So keep on playing those mind games togheter, doing the ritual dance in the sun.
John Lennon

Mezelf omschrijven in verband met mijn cursiefjes vraagt niet echt veel moeite, een mens weet toch waar hij mee bezig is Of moet ik schrijven 'wat met hem bezig is'? Een omschrijving: Geert Verbeke °31 mei 1948 (Kortrijk, Vlaanderen) kan omschreven worden als een pittig verschildenker, een speels republikein en een beeldend kunstenaar. Dat laatste woord schuurt en wringt een beetje, bekt zelfs niet goed maar ik haal het uit de heiligverklaringen in de kranten. Die schrijven maar raak, genre:"Hij schrijft fantasierijke en uit-het-leven-gegrepen kroniekjes. Af en toe durft het zoet-zure wat meer pikant te worden, zeker waar het gaat om intellectualisme of narrenpakkerij. Een bijzondere belevingswereld en de nodige verbeeldingrijke invullingen maken een auteur niet alleen assertiever, maar ook kwetsbaarder en vooral poëtischer." Waarvoor dank.
Associeer mij als auteur dus vooral niet met een naar doorgegeven boodschappen zoekende New-Ager die zich willoos aan een universum van helende handopleggingen overgeeft. Om de bulderlach is het mij evenmin begonnen, veeleer om de monkellach en de pretlichtjes in de ogen. Om relativerende ironie dus, zonder mij daarom tot pestkopperige dwarsligger te willen ontpoppen. Alhoewel…dwarsliggers houden de sporen recht! Lees vooral tussen de lijnen…

Je kent vast wel het heerlijke en begeesterende ritueel dat aan elke gezonde boswandeling met kinderen vooraf gaat?
Het begint met het joelend verzamelen en aantrekken van fantasierijke jassen, kleurrijke mutsen en dito wanten. Daarop volgt dan het koortsachtig deponeren van rubber laarsjes in de kofferbak. Een eerste magisch ogenblik is die éne korte tijdspanne van verpletterende stilte. Wat volgt zijn uiteraard de rode wangetjes, de opgetogen blikken, de wolk indianengehuil en het imiteren van de knorrende kreten van bosgeesten en andere geheimzinnige saters. De kans dat het ook tot een ontmoeting komt met een Etruskisch doodsdemon of met een rondvliegend hoofd van Medusa mag dan al uiterst miniem zijn, het aanvankelijk kabaal is er nooit minder om.
De bosrand laat echter alles meteen verstommen, dit is de puurste magie van elke wandeling. Het lijkt steeds weer op een louterende, ja bezwerende ervaring. De kracht van de oude bomen verstilt de prille jeugd met amper geritsel. Wat een mens ooit vertelde over dansende elfjes, jennende trollen en behulpzame kabouters staat plots weer helder voor de geest. De tijd dat de dieren konden spreken is teruggekomen.
Het bos zelf laat voor de gelegenheid nog een extra lading bladeren afrukken zodat er een dik ritseltapijt wacht op het nerveuze gebanjer van de jongste kabouters op zoek naar kastanjes.
Paddenstoelen als de graskleefsteel en de gepeperde melkzwam zijn witte vingers die naar de nevelslierten van de herfst wijzen terwijl de lucht naar milde schimmel en notenbrood geurt.
Aan de rand van Bellegem bos glooien de weilanden van tussen de rode beuken en bezwerende eiken. Bruine terpjes zijn er op overschot. Zo'n poëtische aanblik ontroert, zeker als Merlijn, een van mijn snaken, geestdriftig naar de kleine heuveltjes wijst en zegt: "Kijk pa, Mollanders!"

"Als Vlaams republikein vind ik België enkel maar aanvaardbaar als het grootse frietkot ter wereld," zegt Rik beslist. "Een frietkraam uitbaten is bovendien een nobele kunst waarbij het er niet alleen op aankomt de juiste hoeveelheid hete frieten, in een puntzak te mikken."
Er is helaas te weinig publiek in de kroeg om deze uitspraak met enig elan te beamen. Maar Rik is onverstoorbaar, eenmaal echt op dreef.
"Laat iedereen het maar eens proberen zonder zich de fikken te verbranden. Zelfs een klodder saus op de frieten mikken eist de nodige ervaring, en dan heb ik het nog niet eens over het strooien van de juiste hoeveelheid zout op de frieten. "
Hier spreekt alvast een heel erg ervaren man van het vak.
De kroegbaas knikt. Wat kan hij anders doen als een stamgast het achterste van zijn welbespraakte tong laat zien?
Rik tikt met zijn glas op de toog.
Hij kent het leven…
"Op een dag, serveer ik een pronte dame. Ze bestelt een klein zakje met mayonaise. Mooi om zien hoe ze met fraai gevormde vingers de frieten aanpakt. Ze kijkt me ondertussen recht in de ogen. Ik kwijl zowat. "
"En waar blijft mijn mayonaise?" vraagt ze met een kersenrode mond…
Ik knipper even met de ogen en mik dan een peut mayonaise op haar goudgele frieten. Ondertussen striemt regen ongenadig in de uitgestorven winkelstraat.
De dame tuit de vettige lipjes in een papieren servet, glimlacht nog even koket, en opent dan haar paraplu. Een klodder mayonaise ploft in haar pas gekapte haren.
Rik drinkt nog een kriek, de voorlaatste. Hij mijmert luidop: "Op een dag staat er een hele familie voor mijn kot. Je weet wel zo'n 'koppel van het jaar' uit het blunderboek, met drie jengelende koters. De barse vent heeft nogal losse handen die kwistig muilperen uitdelen terwijl hij ondertussen blaft als een verlopen zeehond.
De vrouw blijft onverstoorbaar en vraagt een garnaalkroket voor de brulboei. Deze kiepert ,na amper één hapje, de kroket in de goot terwijl hij me uitdagend aankijkt."
Rik neemt nog een grote slok en grinnikt dan: "Ik kan het verdomd niet laten, dus vraag ik de vrouw: "Je blijft er ook maar bij voor de kinderen zeker?" Meteen verkoopt die kerel mij een lel die klinkt als een bel. Alsof ik bij de familie hoor."
Rik drinkt zijn laatste. Een brandweerwagen gilt voorbij de kroeg. Twee blauwe zwaailichten weerkaatsen honderddvoudig in de glazen achter de toog. Ze blijven zeer lang natrillen op het netvlies.
Daar ondervindt Rik echter geen hinder van want met één sprong staat hij op straat.
"Alweer een uitslaande brand in het frietkot," kreunt de kroegbaas.
Ook hij kent het leven.

Mijn 'slechte' kameraden waren toen nog niet uitgevonden, debiel makende soaps ontbraken en van enige vervlakking of verkleutering was nog maar amper sprake. Wat overeind bleef was uiteraard dat éne gebod: "Aan tafel moeten kinderen zwijgen!"
Voor het feit dat oom Paul ondertussen gewaagde moppen debiteerde terwijl mijn tantes de ogen devoot ten hemel sloegen, ben ik nu nog steeds dankbaar ook al begreep ik er toen nog niet veel van.
Het mag oom Paul dan misschien al aan elementaire beleefdheid ontbroken hebben, zijn beklijvende moppen wist hij onderhoudend te brengen. En dat was op zich al een verdienste. Zo ik herinner ik mij, zij het vaag, een blijkbaar hilarisch en zeer dubbelzinnig pleidooi voor een groter gebruik van citrusvruchten.
Citroenen, lemoenen, sinaasappels en mandarijnen passeerden gezwind de revue. Onder protest van een tante volgde ook nog een schuin betoog over zuurpruimen, flamoezen en meisjes van lichte zeden, al zag ik toen nog geen enkel verband. Pa grinnikte. Ik ook. Wat mij meteen een gratis oorvijg opleverde.
"Dat is alvast geen citrusvrucht," knipoogde oom Paul. Pa lachte, met zichtbare tegenzin, en onderbrak even zijn opvoeding uit de losse pols…
Oom Paul had het ook nog besmuikt over 'Madagascar' en 'Herenliefde', al kan het ook 'Alaska' en 'Berenliefde' geweest zijn.
Tafelmanier waren voor oom Paul niet echt een belangrijk punt en dat fokte mijn vader behoorlijk op want pa hield graag de schijn op, zeker met luistervinkende kinderen aan tafel.
"Er zitten ratten op het dak," probeerde pa een paar keer toen oom Paul iets te nadrukkelijk over wulpse rondingen en mannelijke onderdelen begon te orakelen. Pa's kunsthoest hielp niet echt dus greep hij naar de noodrem want toen ik mij plots verslikte in een te ruim bemeten lepel kervelsoep kon ik meteen oprotten naar mijn kamer. Exit zoon!
Welkom aan de goorste moppen?
Onbedaarlijk gebrul drong alvast tot in mijn kamer door. Eenmaal oud genoeg bevonden, blijken de meeste moppen melig, de gesprekken lauw en de onderwerpen ongewoon saai.

Van je familie moet je het hebben…lees er volgend relaas maar op na.

"Hier wordt gezwegen aan tafel," snauwt pa terwijl hij met een zware vuist op tafel slaat, helaas raakt hij daarbij zijn soepbord dat meteen als een tollende boemerang de lucht inschiet. Een stukje asperge blijft als een stukje vlakgom achter het oor van mijn strenge vader klitten.
Ik proest het uit, krijgt een paar klappen en wordt hardhandig aan de achterdeur gezet. Ik huil van het lachen.
Nauwelijks twee minuten later vliegt de hor nog eens open en ook Claire wordt onzacht naar buitengewerkt wegens een teveel aan grimassen. Haar eerste bezoek als mijn verloofde is in elk geval beklijvend.
Een dag later…
"Iedereen houdt zijn wafel!"
"Ja, wat anders?" vraag ik terwijl in een schaterlach uitbarst. "Hoera, de hogepriester is jarig?"
Bèngg... ik krijg een rotklap.
Pa heeft weer eens kuren, hij verkoopt zelfs ons ma een gevoelige dreun. Ik stuif meteen recht en deel dus verder in de klappen.
Twee kemphanen rollen naar buiten.
Buurman Leon komt gelukkig snel tussenbeide.
"Buiten blijf je," brult Pa hijgend. "Je komt hier nooit meer binnen!"
Mijn keel vertoont wurgsporen en twee bloedrode striemen, ik steek tergend traag zijn middenvinger omhoog en spring op mijn fiets.
"Je blijft hier wonen," zegt Claire's moeder ferm.
Ik doe aangifte bij de flikken en lift dan naar Antwerpen.
'De Muze,' is een voorlopige aanmeerplaats. Tegen een schutting ligt een jonge vrouw, een meisje nog.
"We dragen haar bij me naar binnen," zegt een besnorde man terwijl hij haar onder oksels beetpakt. Ik pak haar bij de enkels. De vederlichte vracht wordt een smalle gang binnengedragen en op een tapijt gelegd.
Ik loop terug naar 'de Muze' en haal mijn spullen op. In het huis ligt de man boven op het meisje te schokken. Ik trap waar ik de verkrachter maar raken kan, tot plots een politiepatrouille binnenvalt na een telefoontje van de buren.
Ik leg een boze verklaring af en mag het aftrappen.
Antwerpen is plots een koelkast.
Terugliften duurt een eeuwigheid.
Ik bel aan bij Liliane.
"Dat treft, ik heb morgen een babysit nodig. Blijf hier slapen."
Twee minuten later komt Liliane poedelnaakt uit de keuken geslopen.
De wereld is een doos vol verleiding!
Ik voel het aan mijn onderwereld.
"Hier wordt gezwegen in bed," glimlacht Liliane…

Andere tijden, andere zeden?
De spiritueel gerelateerde chatkamer…ontmoetingsplaats voor hangjongeren en computernerts? Ik lees:

*** Alex (~JAVirc@4B89D8.F141.CUT1BRT.1ET.PIPO007 turboline.nl heeft zich aangemeld op kanaal # newagechat)
<Axel> Gegroet.
<Antje> ff weg
<Truus> Doeiii
<Wolf>: Ik benne wild beest
<Xaviera> geweest?
<Carmen> Inbeelding.
<Eend> ff biertje
<Antje> terug
<Truus> wb
<Kwek> iemand iets loeks deze week?
<Kwek> sorry, leuks
<Wolf>: nheu, noppes
<Antje> ff weg
<Xaviera> wie heeft iets met astrologie?
<Carmen> ikke nie, slik Prozac
<Axel> Reeds in een vorige leven geloofde ik niet in astrologie. Onzin, staat in de sterren geschreven.
<Kwek> hu?
<Wolf>: heu?
<Truus> leg uit
<Axel> Hoop hetzelfde voor volgend leven.
<Kwek> en weer valt het stil…
<Carmen> ik word gek zeker hiero.
<Wolf>: Axel de leukste thuis?
<Axel> zoiets
<Wolf>: iemand als jij verziekt het chatten.
<Antje> volle maan Wolf?
<Truus> daar gaan we weer.
<Carmen> ja
<Xaviera> Nee
<Eend> biertje lekker
<Axel> ?
<Wolf>: Ik wil Ax een lesje leren?
<Antje> foei Wolf, ff weg.
<Truus> doeiii
<Carmen> doei
<Xaviera> morgen mijn eerste date, hahaha
<Wolf>: ikke benne wild beest.
<Axel> en bevalt dat?
<Truus> J
<Kwek> weet je wat ik denk?
<Axel> geen idee.
<Truus> doe je dat dan?
<Kwek> wat?
<Truus> denken.
<Eend> J
<Carmen> nou nix vriendelijks
<Wolf>: grrr
<Antje> ff terug…
<Antje> maar ga pitten
<Truus> doeiii
<Eend> truste
<Xaviera> meel me snel
*** Antje heeft verlaten kanaal # newagechat
<Wolf> hoi Antje…enne
<Truus> te laat.
<Carmen> …
<Xaviera> iemand een onderwerp?
<Axel> Taai ook af.
<Wolf> eindelijk, krijg de klere!
<Axel> gebeten door mug Wolf?
<Wolf> Je denkt een hele peit te zijn.
<Axel> Bedoelt: piet?
<Wolf> Je klep!
<Truus> nou, nou
<Xaviera> onderwerp?
<Carmen> ?
***Yvo~JAVirc@4C79C2.YV41.BOEM2.NOSPO334582.skynet.be heeft zich aangemeld op kanaal # newagechat
<YvoC> Hoe gaat het hier?
<Kwek> Wolf heeft gelijk.
<Truus> vrede op aarde.
<Kwek> bestaat niet.
<Xaviera> Vrede goed onderwerp…
<Carmen> slecht voor me chakra
<Eend> Hoi Yvo…iemand een biertje?
<Axel> Nog bedankt iedereen.
<Wolf> slijmbrok
<Axel> Tot later.
*** Axel heeft verlaten kanaal # newagechat

Stilzwijgend van op de zijlijn meelezen zonder enige actieve betrokkenheid wil ik niet. Actief chatten leert echter dat waardigheid en warrigheid vaak te dicht bij elkaar aankroelen maar ik heb echt geen zin om afgemaakt te worden tijdens geneuzel over "nieuwetijdskinderen" of tijdens een chaotische uiteenzetting over "de nieuwste verdichting van de materie" met een trillingsgetal dat fluctueert van 8 naar 13. Hoe verzint men het?
Op dit niveau doorkab(b)elen kan niet langer voor mij. Zelfs de vaat op mijn aanrecht wordt er depri van.
Iemand had het op een onbewaakt ogenblik zelfs over de relativiteitstheosofie van Einstein. Niemand reageerde… maar dat zal wel een onderliggende gedragscode zijn in een spiritueel gerelateerde chatkamer. De samenhang, al is 'samen hangen' een spontane en aansluitende gedachtengang.
Toegegeven, ik ben niet echt in de wieg gelegd voor het chatten en mogelijks ben ik, binnen de normering van deze chatkamer, zelfs helemaal niet spiri... maar kom daar maar eens achter via Internet. Het 'Nieuwe Tijdsdenken' heeft bovendien zo zijn eigen (digi)taaltje... Geef mij maar DiZijn.

GEERT VERBEKE

juni 2002