Een dagje Bloemendaal (1)

terug	Een dagje Bloemendaal Marijke van Dongen voelde het warme zand tussen haar tenen, haar schouders plakten aan het badlaken. Wat een fantastisch weer! De hemel was stralend blauw, de zon scheen, de zee ruiste en meeuwen zochten naar een maaltje. Kinderen renden over het zand, voetballend. Ze bouwden zandkastelen aan de vloedlijn. Wat heerlijk om juist op haar snipperdag zulk mooi weer te hebben! Marijke lag languit op haar badlaken op het gehuurde strandbed. Lang, een jaar of 35, ietsje te zwaar in haar felgele bikini. Haar korte bruine haar achter haar oren gestopt, haar gezicht rood aangelopen van de warmte en een stapel papieren naast zich op het zand. Een patatje en een witte wijn, daar had ze zin in. Ze stond op van haar badlaken en ging op weg naar de strandtent. Voorzichtig stapte ze tussen de rijen handdoeken door, af en toe raakte een ingevette arm haar benen. Waar ze ook keek: mensen. Mooie, lelijke, dikke, dunne, oude, jonge, maar vooral véél mensen. Muziek schalde over het strand, een andere melodie uit elke strandtent. Ze worstelde zich door de mensenmassa naar binnen. "Een patat mét en een droge witte wijn" schreeuwde ze boven een zomerhit uit toen het haar beurt was. Het meisje achter de bar knikte en kauwde haar kauwgum. Ze was bruin verbrand, haar blonde haar sprong in vlechtjes rond haar hoofd. Een klein topje, minuscuul rokje, navelpiercing en tribal tatoo. Achter Marijke drongen andere strandgangers naar voren, ook zij waren hongerig en dorstig. Na 10 minuten was haar bestelling klaar. Ze gebruikte haar ellebogen om door de zweterige rij heen te komen en vond een plekje op het terras, in de schaduw. De patat was vet en zout, de wijn koel en droog. Heerlijk, na zo'n strandwandeling. Ze leunde achterover in haar stoel en keek om zich heen. Hier op het terras waren ook veel mensen, maar in minder variaties dan buiten op het zand. Hier liepen alleen mooie, jonge mensen rond. Iedereen op dit terras was jonger dan 30, gebruind, gespierd, slank en in het bezit van het zelfvertrouwen dat alleen mensen met een perfect lichaam lijken te hebben. Marijke hield snel haar buik extra in en keek schuldbewust naar het lege bakje patat. Ze had zelfs de laatste mayonaise uit het bakje geschraapt met haar vinger en die vervolgens afgelikt. Ze keek naar de benen van een langslopend meisje en liet haar buik maar weer zakken. Hier was toch geen beginnen aan. Zuchtend pakte ze een sigaret en stak 'm op. Gelukkig bleken deze jonge hippe mensen flink te roken. Hoefde ze zich daarover tenminste geen paria te voelen. Waar zouden de mensen van haar leeftijd zijn? Haar vriend Erik zei altijd dat die met kleine kinderen op een camping zaten of in Sporthuiscentrum. Maar Sporthuiscentrum heette tegenwoordig anders en Marijke was laatst uit nieuwsgierigheid op een camping gaan kijken. Heel veel kinderen, veel hele jonge mensen, nogal wat ouderen met een stacaravan, maar geen halverwege dertigers. Als ze ooit vrouwen van haar leeftijd zou vinden, zou ze graag willen weten of die zich ook zo onbestemd onrustig voelden. Op kantoor was iedereen veel ouder. Blijkbaar was het een functie-eis om een man van in de 50 te zijn, met bretels en een sigaar in je hoofd en blijkbaar was zij de enige uitzondering. De secretaresses waren natuurlijk vrouwen, maar die waren ten minste 15 jaar jonger. Ze nipte van haar wijn en blies haar rook naar het plafond. Om haar heen vormden zich groepen jonge, mooie en hippe mensen. Alle stoelen werden bij haar tafeltje weggehaald. "U bent zeker alleen?" had één van de jonge, mooie, slanke, hippe meisjes haar gevraagd. Marijke voelde zich oud. Oud en dik en saai en suf. Ze goot het restje wijn achterover en liep het zand weer op, terug naar haar strandbed. Maar haar plezier in deze schitterende dag was verdwenen. Zuchtend kleedde ze zich aan, pakte haar spullen in en liep, zigzaggend tussen de honderden strandgangers door, naar haar auto. Ze startte de motor, zette de airconditioning op maximaal en keek in haar spiegels. In haar achteruitkijkspiegel zag een vrouw van halverwege de 30 met een ontevreden trek om haar mond terugkijken. Een te zware vrouw met een rood aangelopen hoofd, haar haar piekerig achter haar oren. Ze trok op en reed weg, naar huis. Thuis aangekomen gooide ze haar strandspullen in de wasmand en nam een douche. Zand, zweet en zout water spoelden door de afvoer. Ze droogde zich af en ging voor de spiegel staan. Mollige dijen, met hier en daar een putje. Brede heupen, met opgehoopt vet boven haar billen. Haar buik was niet plat genoeg, haar bovenarmen gingen hangen en haar borsten zouden binnen niet al te lange tijd volgen. Ze knoopte de handdoek onder haar armen en liep naar de koelkast. Nog maar een glas wijn en een stukje kaas. Met haar handen vol liep Marijke naar de woonkamer en ging op de bank liggen. Ze nam zich voor om morgen nu écht te gaan lijnen. Voor de zoveelste keer, ze werd al moedeloos bij het idee alleen. Maar wacht! Haar vriendin Annet had haar verteld over een dieetclub. Ze had er weinig aandacht aan besteed, Annet was de enige persoon die ze kende die nog vaker en met nog minder succes aan het lijnen sloeg dan zijzelf. Maar de laatste keer zag Annet er prima uit, slanker.. Ze had Annet trouwens ook al een tijdje niet meer gesproken. Morgen zou ze haar bellen. Nu eerst nog een glas wijn en wat toastjes. En de zoutjes en de borrelnootjes kon ze maar beter nu opeten om morgen niet in de verleiding te komen. De volgende morgen om zes uur ging de wekker. Marijke hees zichzelf uit bed en stapte onder de douche. Ze had een vieze smaak in haar mond en voelde zich niet zo lekker, misschien toch wat te veel gedronken gisteren. Ze spoelde twee aspirines weg met koffie, las de koppen van de krant en de strip en rookte haar eerste sigaret. Ze stapte in haar auto en reed naar kantoor. Om half tien belde ze Annet en vertelde over haar ervaring gisteren op het strand van Bloemendaal. Annet lachte, dat was haar ook vaak overkomen toen ze nog dik was. Marijke slikte haar verontwaardiging in. Annet was inderdaad te dik, maar zij was, nou ja, iets mollig. Maar dit leek haar niet helemaal het juiste moment om Annet daarop te attenderen. "Annet", zei Marijke,"het viel me vorige maand op dat jij zo slank was geworden. En je vertelde me over jouw afvalclub. Zou dat ook iets voor mij zijn?" Annet dacht van wel. Ze spraken af om die middag samen te lunchen bij een nieuwe salad bar in de binnenstad. De ochtend ging maar langzaam voorbij. Marijke vroeg zich af of haar collega's haar ook dik zouden vinden. Ze besloot het niet te vragen. Om half één nam ze de lift naar beneden naar de parkeergarage en stapte in haar auto. Ze reed de binnenstad in en zocht een parkeerplekje. Precies een half uur later liep ze de salad bar binnen. Annet zat al aan een tafeltje op haar te wachten. Wat was ze dun geworden! Ze zag er werkelijk fantastisch uit, ze moest zeker 20 kilo kwijt zijn en wat had ze gezonde teint! Als Annet dat kon, dan kon zij het ook, besloot Marijke. Ze liepen samen langs de uitgestalde etenswaren en Annet ratelde aan één stuk door over de voedingswaarde van de verschillende ingrediënten. Met ieder een bord vol groene dingen, één sneetje volkorentoast en een glas kruidenthee gingen ze aan een formica tafeltje zitten, recht onder een TL balk. Annet nam Marijke nauwlettend op. De blauwe kringen onder haar ogen, vale teint van 2 pakjes Marlboro per dag, nog wat pafferig van de vele wijn van gisteren. "Meid, zei Annet tegen Marijke,"wat zie jij eruit! Mijn afslankclub is echt wat voor jou!" En ze vertelde Marijke over de exclusieve afslankclub van Mevrouw Petraz. Mevrouw Petraz was van origine een Russische danslerares. Omdat veel van haar dansers met overgewicht kampten, had ze een speciaal dieet en speciale begeleiding ontwikkeld. Daar had ze zulke goede resultaten mee behaald dat ze nu afslankclubs door heel Europa had. "Maar, vergis je niet", zei Annet,"het blijft wel een topsport manier van afvallen. Hier in Nederland runnen Ton Bisschop en Adéle Waverveen de club". Annet liet een veelbetekenende stilte vallen en Marijke knikte vaag. Wie waren dat in hemelsnaam? Had ze die namen moeten kennen? "Dat zijn natuurlijk veeleisende mensen", vervolgde Annet, "en niet iedereen wordt zomaar toegelaten!" Marijke at de groene dingen op haar bord en kauwde met lange tanden op iets dat wel een spruitje leek. Annet vertelde verder en haar enthousiasme werkte aanstekelijk. "Je begint met een intake gesprek, waarin je ondervraagd wordt over je motivatie" vertelde Annet. "Als je daar doorheen komt, ga je een week vasten op Schiermonnikoog." "Vasten", vroeg Marijke verbaasd, "in de zin van helemaal niet eten?" Marijke had één van Annet's beroemde schaterlachen verwacht, maar Annet bleef ernstig. "Ja, niet eten" zei ze tegen Marijke "en niet roken en geen koffie en geen drank. Het klinkt misschien rigoureus, maar je knapt er enorm van op!" "Wat doe je dan in hemelsnaam de hele dag" vroeg Marijke geschrokken. Ze kon zich geen dag zonder eten, drank, koffie of sigaretten voorstellen. "Oh, maak je daar maar geen zorgen over" zei Annet en nu glimlachte ze. "Je wordt prima beziggehouden. Je beweegt, je mediteert, je krijgt wisselbaden". Het leek Marijke helemaal niks, maar ja… Annet zag er wel fantastisch uit. Annet gaf haar het visitekaartje van de afslankclub en beloofde een goed woordje voor haar vriendin te doen bij Ton en Adéle. Die middag zat Marijke een vergadering voor, ze kwam met moeite boven het rammelen van haar maag uit. Wat had ze een honger! De secretaresse, die naast haar zat te notuleren, glimlachte en fluisterde: "Op dieet Marijke? Wat goed van je! Je moet op jouw leeftijd toch opletten, hé? Mijn moeder zegt dat het er na je veertigste aan vliegt en er bijna niet meer vanaf gaat". Even overwoog Marijke de secretaresse op staande voet te ontslaan, maar ze bedacht zich bijna meteen. Ze kon toch geen mensen ontslaan omdat ze eerlijk tegen haar waren? Ze had de waarheid gisteren al gezien in de blikken van die mooie mensen op het strand, vanmorgen in haar eigen spiegel en vanmiddag in de ogen van Annet. Ze moest het maar aanvaarden: ze was dik, lelijk, afstotelijk, oud. En er zat niets anders op dan haar probleem met harde hand aan te pakken. Het verbaasde haar dat haar vriend haar nog niet verlaten had. Maar zo vaak zagen ze elkaar niet, hij reisde de hele wereld rond voor zijn werk. Hij had vast ergens anders ook nog een vriendin, één die wel slank was. Ze raffelde de agendapunten af, delegeerde alle actiepunten aan haar medewerkers en sloot zich op in haar kantoor. Ze haalde het goudomrande visitekaartje uit haar tas, haalde diep adem en belde het nummer. "SlimBeauty, met Chantal" hoorde ze een koele stem aan de andere kant van de lijn. "Goedemiddag, u spreekt met Marijke van Dongen" zei Marijke en barstte in huilen uit. Daar was Chantal zo te horen wel aan gewend. "Goedemiddag mevrouw van Dongen, huilt u maar lekker een potje uit" zei Chantal. "U bent aan het goede adres hoor, mevrouw van Dongen. U hoeft uw lichaam niet te vergiftigen, u hoeft niet dik en ongelukkig te zijn". Marijke haalde haar neus op. Rustig maar, mevrouw van Dongen, alles komt goed", zei Chantal. Nog nasnotterend vertelde Marijke Chantal al haar problemen. Dat ze zo onrustig was de laatste tijd, dat ze haar dik vonden, dat ze soms zo eenzaam was, met een vriend die altijd maar onderweg was van het ene land naar het andere. Dat ze het zo raar vond dat ze nooit vrouwen van haar leeftijd tegenkwam, dat haar werk eigenlijk niet zo leuk was als ze zich had voorgesteld. En hoe graag ze van haar wanstaltig dikke lijf afwilde. Chantal begreep precies waar ze het over had en zou haar best doen om Marijke zo snel mogelijk te helpen. "Één moment alstublieft, mevrouw van Dongen". Chantal verdween en er kwam een blikkerig muziekje voor haar in de plaats. Na een paar minuten was Chantal weer terug. "U hebt geluk mevrouw van Dongen", zei ze, " er is net iemand uitgevallen en u kunt overmorgen al bij Adéle terecht voor een intake gesprek. Adéle trekt een uur voor u uit, dan kunnen al uw wensen besproken worden. De daaraan verbonden kosten bedragen tweehonderd euro, exclusief BTW. U kunt hier pinnen en als u wilt, kunt u met een creditcard betalen". Dankbaar verzekerde Marijke Chantal dat ze op tijd zou zijn. Die avond thuis op de bank begon Marijke te twijfelen. Tweehonderd euro! En daar dan nog negentien procent BTW op, dat was toch al gauw vijfhonderd piek! En dan had ze alleen nog maar een intake gesprek gehad. Wat zou dat vasten op Schiermonnikoog dan wel niet kosten? Eigenlijk wilde ze binnenkort een weekend naar haar vriend toe in Singapore en in het najaar samen 3 weken naar Japan. Maar ze herinnerde zich ook de blikken op het strand, de opmerkingen van de secretaresse. Oké, dat waren dan meteen vijfhonderd gulden die ze niet aan eten kon besteden. En ze zou met haar Visa afrekenen, dan kon ze gespreid betalen. Twee dagen later parkeerde Marijke voor een imponerend grachtenpand aan het park en stapte uit haar auto. Het was nog steeds warm buiten en ze zweette in haar mantelpakje. Vast omdat ze zo dik was. Ze duwde op de bel naast het discrete naambordje met "SlimBeauty, formulae Nina Petraz" in sierlijke slanke letters. Ver weg hoorde ze de bel een smaakvol "ding dong" doen. De deur ging open en een slanke, goed geklede vrouw keek haar aan. "Goedemiddag, ik ben Marijke van Dongen" stamelde Marijke. De vrouw stak haar slanke, goedverzorgde hand uit en stelde zich voor als Chantal. "Welkom mevrouw van Dongen" zei ze "wij hebben elkaar eergisteren gesproken, is het niet? Wat een geluk dat Adéle al zo snel tijd voor u had. Loopt u met me mee? Adéle loopt ietsje uit met een cliënt, maar u kunt hier wachten". Marijke liep achter Chantal aan de trap op naar een wachtruimte met zalmroze wanden en smalle design stoelen. Chantal haalde een glas water voor haar en ze wrong zich in één van de wiebelige stoeltjes. Naast haar op tafel lagen tijdschriften die zonder uitzondering over afslanken, gezondheid en het gevaar van cholesterol gingen. Er was geen asbak te bekennen. Na een half uur kwam Chantal de wachtruimte weer binnenlopen. "Adéle is nu klaar om u te ontvangen mevrouw van Dongen. Loopt u met me mee?" Marijke volgde Chantal door een wirwar van kamers en trappen en werd bij een dichte eiken deur afgeleverd. Chantal verdween. Verlegen klopte Marijke op de deur. "Hallo mevrouw van Dongen, komt u maar binnen" hoorde ze een hese stem aan de andere kant van de deur. Ze opende de deur en stond even met haar ogen te knipperen. De kamer baadde in het zonlicht. Achter een groot kersenhouten bureau zat een kleine vrouw van een jaar of veertig. Marijke zag in één oogopslag dat ze nooit meer dan vijfenveertig kilo kon wegen. Ze was gekleed in een donkerblauwe jurk, blote benen, blauwe schoenen en ze droeg haar bruine haar in een wrong. Ze zag er uit als een ballerina. Marijke liep naar het bureau en schudde de vrouw de hand. "Marijke van Dongen" mompelde ze. "Adéle Waverveen" zei de vrouw en nam Marijke met haar hoofd schuin op. "Arm kind" zei ze,"wat zie jij er uit!" Marijke wilde in lachen uitbarsten, maar voor ze het wist, stroomden de tranen weer over haar wangen. Adéle duwde haar zachtjes in een stoel, pakte een glas water voor haar en duwde haar een doos tissues in de hand. "Schaam je maar niet hoor" zei Adéle, "hier zijn we allemaal doorheen gegaan. Lieve schat, ik weet hoe vreselijk het is, maar ik zal je helpen. Zou je geloofd hebben dat ik ooit tachtig kilo woog?" Nee, dat zou Marijke nooit geloofd hebben. Adéle liet haar een foto zien van een kleine vrouw die inderdaad heel erg dik was. Het gezicht was moeilijk te zien, maar misschien kwam dat door haar tranen. Adéle praatte geruststellend door. "Lieve kind, je bent dan wel te dik, maar we hebben hier wonderen bereikt met mensen die er nog véél erger aan toe waren dan jij. Ton en ik gaan je helpen en voor je het weet maakt jouw mooie, gezonde lichaam zich los van al dat vet." Na 20 minuten stond Marijke buiten op de stoep, een glanzende folder in haar hand. Ze had afgesproken een week te gaan vasten op Schiermonnikoog en had een aanbetaling gedaan. Gelukkig was er net iemand uitgevallen en kon ze aanstaande maandag al beginnen. Dat zouden ze op haar werk wel niet zo leuk vinden, maar dat was dan jammer. Dit was belangrijker. Zaterdag belde haar vriend en Marijke vertelde hem dat ze een week weg zou zijn voor haar werk. Ze had besloten hem niets te vertellen over SlimBeauty, maar hem straks te verrassen met haar nieuwe, slanke uiterlijk. Zondag pakte ze haar tas in. Een nachtjapon, speciaal de vorige dag aangeschaft bij de Hema, 3 paar warme sokken, 6 handdoeken, haar toilettas, een badjas en een pot vaseline. Ze wist niet waar ze die voor nodig had, maar Adéle was daar erg duidelijk over geweest, ze had perse een pot vaseline nodig. Geen boeken, ook daar was Adéle duidelijk over geweest. De week had het meeste effect als je 'm met je hele wezen meemaakte. Marijke had geen idee wat dat betekende, maar wilde niets doen dat het succes van haar vastenweek zou kunnen verminderen. Ze stopte haar losgeld in haar tas en controleerde of ze haar creditcard bij zich had. Vorige week had ze 250 euro aanbetaald, morgen moest ze nog 750 euro afrekenen. Zou ze een pakje sigaretten mee durven smokkelen? De volgende morgen om zes uur reed Marijke van huis, op weg naar de haven. Ze kocht een kaartje voor de boot en verbaasde zich er even over dat het bootkaartje niet in de weekprijs van 1000 euro zat. De zeewind waaide door haar haren. "Wat maakt het ook eigenlijk uit" dacht Marijke. Dit was de laatste keer dat ze met zo'n plomp lijf rond zou lopen en alleen een kniesoor zeurde dan over een paar euro meer of minder. De boot zat vol met toeristen en de tocht was aangenaam. Marijke probeerde te raden wie er ook onderweg zouden zijn naar de SlimBeauty vastenweek. Die dikke vrouw daar in de hoek in die beige jurk leek haar zeker een kandidaat. Bij aankomst stond Ton al op haar te wachten met een bordje met "SlimBeauty, formulae Nina Petraz" in zijn hand. Hij zag er aanmerkelijk ouder uit dan op de foto in de folder. De dikke vrouw in de beige jurk liep door, blijkbaar geen SlimBeauty klant. Langzaam verzamelde zich een clubje mensen rondom Ton. Het waren vooral vrouwen. Vrouwen van tussen de 30 en 50. En tot haar verbazing bleek niet één van hen dik te zijn. Marijke schaamde zich, deze vrouwen waren hooguit een paar kilo te zwaar en daar stond zij dan tussen, met haar moddervette lijf. Er waren maar 2 mannen in het gezelschap, allebei van een jaar of 40. De één een grijsharige man met een prominente neus en dito buik. De andere man was mager, broodmager zelfs. Hij keek verwilderd om zich heen, met holle ogen en een lege blik. Hij leek overal tegelijk naar te kijken, behalve naar de mensen vlak om hem heen. Na een tijdje waren ze blijkbaar compleet, want Ton, die in het echt ook een heel stuk kleiner was dan in folder, liep voor de groep uit naar een taxibusje. Het taxibusje was net iets te klein om de groep mensen te vervoeren. "Misschien hadden we er wel in gepast als ik niet zo dik was geweest", dacht Marijke en keek verontschuldigend om zich heen terwijl ze zich het busje in wurmde. De man met buik kwam naast haar zitten en duwde haar tegen het raam aan. Na een paar minuten rijden, kwamen ze aan bij hun hotel. Dat bleek, net als Ton, aanmerkelijk ouder en kleiner te zijn dan in de folder. Ton vertelde dat ze geluk hadden. Ze hadden het hele hotel voor zichzelf, zodat ze met niemand rekening hoefden te houden. Marijke droeg haar tas de trap op naar haar kamer. Die bleek klein en verveloos en het raam keek uit op de binnenplaats van het hotel, waar een groene gft-bak zorgde voor een kleurige noot. Marijke kleedde zich uit, trok haar badjas aan, hing een handdoek over haar schouder en liep naar beneden. Ook de anderen, gekleed in hetzelfde soort outfit, druppelden de lounge binnen. Ton riep de namen af en de aanwezigen riepen "Present". Ze bleken met 12 mensen te zijn en Ton. Ton borg zijn namenlijst op en vertelde over het programma van de komende week. Allereerst wilde hij iedereen feliciteren met hun beslissing om de vastenweek van SlimBeauty te doen. Wat een geweldige eerste stap naar een nieuw leven! Vanaf morgen zouden ze om 5 uur opstaan, samen de nieuwe dag begroeten en starten met wisselbaden in de ruimte links naast de receptie. Daarna zouden ze gezamenlijk mediteren in de ruimte achter de lounge. Na het mediteren zou iedereen zijn eigen, individuele, speciaal op de behoeften van hun eigen lichaam afgestemde bewegingsprogramma doorlopen. Na het sportprogramma het klysma. Marijke had dat woord eerder gehoord, maar kon zich niet één- twee- drie herinneren wat het nou ook weer was. Weer mediteren en een wisselbad, het middagdeel van het individuele bewegingsprogramma en nog een klysma. 's Avonds zouden ze gezamenlijk niet eten en gezamenlijk niet drinken. Wel was er dan tijd voor helende gesprekken, vertelde Ton. De regels waren als volgt: in deze week werd niet gegeten, gerookt of iets anders gedronken dan het water en de fruitsappen die door het hotelpersoneel werden verstrekt. De aanwijzigen van Ton en van Adéle, die zich halverwege de week bij hen zou voegen, en die van al het andere SlimBeauty personeel dienden te allen tijden opgevolgd te worden. Om een goed resultaat te bereiken, was het nodig om jezelf totaal over te geven. Terugtrekken uit het groepsgebeuren was verboden, contact zoeken met de buitenwereld ook. Dit alles was uiteraard in het belang van de deelnemers. Ton beëindigde zijn uitleg door nogmaals de namen op te noemen en te vertellen hoe laat ieder vanmiddag het individuele bewegingsadvies zou krijgen. Marijke was om twee uur. Ze liep naar haar kamer. Wat moest ze in hemelsnaam doen tot 2 uur? Ze ijsbeerde door haar kamer, pakte haar spullen uit en legde haar schone handdoeken in de kast. Ze keek op haar horloge, nog maar 3 en half uur. Ze keek uit het raam, er vloog een meeuw langs. Ze ging op haar bed zitten en probeerde zich voor te stellen hoe geweldig ze zich volgende week zou voelen. Ze stond op van het bed en verkende de kamer nog een keer. De deur naar het toilet miste links bovenaan een hoekje, er lag een stoffige bijbel naast haar bed. Bij het raam zoemde een mug. Ze pakte wat wc papier en drukte de mug dood. Op de binnenplaats joeg een kleine bruine hond de meeuwen op. Ze keek op haar horloge, nog 3 uur en 20 minuten. God, wat had ze een zin in een sigaret. Marijke kleedde zich weer aan en besloot naar beneden te gaan, misschien kon ze wat praten met de anderen. De lounge was verlaten, alleen de magere man zat op een stoel bij het raam naar buiten te kijken. Bij het oplezen van de namen had ze gehoord dat hij Paul heette. Marijke ging op de stoel naast hem zitten en stak haar hand uit. "Marijke van Dongen" zei ze, terwijl ze de magere man hartelijk toelachte. Hij keek haar heel even aan, zijn wezenloze blik dwaalde direct langs haar heen en hij keek weer uit het raam. Marijke voelde zich enorm opgelaten. Ze volgde zijn blik en zag dat achter de schutting die het hotel omgaf nog net een stukje strand zichtbaar was. Ze zei de zwijgende Paul gedag en liep het strand op. Nog maar 3 uur en 15 minuten voor ze haar individuele bewegingsadvies zou krijgen. Precies 3 uur en 10 minuten liep Marijke over het stille strand. Het was een mooie dag met een lichte bries. Ze schudde haar haren in het windje en liet de golven over haar tenen spoelen. Nog heel even en ze zou beginnen aan de eerste dag van haar nieuwe, slanke toekomst. Om 5 voor 2 stapte ze het hotel weer binnen. Paul zat nog op dezelfde plek in de lounge, hij zag eruit alsof hij in de afgelopen uren niet met zijn ogen had geknipperd. Een blonde vrouw in een lichtblauwe badjas kwam uit het kamertje achter de receptie lopen, ze zag er opgelucht en gelukkig uit. "Jij bent Marijke, hé" zei de vrouw. Marijke knikte. "Ik ben Mirjam" zei de vrouw. "Ik heb net mijn advies gekregen, en Ton vroeg me om jou naar binnen te sturen". En weg was ze, met verende tred. Zo, zo, dat was blijkbaar een prettig advies geweest! Marijke stapte het kamertje binnen. naar deel 2

Een dagje Bloemendaal

Marijke van Dongen voelde het warme zand tussen haar tenen, haar schouders plakten aan het badlaken. Wat een fantastisch weer! De hemel was stralend blauw, de zon scheen, de zee ruiste en meeuwen zochten naar een maaltje. Kinderen renden over het zand, voetballend. Ze bouwden zandkastelen aan de vloedlijn. Wat heerlijk om juist op haar snipperdag zulk mooi weer te hebben! Marijke lag languit op haar badlaken op het gehuurde strandbed. Lang, een jaar of 35, ietsje te zwaar in haar felgele bikini. Haar korte bruine haar achter haar oren gestopt, haar gezicht rood aangelopen van de warmte en een stapel papieren naast zich op het zand.

Een patatje en een witte wijn, daar had ze zin in. Ze stond op van haar badlaken en ging op weg naar de strandtent. Voorzichtig stapte ze tussen de rijen handdoeken door, af en toe raakte een ingevette arm haar benen. Waar ze ook keek: mensen. Mooie, lelijke, dikke, dunne, oude, jonge, maar vooral véél mensen. Muziek schalde over het strand, een andere melodie uit elke strandtent. Ze worstelde zich door de mensenmassa naar binnen. "Een patat mét en een droge witte wijn" schreeuwde ze boven een zomerhit uit toen het haar beurt was. Het meisje achter de bar knikte en kauwde haar kauwgum. Ze was bruin verbrand, haar blonde haar sprong in vlechtjes rond haar hoofd. Een klein topje, minuscuul rokje, navelpiercing en tribal tatoo. Achter Marijke drongen andere strandgangers naar voren, ook zij waren hongerig en dorstig. Na 10 minuten was haar bestelling klaar. Ze gebruikte haar ellebogen om door de zweterige rij heen te komen en vond een plekje op het terras, in de schaduw. De patat was vet en zout, de wijn koel en droog. Heerlijk, na zo'n strandwandeling.

Ze leunde achterover in haar stoel en keek om zich heen. Hier op het terras waren ook veel mensen, maar in minder variaties dan buiten op het zand. Hier liepen alleen mooie, jonge mensen rond. Iedereen op dit terras was jonger dan 30, gebruind, gespierd, slank en in het bezit van het zelfvertrouwen dat alleen mensen met een perfect lichaam lijken te hebben. Marijke hield snel haar buik extra in en keek schuldbewust naar het lege bakje patat. Ze had zelfs de laatste mayonaise uit het bakje geschraapt met haar vinger en die vervolgens afgelikt. Ze keek naar de benen van een langslopend meisje en liet haar buik maar weer zakken. Hier was toch geen beginnen aan. Zuchtend pakte ze een sigaret en stak 'm op. Gelukkig bleken deze jonge hippe mensen flink te roken. Hoefde ze zich daarover tenminste geen paria te voelen.

Waar zouden de mensen van haar leeftijd zijn? Haar vriend Erik zei altijd dat die met kleine kinderen op een camping zaten of in Sporthuiscentrum. Maar Sporthuiscentrum heette tegenwoordig anders en Marijke was laatst uit nieuwsgierigheid op een camping gaan kijken. Heel veel kinderen, veel hele jonge mensen, nogal wat ouderen met een stacaravan, maar geen halverwege dertigers. Als ze ooit vrouwen van haar leeftijd zou vinden, zou ze graag willen weten of die zich ook zo onbestemd onrustig voelden. Op kantoor was iedereen veel ouder. Blijkbaar was het een functie-eis om een man van in de 50 te zijn, met bretels en een sigaar in je hoofd en blijkbaar was zij de enige uitzondering. De secretaresses waren natuurlijk vrouwen, maar die waren ten minste 15 jaar jonger. Ze nipte van haar wijn en blies haar rook naar het plafond. Om haar heen vormden zich groepen jonge, mooie en hippe mensen. Alle stoelen werden bij haar tafeltje weggehaald. "U bent zeker alleen?" had één van de jonge, mooie, slanke, hippe meisjes haar gevraagd. Marijke voelde zich oud. Oud en dik en saai en suf.

Ze goot het restje wijn achterover en liep het zand weer op, terug naar haar strandbed. Maar haar plezier in deze schitterende dag was verdwenen. Zuchtend kleedde ze zich aan, pakte haar spullen in en liep, zigzaggend tussen de honderden strandgangers door, naar haar auto. Ze startte de motor, zette de airconditioning op maximaal en keek in haar spiegels. In haar achteruitkijkspiegel zag een vrouw van halverwege de 30 met een ontevreden trek om haar mond terugkijken. Een te zware vrouw met een rood aangelopen hoofd, haar haar piekerig achter haar oren. Ze trok op en reed weg, naar huis.

Thuis aangekomen gooide ze haar strandspullen in de wasmand en nam een douche. Zand, zweet en zout water spoelden door de afvoer. Ze droogde zich af en ging voor de spiegel staan. Mollige dijen, met hier en daar een putje. Brede heupen, met opgehoopt vet boven haar billen. Haar buik was niet plat genoeg, haar bovenarmen gingen hangen en haar borsten zouden binnen niet al te lange tijd volgen. Ze knoopte de handdoek onder haar armen en liep naar de koelkast. Nog maar een glas wijn en een stukje kaas. Met haar handen vol liep Marijke naar de woonkamer en ging op de bank liggen. Ze nam zich voor om morgen nu écht te gaan lijnen. Voor de zoveelste keer, ze werd al moedeloos bij het idee alleen. Maar wacht! Haar vriendin Annet had haar verteld over een dieetclub. Ze had er weinig aandacht aan besteed, Annet was de enige persoon die ze kende die nog vaker en met nog minder succes aan het lijnen sloeg dan zijzelf. Maar de laatste keer zag Annet er prima uit, slanker.. Ze had Annet trouwens ook al een tijdje niet meer gesproken. Morgen zou ze haar bellen. Nu eerst nog een glas wijn en wat toastjes. En de zoutjes en de borrelnootjes kon ze maar beter nu opeten om morgen niet in de verleiding te komen.

De volgende morgen om zes uur ging de wekker. Marijke hees zichzelf uit bed en stapte onder de douche. Ze had een vieze smaak in haar mond en voelde zich niet zo lekker, misschien toch wat te veel gedronken gisteren. Ze spoelde twee aspirines weg met koffie, las de koppen van de krant en de strip en rookte haar eerste sigaret. Ze stapte in haar auto en reed naar kantoor. Om half tien belde ze Annet en vertelde over haar ervaring gisteren op het strand van Bloemendaal. Annet lachte, dat was haar ook vaak overkomen toen ze nog dik was. Marijke slikte haar verontwaardiging in. Annet was inderdaad te dik, maar zij was, nou ja, iets mollig. Maar dit leek haar niet helemaal het juiste moment om Annet daarop te attenderen. "Annet", zei Marijke,"het viel me vorige maand op dat jij zo slank was geworden. En je vertelde me over jouw afvalclub. Zou dat ook iets voor mij zijn?" Annet dacht van wel. Ze spraken af om die middag samen te lunchen bij een nieuwe salad bar in de binnenstad. De ochtend ging maar langzaam voorbij. Marijke vroeg zich af of haar collega's haar ook dik zouden vinden. Ze besloot het niet te vragen.

Om half één nam ze de lift naar beneden naar de parkeergarage en stapte in haar auto. Ze reed de binnenstad in en zocht een parkeerplekje. Precies een half uur later liep ze de salad bar binnen. Annet zat al aan een tafeltje op haar te wachten. Wat was ze dun geworden! Ze zag er werkelijk fantastisch uit, ze moest zeker 20 kilo kwijt zijn en wat had ze gezonde teint! Als Annet dat kon, dan kon zij het ook, besloot Marijke. Ze liepen samen langs de uitgestalde etenswaren en Annet ratelde aan één stuk door over de voedingswaarde van de verschillende ingrediënten. Met ieder een bord vol groene dingen, één sneetje volkorentoast en een glas kruidenthee gingen ze aan een formica tafeltje zitten, recht onder een TL balk. Annet nam Marijke nauwlettend op. De blauwe kringen onder haar ogen, vale teint van 2 pakjes Marlboro per dag, nog wat pafferig van de vele wijn van gisteren. "Meid, zei Annet tegen Marijke,"wat zie jij eruit! Mijn afslankclub is echt wat voor jou!" En ze vertelde Marijke over de exclusieve afslankclub van Mevrouw Petraz. Mevrouw Petraz was van origine een Russische danslerares. Omdat veel van haar dansers met overgewicht kampten, had ze een speciaal dieet en speciale begeleiding ontwikkeld. Daar had ze zulke goede resultaten mee behaald dat ze nu afslankclubs door heel Europa had. "Maar, vergis je niet", zei Annet,"het blijft wel een topsport manier van afvallen. Hier in Nederland runnen Ton Bisschop en Adéle Waverveen de club". Annet liet een veelbetekenende stilte vallen en Marijke knikte vaag. Wie waren dat in hemelsnaam? Had ze die namen moeten kennen? "Dat zijn natuurlijk veeleisende mensen", vervolgde Annet, "en niet iedereen wordt zomaar toegelaten!" Marijke at de groene dingen op haar bord en kauwde met lange tanden op iets dat wel een spruitje leek. Annet vertelde verder en haar enthousiasme werkte aanstekelijk. "Je begint met een intake gesprek, waarin je ondervraagd wordt over je motivatie" vertelde Annet. "Als je daar doorheen komt, ga je een week vasten op Schiermonnikoog." "Vasten", vroeg Marijke verbaasd, "in de zin van helemaal niet eten?" Marijke had één van Annet's beroemde schaterlachen verwacht, maar Annet bleef ernstig. "Ja, niet eten" zei ze tegen Marijke "en niet roken en geen koffie en geen drank. Het klinkt misschien rigoureus, maar je knapt er enorm van op!" "Wat doe je dan in hemelsnaam de hele dag" vroeg Marijke geschrokken. Ze kon zich geen dag zonder eten, drank, koffie of sigaretten voorstellen. "Oh, maak je daar maar geen zorgen over" zei Annet en nu glimlachte ze. "Je wordt prima beziggehouden. Je beweegt, je mediteert, je krijgt wisselbaden". Het leek Marijke helemaal niks, maar ja… Annet zag er wel fantastisch uit. Annet gaf haar het visitekaartje van de afslankclub en beloofde een goed woordje voor haar vriendin te doen bij Ton en Adéle.

Die middag zat Marijke een vergadering voor, ze kwam met moeite boven het rammelen van haar maag uit. Wat had ze een honger! De secretaresse, die naast haar zat te notuleren, glimlachte en fluisterde: "Op dieet Marijke? Wat goed van je! Je moet op jouw leeftijd toch opletten, hé? Mijn moeder zegt dat het er na je veertigste aan vliegt en er bijna niet meer vanaf gaat". Even overwoog Marijke de secretaresse op staande voet te ontslaan, maar ze bedacht zich bijna meteen. Ze kon toch geen mensen ontslaan omdat ze eerlijk tegen haar waren? Ze had de waarheid gisteren al gezien in de blikken van die mooie mensen op het strand, vanmorgen in haar eigen spiegel en vanmiddag in de ogen van Annet. Ze moest het maar aanvaarden: ze was dik, lelijk, afstotelijk, oud. En er zat niets anders op dan haar probleem met harde hand aan te pakken. Het verbaasde haar dat haar vriend haar nog niet verlaten had. Maar zo vaak zagen ze elkaar niet, hij reisde de hele wereld rond voor zijn werk. Hij had vast ergens anders ook nog een vriendin, één die wel slank was. Ze raffelde de agendapunten af, delegeerde alle actiepunten aan haar medewerkers en sloot zich op in haar kantoor. Ze haalde het goudomrande visitekaartje uit haar tas, haalde diep adem en belde het nummer.

"SlimBeauty, met Chantal" hoorde ze een koele stem aan de andere kant van de lijn. "Goedemiddag, u spreekt met Marijke van Dongen" zei Marijke en barstte in huilen uit. Daar was Chantal zo te horen wel aan gewend. "Goedemiddag mevrouw van Dongen, huilt u maar lekker een potje uit" zei Chantal. "U bent aan het goede adres hoor, mevrouw van Dongen. U hoeft uw lichaam niet te vergiftigen, u hoeft niet dik en ongelukkig te zijn". Marijke haalde haar neus op. Rustig maar, mevrouw van Dongen, alles komt goed", zei Chantal. Nog nasnotterend vertelde Marijke Chantal al haar problemen. Dat ze zo onrustig was de laatste tijd, dat ze haar dik vonden, dat ze soms zo eenzaam was, met een vriend die altijd maar onderweg was van het ene land naar het andere. Dat ze het zo raar vond dat ze nooit vrouwen van haar leeftijd tegenkwam, dat haar werk eigenlijk niet zo leuk was als ze zich had voorgesteld. En hoe graag ze van haar wanstaltig dikke lijf afwilde. Chantal begreep precies waar ze het over had en zou haar best doen om Marijke zo snel mogelijk te helpen. "Één moment alstublieft, mevrouw van Dongen". Chantal verdween en er kwam een blikkerig muziekje voor haar in de plaats. Na een paar minuten was Chantal weer terug. "U hebt geluk mevrouw van Dongen", zei ze, " er is net iemand uitgevallen en u kunt overmorgen al bij Adéle terecht voor een intake gesprek. Adéle trekt een uur voor u uit, dan kunnen al uw wensen besproken worden. De daaraan verbonden kosten bedragen tweehonderd euro, exclusief BTW. U kunt hier pinnen en als u wilt, kunt u met een creditcard betalen". Dankbaar verzekerde Marijke Chantal dat ze op tijd zou zijn.

Die avond thuis op de bank begon Marijke te twijfelen. Tweehonderd euro! En daar dan nog negentien procent BTW op, dat was toch al gauw vijfhonderd piek! En dan had ze alleen nog maar een intake gesprek gehad. Wat zou dat vasten op Schiermonnikoog dan wel niet kosten? Eigenlijk wilde ze binnenkort een weekend naar haar vriend toe in Singapore en in het najaar samen 3 weken naar Japan. Maar ze herinnerde zich ook de blikken op het strand, de opmerkingen van de secretaresse. Oké, dat waren dan meteen vijfhonderd gulden die ze niet aan eten kon besteden. En ze zou met haar Visa afrekenen, dan kon ze gespreid betalen.

Twee dagen later parkeerde Marijke voor een imponerend grachtenpand aan het park en stapte uit haar auto. Het was nog steeds warm buiten en ze zweette in haar mantelpakje. Vast omdat ze zo dik was. Ze duwde op de bel naast het discrete naambordje met "SlimBeauty, formulae Nina Petraz" in sierlijke slanke letters. Ver weg hoorde ze de bel een smaakvol "ding dong" doen. De deur ging open en een slanke, goed geklede vrouw keek haar aan. "Goedemiddag, ik ben Marijke van Dongen" stamelde Marijke. De vrouw stak haar slanke, goedverzorgde hand uit en stelde zich voor als Chantal. "Welkom mevrouw van Dongen" zei ze "wij hebben elkaar eergisteren gesproken, is het niet? Wat een geluk dat Adéle al zo snel tijd voor u had. Loopt u met me mee? Adéle loopt ietsje uit met een cliënt, maar u kunt hier wachten". Marijke liep achter Chantal aan de trap op naar een wachtruimte met zalmroze wanden en smalle design stoelen. Chantal haalde een glas water voor haar en ze wrong zich in één van de wiebelige stoeltjes. Naast haar op tafel lagen tijdschriften die zonder uitzondering over afslanken, gezondheid en het gevaar van cholesterol gingen. Er was geen asbak te bekennen. Na een half uur kwam Chantal de wachtruimte weer binnenlopen. "Adéle is nu klaar om u te ontvangen mevrouw van Dongen. Loopt u met me mee?" Marijke volgde Chantal door een wirwar van kamers en trappen en werd bij een dichte eiken deur afgeleverd. Chantal verdween. Verlegen klopte Marijke op de deur. "Hallo mevrouw van Dongen, komt u maar binnen" hoorde ze een hese stem aan de andere kant van de deur. Ze opende de deur en stond even met haar ogen te knipperen. De kamer baadde in het zonlicht. Achter een groot kersenhouten bureau zat een kleine vrouw van een jaar of veertig. Marijke zag in één oogopslag dat ze nooit meer dan vijfenveertig kilo kon wegen. Ze was gekleed in een donkerblauwe jurk, blote benen, blauwe schoenen en ze droeg haar bruine haar in een wrong. Ze zag er uit als een ballerina. Marijke liep naar het bureau en schudde de vrouw de hand. "Marijke van Dongen" mompelde ze. "Adéle Waverveen" zei de vrouw en nam Marijke met haar hoofd schuin op. "Arm kind" zei ze,"wat zie jij er uit!" Marijke wilde in lachen uitbarsten, maar voor ze het wist, stroomden de tranen weer over haar wangen. Adéle duwde haar zachtjes in een stoel, pakte een glas water voor haar en duwde haar een doos tissues in de hand. "Schaam je maar niet hoor" zei Adéle, "hier zijn we allemaal doorheen gegaan. Lieve schat, ik weet hoe vreselijk het is, maar ik zal je helpen. Zou je geloofd hebben dat ik ooit tachtig kilo woog?" Nee, dat zou Marijke nooit geloofd hebben. Adéle liet haar een foto zien van een kleine vrouw die inderdaad heel erg dik was. Het gezicht was moeilijk te zien, maar misschien kwam dat door haar tranen. Adéle praatte geruststellend door. "Lieve kind, je bent dan wel te dik, maar we hebben hier wonderen bereikt met mensen die er nog véél erger aan toe waren dan jij. Ton en ik gaan je helpen en voor je het weet maakt jouw mooie, gezonde lichaam zich los van al dat vet."

Na 20 minuten stond Marijke buiten op de stoep, een glanzende folder in haar hand. Ze had afgesproken een week te gaan vasten op Schiermonnikoog en had een aanbetaling gedaan. Gelukkig was er net iemand uitgevallen en kon ze aanstaande maandag al beginnen. Dat zouden ze op haar werk wel niet zo leuk vinden, maar dat was dan jammer. Dit was belangrijker. Zaterdag belde haar vriend en Marijke vertelde hem dat ze een week weg zou zijn voor haar werk. Ze had besloten hem niets te vertellen over SlimBeauty, maar hem straks te verrassen met haar nieuwe, slanke uiterlijk. Zondag pakte ze haar tas in. Een nachtjapon, speciaal de vorige dag aangeschaft bij de Hema, 3 paar warme sokken, 6 handdoeken, haar toilettas, een badjas en een pot vaseline. Ze wist niet waar ze die voor nodig had, maar Adéle was daar erg duidelijk over geweest, ze had perse een pot vaseline nodig. Geen boeken, ook daar was Adéle duidelijk over geweest. De week had het meeste effect als je 'm met je hele wezen meemaakte. Marijke had geen idee wat dat betekende, maar wilde niets doen dat het succes van haar vastenweek zou kunnen verminderen. Ze stopte haar losgeld in haar tas en controleerde of ze haar creditcard bij zich had. Vorige week had ze 250 euro aanbetaald, morgen moest ze nog 750 euro afrekenen. Zou ze een pakje sigaretten mee durven smokkelen?

De volgende morgen om zes uur reed Marijke van huis, op weg naar de haven. Ze kocht een kaartje voor de boot en verbaasde zich er even over dat het bootkaartje niet in de weekprijs van 1000 euro zat. De zeewind waaide door haar haren. "Wat maakt het ook eigenlijk uit" dacht Marijke. Dit was de laatste keer dat ze met zo'n plomp lijf rond zou lopen en alleen een kniesoor zeurde dan over een paar euro meer of minder. De boot zat vol met toeristen en de tocht was aangenaam. Marijke probeerde te raden wie er ook onderweg zouden zijn naar de SlimBeauty vastenweek. Die dikke vrouw daar in de hoek in die beige jurk leek haar zeker een kandidaat. Bij aankomst stond Ton al op haar te wachten met een bordje met "SlimBeauty, formulae Nina Petraz" in zijn hand. Hij zag er aanmerkelijk ouder uit dan op de foto in de folder.

De dikke vrouw in de beige jurk liep door, blijkbaar geen SlimBeauty klant. Langzaam verzamelde zich een clubje mensen rondom Ton. Het waren vooral vrouwen. Vrouwen van tussen de 30 en 50. En tot haar verbazing bleek niet één van hen dik te zijn. Marijke schaamde zich, deze vrouwen waren hooguit een paar kilo te zwaar en daar stond zij dan tussen, met haar moddervette lijf. Er waren maar 2 mannen in het gezelschap, allebei van een jaar of 40. De één een grijsharige man met een prominente neus en dito buik. De andere man was mager, broodmager zelfs. Hij keek verwilderd om zich heen, met holle ogen en een lege blik. Hij leek overal tegelijk naar te kijken, behalve naar de mensen vlak om hem heen. Na een tijdje waren ze blijkbaar compleet, want Ton, die in het echt ook een heel stuk kleiner was dan in folder, liep voor de groep uit naar een taxibusje. Het taxibusje was net iets te klein om de groep mensen te vervoeren. "Misschien hadden we er wel in gepast als ik niet zo dik was geweest", dacht Marijke en keek verontschuldigend om zich heen terwijl ze zich het busje in wurmde. De man met buik kwam naast haar zitten en duwde haar tegen het raam aan. Na een paar minuten rijden, kwamen ze aan bij hun hotel. Dat bleek, net als Ton, aanmerkelijk ouder en kleiner te zijn dan in de folder. Ton vertelde dat ze geluk hadden. Ze hadden het hele hotel voor zichzelf, zodat ze met niemand rekening hoefden te houden. Marijke droeg haar tas de trap op naar haar kamer. Die bleek klein en verveloos en het raam keek uit op de binnenplaats van het hotel, waar een groene gft-bak zorgde voor een kleurige noot.

Marijke kleedde zich uit, trok haar badjas aan, hing een handdoek over haar schouder en liep naar beneden. Ook de anderen, gekleed in hetzelfde soort outfit, druppelden de lounge binnen. Ton riep de namen af en de aanwezigen riepen "Present". Ze bleken met 12 mensen te zijn en Ton. Ton borg zijn namenlijst op en vertelde over het programma van de komende week. Allereerst wilde hij iedereen feliciteren met hun beslissing om de vastenweek van SlimBeauty te doen. Wat een geweldige eerste stap naar een nieuw leven! Vanaf morgen zouden ze om 5 uur opstaan, samen de nieuwe dag begroeten en starten met wisselbaden in de ruimte links naast de receptie. Daarna zouden ze gezamenlijk mediteren in de ruimte achter de lounge. Na het mediteren zou iedereen zijn eigen, individuele, speciaal op de behoeften van hun eigen lichaam afgestemde bewegingsprogramma doorlopen. Na het sportprogramma het klysma. Marijke had dat woord eerder gehoord, maar kon zich niet één- twee- drie herinneren wat het nou ook weer was. Weer mediteren en een wisselbad, het middagdeel van het individuele bewegingsprogramma en nog een klysma. 's Avonds zouden ze gezamenlijk niet eten en gezamenlijk niet drinken. Wel was er dan tijd voor helende gesprekken, vertelde Ton. De regels waren als volgt: in deze week werd niet gegeten, gerookt of iets anders gedronken dan het water en de fruitsappen die door het hotelpersoneel werden verstrekt. De aanwijzigen van Ton en van Adéle, die zich halverwege de week bij hen zou voegen, en die van al het andere SlimBeauty personeel dienden te allen tijden opgevolgd te worden. Om een goed resultaat te bereiken, was het nodig om jezelf totaal over te geven. Terugtrekken uit het groepsgebeuren was verboden, contact zoeken met de buitenwereld ook. Dit alles was uiteraard in het belang van de deelnemers. Ton beëindigde zijn uitleg door nogmaals de namen op te noemen en te vertellen hoe laat ieder vanmiddag het individuele bewegingsadvies zou krijgen. Marijke was om twee uur. Ze liep naar haar kamer. Wat moest ze in hemelsnaam doen tot 2 uur? Ze ijsbeerde door haar kamer, pakte haar spullen uit en legde haar schone handdoeken in de kast. Ze keek op haar horloge, nog maar 3 en half uur. Ze keek uit het raam, er vloog een meeuw langs. Ze ging op haar bed zitten en probeerde zich voor te stellen hoe geweldig ze zich volgende week zou voelen. Ze stond op van het bed en verkende de kamer nog een keer. De deur naar het toilet miste links bovenaan een hoekje, er lag een stoffige bijbel naast haar bed. Bij het raam zoemde een mug. Ze pakte wat wc papier en drukte de mug dood. Op de binnenplaats joeg een kleine bruine hond de meeuwen op. Ze keek op haar horloge, nog 3 uur en 20 minuten. God, wat had ze een zin in een sigaret. Marijke kleedde zich weer aan en besloot naar beneden te gaan, misschien kon ze wat praten met de anderen. De lounge was verlaten, alleen de magere man zat op een stoel bij het raam naar buiten te kijken. Bij het oplezen van de namen had ze gehoord dat hij Paul heette. Marijke ging op de stoel naast hem zitten en stak haar hand uit. "Marijke van Dongen" zei ze, terwijl ze de magere man hartelijk toelachte. Hij keek haar heel even aan, zijn wezenloze blik dwaalde direct langs haar heen en hij keek weer uit het raam. Marijke voelde zich enorm opgelaten. Ze volgde zijn blik en zag dat achter de schutting die het hotel omgaf nog net een stukje strand zichtbaar was. Ze zei de zwijgende Paul gedag en liep het strand op. Nog maar 3 uur en 15 minuten voor ze haar individuele bewegingsadvies zou krijgen.

Precies 3 uur en 10 minuten liep Marijke over het stille strand. Het was een mooie dag met een lichte bries. Ze schudde haar haren in het windje en liet de golven over haar tenen spoelen. Nog heel even en ze zou beginnen aan de eerste dag van haar nieuwe, slanke toekomst. Om 5 voor 2 stapte ze het hotel weer binnen. Paul zat nog op dezelfde plek in de lounge, hij zag eruit alsof hij in de afgelopen uren niet met zijn ogen had geknipperd. Een blonde vrouw in een lichtblauwe badjas kwam uit het kamertje achter de receptie lopen, ze zag er opgelucht en gelukkig uit. "Jij bent Marijke, hé" zei de vrouw. Marijke knikte. "Ik ben Mirjam" zei de vrouw. "Ik heb net mijn advies gekregen, en Ton vroeg me om jou naar binnen te sturen". En weg was ze, met verende tred. Zo, zo, dat was blijkbaar een prettig advies geweest! Marijke stapte het kamertje binnen.

naar deel 2