water gekregen en de magere man ook nog een mok met iets anders. Marijke had om zich heen gekeken en zag niets anders dan troosteloze mensen in vale ochtendjassen. Ton had hen gevraagd naar hun eerste indruk en iedereen had gezwegen. Toen het zwijgen haar op de zenuwen begon te werken, had Marijke haar keel geschraapt om iets te zeggen. Ton riep haar naar voren en liet haar op een verhoging plaatsnemen, zodat iedereen haar goed kon zien en horen. Marijke had verteld dat het haar eigenlijk wel wat tegenviel. Dat het hotel toch iets minder mooi was dan in de brochure en dat ze zich niet aan de indruk kon onttrekken dat het bewegingsadvies dat ze had gekregen nogal willekeurig was. Moesten er nog meer mensen 9 kilometer hardlopen en 11 minuten zwemmen? Dat was niet het geval, wel bleek de man met buik, Wouter, 11 kilometer te moeten hardlopen en 9 minuten te moeten zwemmen. Ton zijn glimlach bleef tijdens Marijke's woorden precies op zijn plaats, maar zijn ogen bleven nu met een heel andere blik op haar rusten. Zodra Marijke was uitgesproken, begon Ton te applaudisseren. Aarzelend vielen de anderen in. Ton kwam naast Marijke op de verhoging staan. Hij complimenteerde Marijke met haar openheid en legde aan de hele groep uit dat ze deze week allemaal met moeilijke momenten te maken zouden krijgen. "Jullie geest is er klaar voor" zei Ton. "Dat blijkt wel uit het feit dat jullie hier zijn. Maar let op, jullie lichaam is zwak en het lichaam beïnvloedt de geest. Zodra je merkt dat je ontevreden bent of af loopt te geven op omstandigheden die prima in orde zijn", hier keek hij Marijke strak aan, "is die zwakte aan het woord. Daar hoef je je niet voor te schamen, laat het maar de vrije loop. Maar realiseer je dat jij dat niet bent, maar dat het een nawee is van jaren gemakzuchtig leven". Ton verhief zijn stem, zijn stem galmde door de zaal. "Een nawee van je walgelijke gewoonten, van jouw eigen vetzucht, die je dwingt te eten als je weet dat het niet goed voor je is. Een nawee van je eigen zwakte, die je al die jaren heeft belemmerd om je eigen lot in handen te nemen. Dat kunnen jullie hier zien aan Marijke. Want Marijke is zwak, is het niet Marijke?" Marijke kromp ineen. "Marijke is nu zelfs even te zwak om zich te realiseren dat dit alles voor haar bestwil is en dat wij het het beste weten, is het niet Marijke? Want als Marijke het zelf allemaal wist, had ze het niet zo ver laten komen. Dan was Marijke niet veel te dik geweest, hé Marijke?" Marijke voelde dat haar gezicht rood aan begon te lopen van schaamte en woede. "Hé Marijke?" herhaalde Ton met harde stem. Marijke mompelde iets onverstaanbaars en probeerde door de vloer te zakken. De anderen keken haar geschokt aan, op een paar gezichten zag ze leedvermaak. "En weet je wat het beste helpt?" vervolgde Ton. "Even in afzondering overdenken hoe je wilt dat jouw toekomst eruit ziet. Marijke, wat wil jij voor toekomst? Wil je een dikke en ongelukkige mislukkeling blijven of kies je voor de vrijheid?" "Voor de vrijheid" zei Marijke zachtjes. Ton schudde medelevend zijn hoofd. "Marijke, het is goed dat je als eerste zwak durft te zijn, dat geeft de anderen de ruimte om dat ook te mogen" zei Ton. "Ik stel voor dat je nu naar je kamer gaat en ons morgenochtend vertelt wat er uit jouw bezinning is gekomen". Marijke liep met gebogen hoofd naar haar kamer. In de verte hoorde ze gelach. Ze lachten vast allemaal om haar! Ze kroop in haar bed, trok de dekens over haar hoofd en hoopte dat de tijd snel voorbij zou gaan.

De volgende ochtend om 5 uur schrok ze wakker door een keiharde, doordringende fluittoon. "Opstaan allemaal, het is een prachtige nieuwe dag" hoorde ze Ton aanstootgevend vrolijk roepen. Marijke voelde zich vreselijk slap en haar maag knorde. Ze zou een moord doen voor een kop koffie, een sigaret en een vette, warme croissant. Ze duwde de dekens van zich af, zwaaide haar voeten over de rand van haar bed en trok haar badjas en slippers aan. Slaapdronken wankelde ze de trap naar beneden en liep als een schaap in de kudde achter Ton en de anderen aan naar het strand. Het programmapunt begroeten van de dag bleek te bestaan uit het aanhoren van een onbegrijpelijk en erg lang gedicht, waarna iedereen naar de zee boog. Marijke sjokte achter de anderen aan het hotel weer binnen. "En nu het wisselbad" kondigde Ton opgewekt aan. Hij wees het groepje waar Marijke bij stond naar de wisselbad- ruimte. Ze kleedden zich uit en namen met zijn zessen plaats in een betegeld hok. Na een paar seconden kwam Ton terug, gekleed in een felgekleurd regenpak en met een brandspuit in zijn hand. Hij zette de spuit wijd open en voor Marijke wist wat er gebeurde werd ze door een ijskoude waterstraal met grote kracht tegen de betegelde muur geworpen. Ze verloor haar evenwicht en zakte met haar wang tegen de muur langzaam naar de vloer. Tijdens haar val zag ze dat er haren en stukjes ondefinieerbaar spul in de voegen tussen de tegels zaten. Hier moest nodig schoongemaakt worden. "Niet aanstellen Marijke, opstaan" hoorde ze Ton boven het lawaai van het water uit roepen. Marijke probeerde op te krabbelen, maar werd direct weer gevloerd door een nieuwe waterstraal, deze keer kokend heet. Het bleek achteraf maar een half uur geduurd te hebben, maar voor Marijke leek het eeuwen. Iedere keer werd ze ,afwisselend met ijskoud en gloeiend heet water, met grote kracht tegen de vieze vloer gespoten. Dan had ze een paar seconden om zich op haar knieën te werken en iedere keer als ze bijna opgekrabbeld was, begon het weer van voor af aan. Boven het geluid van de waterstraal uit vertelde Ton op bezwerende toon over de heilzame werking van wisselbaden, die werd al eeuwen door volkeren over de hele wereld erkend. Bont en blauw, klappertandend van de kou en met vurige plekken over heel haar lichaam van het te hete water mocht Marijke eindelijk de betegelde ruimte verlaten om met haar groepje te beginnen aan de ochtendmeditatie.

Ton had zijn felgekleurde regenpak verruild voor een wit gewaad en stond al op het strand te wachten op het groepje. Hij stond halverwege het strand, zijn handen tegen elkaar aan geplaatst voor zijn borst, zijn hoofd rechtop en zijn ogen gesloten. Marijke hees haar pijnlijke en vermoeide lichaam naar Ton toe. De anderen uit haar groepje waren al in dezelfde houding als Ton gaan staan, in een kring om hem heen. Marijke ging ook staan, deed de lichaamshouding na en sloot haar ogen. Alles deed pijn en wat had ze een honger! En wat had ze een ontzettende zin een sigaret! Wat deed ze hier eigenlijk? Ton begon met dreunende stem een lied in een Marijke onbekende taal te zingen en de groep herhaalde steeds het laatste woord. Marijke play backte wat mee. Na een minuut of 10 had ze er behoorlijk genoeg van, haar benen en rug deden zeer en ze verveelde zich, maar de anderen leken wel in een soort trance te raken. Na een kwartier begon de eerste te jammeren en te huilen. De rest van de groep barstte in tranen uit, alsof dit een teken was waarop ze gewacht hadden. Ton zong door, de groep huilde als wolven naar de volle maan. Opeens klapte Ton in zijn handen en vertelde dat ze nu op het strand moesten gaan zitten. Dankbaar liet Marijke zich op het zand zakken. Ton vouwde zijn benen onder zich, rechtte zijn rug en hief zijn hoofd naar de zon. Iedereen imiteerde zijn houding. "Dank voor deze dag" riep Ton naar de hemel. "Dank voor deze dag" riep de groep. "Dank voor deze morgen" riep Ton. Marijke voelde zich alsof ze in een film verzeild was geraakt. One flew over the cuckoos nest, daar leek het op. Wat een idioot gedoe! Maar ja, ze was wél te dik en bij Annet had het prima geholpen. Ze zou volhouden; als Annet het kon, kon zij het ook! Eindelijk was het meditatie uur afgelopen! De groep volgde Ton naar het hotel.

Monique stond met de andere helft van de mensen al op ze te wachten. "Hallo, hallo" riep ze enthousiast zwaaiend, "kom op, tijd voor het individuele bewegingsprogramma". "Shit", dacht Marijke, die door haar honger en onmenselijke zin in een sigaret het programma even vergeten was. Ze sleepte zich de trap op, trok een broek en shirtje aan en sjokte naar het strand. Negen kilometer hardlopen! Dat was haar nog nooit gelukt en nu dachten ze dat ze dat kon doen als ze niks te eten kreeg. Gelukkig was het individueel. Ze zou een stukje lopen tot ze uit het zicht was en dan wachten tot ze met goed fatsoen weer terug kon. Monique kwam het hotel uitrennen. "Marijke, wacht even" riep ze. "Marijke, ik zag gisteren dat je niet tevreden was met het individuele programma" zei Monique. "Dat kan best, want je bent nog onwetend en je kunt je nog niet overgeven aan de wijsheid van anderen. Dat komt vanzelf wel, Marijke, maak je maar niet ongerust". Marijke maakte zich wel ongerust, wat moest die Monique hier? Als ze maar niet… "Dus ik ga met je mee" riep Monique blij uit. Vanuit haar ooghoeken zag ze Wouter, de man met de buik die 11 kilometer moest hardlopen en 9 minuten zwemmen, schichtig de andere kant oplopen. Shit, dat moest zij weer hebben. Zat zij met Monique opgescheept, terwijl Wouter lekker alleen mocht! De glimlach van Monique zakte langzaam van haar gezicht, blijkbaar had ze een heel andere reactie verwacht dan dit stilzwijgen. "Kom, we gaan" zei ze tegen Marijke en ze rende weg. Marijke zette af en rende achter Monique aan. Monique hield er een hoog tempo in, al na 500 meter bleef Marijke ver achter. Marijke stond stil en hijgde uit, met haar handen in haar zij en haar hoofd in haar nek. Ze zag de harde tik tegen haar bovenarm niet aankomen. "Kom op" we zijn net begonnen" riep Monique en trok haar aan haar arm mee.

Marijke hield het niet meer vol. Deze ochtend was erger dan haar ergste nachtmerrie.. Het bloed bonkte in haar hoofd, haar hart sloeg als een bezetene en haar borstkas deed pijn van de tevergeefse pogingen om voldoende lucht binnen te krijgen. Kramp in haar kuiten, zweet in straaltjes over haar gezicht en lichaam, pijn in haar zij. Elke keer als ze wel moest stoppen, sloeg Monique haar hard tegen haar arm of rug en sleurde haar mee, verder over het zand. Halverwege mocht ze even stoppen. Marijke was zo moe geweest dat ze zich languit op het zand had laten vallen. Het kon haar niet meer schelen wat er gebeurde, maar ze kon echt geen stap meer zetten. Monique had haar bij haar haren gepakt en had haar overeind getrokken. Gelukkig hoefde ze niet verder te hollen, maar mocht ze 11 minuten zwemmen. Ze had gedacht dat ze dan even uit kon rusten, maar dat was ijdele hoop. De hellehond, zoals Marijke Monique bij zichzelf noemde, was mee het water in gegaan en had Marijke aangespoord om zo hard mogelijk te zwemmen. Toen Marijke deed of ze het niet hoorde, duwde Monique haar onder water. Na 11 minuten kwam ze doodmoe, verkleumd en misselijk van al het zeewater dat ze had binnengekregen het water uit. Nu nog maar 4,5 kilometer terug hardlopen naar het hotel. Meer dood dan levend kwam Marijke aan bij het hotel. Tranen van vermoeidheid en opluchting stroomden over haar wangen en ze liet zich op de grond ploffen. "Zie je wel dat je het kunt" zei Monique en ze liep het hotel binnen, Marijke op handen en knieën en nahijgend achterlatend. Marijke wachtte tot Monique niet meer te zien was en spuugde in de richting waarin ze verdwenen was. Oh, wat deed alles haar zeer. Wat was ze moe en slap. Ze zou haar ziel verkopen voor een boterham en een peuk. Langzaam kwam Marijke iets op adem, ze bleek weer te kunnen staan en probeerde voorzichtig een stukje te wandelen. Op het strand kwam Wouter aanlopen. Het zweet gutste over zijn gezicht, zelfs zijn snor was doornat, zijn ademhaling ging schurend. Hij leek sprekend op een oude walrus. Achter hem liep Ton, zijn haar perfect in model, nog geen druppeltje zweet ontsierde zijn gezicht. Wouter viel op de plek waar Marijke net gelegen had op zijn knieën en begon luidruchtig over te geven. Ton klopte hem goedkeurend op zijn achterhoofd en liep het hotel binnen. Marijke liep hem achterna.

In de hal van het hotel stonden 2 vrouwen die Marijke nog niet eerder had gezien. Allebei groot en zwaar gebouwd, gekleed in een wit jasschort. Aan hun voeten droegen ze Zweedse muilen, hun haar glad naar achteren getrokken. Hun gezichten stonden strak en vreugdeloos. Ze deden Marijke denken aan de verpleegsters die je vroeger wel in films zag, aan de nonnen die haar moeder vroeger les hadden gegeven of aan Oost Europese kogelstootsters op het WK atletiek. Iedereen stond de vrouwen met open mond aan te kijken. Alleen de magere man leek ze te kennen. Hij bekeek ze opgewonden en sprak zelfs één van de angstaanjagende vrouwen aan. Ton nam het woord: "lieve allemaal, dit zijn Anja en Miep" zei hij. De enorme vrouwen knikten nors. "Zij zijn degenen die het volgende programmapunt verzorgen, het klysma. Ik verzoek een ieder naar zijn of haar kamer te gaan. Anja of Miep komt naar je toe". Hij keek op zijn horloge en vervolgde: "Om half één treffen we elkaar hier om de ervaringen van deze dag door te spreken. Tot dan!". Marijke liep naar haar kamer en plofte neer op haar bed. Rust! Eindelijk rust! Ze viel als een blok in slaap. Even later werd er hard op de deur gebonsd. Marijke stapte van het bed, ze had overal spierpijn. Ze liep naar de deur en opende die voorzichtig. Miep, of was het Anja, verscheen in de deuropening en liep Marijke's kamer binnen. "Ga maar op het bed liggen" baste ze tegen Marijke terwijl ze allerlei spullen uit een plastic tas begon te halen. Ze gaf Marijke een rubber zeiltje aan en Marijke ging liggen. "Nee, op je buik natuurlijk" bromde Anja, of was het Miep, "en waar staat de vaseline?" Marijke wees op de badkamer en rolde op haar buik. Even later kwam de enorme vrouw uit de badkamer en liep op Marijke af. In één beweging trok ze Marijke's joggingbroek naar beneden en duwde iets kouds tussen haar billen. Voor Marijke doorhad wat er aan de hand was, golfde een enorme plens water haar darmen in. "Even blijven liggen en dan rennen naar de wc" zei Miep. "Graag gedaan hoor meid, tot vanmiddag".

Bijna was Marijke te laat in de hal. Na het bezoek van Miep had ze een uur op het toilet gezeten. Haar buik deed nog zeer van de heftige krampen waarmee het legen van haar darmen gepaard was gegaan, haar spieren voelden alsof ze aan flarden gescheurd waren. De kramp, spierpijn en blauwe plekken als gevolg van Monique's ruwe aanpak en de verbrande huid van het wisselbad van vanmorgen wedijverden om haar aandacht en legden het af tegen haar honger en haar zucht naar een sigaret. In de hal van het hotel aangekomen bleek iedereen al klaar te zitten om gezamenlijk niet te lunchen en ervaringen uit te wisselen. Ton en Monique vroegen wie er wilde beginnen, Marijke hield dit keer wijselijk haar mond. Wouter was de eerste die iets zei. Hij vertelde over de bijna transcendente ervaring die hij vanmorgen op het strand had gehad. Ton knikte hem bemoedigend toe. "Ik dacht dat ik het niet zou redden" zei Wouter verwonderd. "Ik heb vorig jaar een hartaanval gehad, moet je weten" vertelde hij " en ik dacht niet dat ik dit soort inspanning nog kon hebben. En wat geweldig om te weten dat ik dat wél kan! Ik voel me levender dan ooit tevoren" zei Wouter. Hij zag er niet erg levend uit, vond Marijke. Hij hijgde nog steeds en onder zijn ogen waren paarse kringen verschenen die er vanmorgen nog niet waren geweest. Ton zag plotsklaps bleek en maakte verschrikt gebaren naar Monique. "Fijn Wouter, heel fijn" zei Ton vaagjes en keek om zich heen. "Wie nu?" Een vrouw met een verbaasd gezicht liep naar voren. "Joke, wat goed dat je jouw ervaringen met ons wilt delen" zei Ton en liet Joke aan het woord. Met een extatische uitdrukking op haar gezicht vertelde Joke over hoe bevrijdend en ontspannend het hier voor haar was. Hoe heerlijk om er echt even helemaal uit zijn. Hoe schóón ze zich voelde. Marijke begreep geen woord van wat Joke zei. Was dat mens heel ergens anders dan zij? Als laatste kwam de magere man aan het woord. Hij vertelde een onsamenhangend verhaal over hoe zwaar het laatste jaar was geweest en hoe goed deze week hem nu al deed. Na een uur gezwam was het samen niet lunchen ten einde. Ton vertelde dat ze een half uur pauze hadden voor ze aan het middagprogramma zouden beginnen, meditatie, wisselbad, beweging, klysma en gezamenlijk niet dineren.

Marijke haastte zich de trap op naar haar kamer. Mijn God, nog een keer hetzelfde programma, dat zou ze niet overleven! En niet één keer! Nee, de komende 6 dagen zou een aaneenschakeling van honger, pijn en vernedering zijn! Alles in haar schreeuwde haar toe: Ga weg, ga weg van hier! Maar Marijke zou blijven tot ze net zo slank was als Annet, ze zou volhouden. Al zou ze nooit meer eten, ze zou het volhouden! Maar één ding hield ze niet meer vol. Ze liep naar haar kast en haalde het pakje sigaretten onder uit haar tas. Ze zette het raam van haar kamer open, leunde iets naar buiten boven de binnenplaats en stak haar eerste sigaret in 2 dagen op. Haar handen trilden zo dat het eerst niet lukte haar sigaret vlam te laten vatten, maar uiteindelijk was het gelukt. Wellustig zoog Marijke haar longen vol rook en liet die heel langzaam weer ontsnappen door haar neusgaten. Oh, wat was dat lekker! Ze sloot haar ogen en nam nog een trekje. Beneden zich hoorde ze een geluid. Ze besloot zich er niet aan te storen en zich helemaal te verliezen in deze sigaret. Het geluid nam toe. "Marijke" hoorde ze een mannenstem kwaad schreeuwen. Marijke nam snel nog een trekje, zoog de rook zo diep mogelijk haar longen in en keek naar beneden. De magere man stond kwaad naar haar te kijken, Marijke probeerde zich zijn naam te herinneren. Paul, dat was het. Paul keek haar kwaad aan en riep haar naam nog een keer. "Marijke, dat mag niet" riep hij kwaad "ik vertel het aan Ton!" Marijke onderdrukte met moeite de neiging haar tong naar hem uit te steken of naar beneden te spugen. Ze nam nog een hemels trekje van haar sigaret. Daar verscheen de boze, magere man alweer, gevolgd door Ton en Monique. Ton keek droevig naar Marijke, schudde zijn hoofd en zei met verdrietige stem "Oké, Marijke, dit gaat nu echt te ver. Ik wil dat je de komende 10 minuten gebruikt om je te realiseren hoe verschrikkelijk fout dit is. Hoe ondankbaar en hoe onloyaal tegenover de anderen. En na die 10 minuten wil ik dat je naar beneden komt, naar de hal. Dan mag je ons allemaal uitleggen hoe het zo ver heeft kunnen komen."

Shit, dacht Marijke en stak direct nog een sigaret op. Als ze dan toch op haar kop kreeg, zou ze het er van nemen ook. Ze liep naar haar kast en duikelde haar GSM uit haar jaszak op. Ze wilde heel even een lieve stem horen, voor ze het aandurfde om als een stout kind tegenover de hele groep te moeten staan. Ze belde haar vriend. "Met Erik" hoorde ze, nog voor de telefoon voor de tweede keer was overgegaan. "Met Marijke", zei Marijke met een dun stemmetje. "Wat is er in hemelsnaam met jou aan de hand" zei Erik "je klinkt ontzettend raar". Marijke vertelde hem kettingrokend het hele verhaal, struikelend over woorden. Erik luisterde. Toen Marijke klaar was met vertellen viel er een korte stilte. "Erik" zei Marijke, zeg eens iets?" Aan de andere kant van de lijn kon Erik nog net "sorry" zeggen voor hij in een bulderende lach uitbarstte. Marijke kon er niets aan doen, ze moest wel met hem mee lachen. "Ik geloof er geen woord van" zei Erik. "Dat jij hier in bent getrapt! Je bent niet goed bij je hoofd!" "Vind jij me dan niet te dik" vroeg Marijke met een klein stemmetje. "Jawel", zei Erik,"maar dat kan me absoluut niet schelen. We zijn geen 20 meer Marijke, dan is het heel normaal om iets zwaarder te worden. Stoor jij je aan mijn buikje?" Hier moest Marijke even nadenken. Een buikje? Erik? Het drong nu pas tot haar door dat Erik ook wat dikker was dan 10 jaar geleden. En haar maakte dat niks uit. Van beneden aan de trap werd Marijke's naam geroepen. Zo te horen stonden ze met z'n allen op haar te wachten. "Ik moet gaan" zei Marijke,"ze wachten op me". "Succes" zei Erik, "en ik hoor wel hoe het afgelopen is".

Marijke hing op en keek voor zich uit. Wat zou ze doen? Ze rechtte haar rug en liep de trap af. Beneden in de hal waren alle gezichten naar haar opgeheven, boze gezichten, verdrietige gezichten en het triomfantelijk gezicht van de magere man die haar had betrapt. Zelfs de Oost Duitse kogelstootsters waren opgetrommeld om de weerspannige klant weer in het gareel te krijgen. Ton schudde alweer, of nog steeds, verdrietig zijn hoofd. Er stond haar ongetwijfeld een lange preek te wachten. Marijke keek naar de gezichten en zag dat Ton naar haar wees. "Dat krijg je nou" galmde Ton door de hal, "als je toegeeft aan je zwakte!" De groep maakte instemmende geluiden. Marijke voelde iets in zich knappen. Ze verdomde het om zichzelf nog langer miserabel te voelen en zich als een klein kind te laten behandelen, alleen maar omdat ze misschien vijf kilo zwaarder was dan de mode voorschreef. Ze draaide zich om, liep terug naar haar kamer en gooide haar spullen in haar tas. Drie minuten kwam ze de trap weer af en liep zwijgend tussen de afkeurende en verbaasde gezichten door naar buiten.

Marijke keek uit over het water. Ze voelde zich beter dan ze zich in jaren gevoeld had. Meeuwen scheerden laag over het water, de wind speelde door haar haren en de zon verscheen van achter de wolken. "Zó voelt het dus om vrij te zijn", dacht ze. Met een zucht van genot wenkte ze de ober en bestelde nog een moorkop. Ze zou als ze straks in de haven aankwam direct doorreizen naar Schiphol en naar Parijs vliegen. Nu ze toch een week vrij had zou ze een totale nieuwe garderobe inslaan, om de kleren die thuis in haar kast hingen te vervangen. Die waren allemaal gekocht met het idee dat ze binnenkort af zou vallen, alles was net te krap. En na Parijs zou ze naar Bloemendaal gaan. Ze had net al gereserveerd in één van de leukste hotels. Kon ze nog lekker een paar dagen op het strand liggen.

Leonie de Vree

September 2002