Ik luister naar Leonard Cohen, voel huiverlijnen, geniet van een glaasje witte wijn en voel me zo dankbaar voor het leven. Toekomstgericht zal ik mij meer focussen op muziek en schilderen. Hoe zoiets moet ingevuld worden weet ik (nog) niet wel wil ik volgende week eens uitkijken naar wat technische info over eventueel schilderen met acryl-verf. Paul Vens, de verfijnde Nederlandse musicus deed me echter al twijfelen tijdens een telefonisch onderhoud. Olieverf of tempera? En dan moet er maar eens gewerkt worden...
Zopas 20 minuten opgenomen met Himalaya schalen, mijn Japanse klingelingskes zijn verdraaid moeilijk op te nemen, moeilijker dan de scheet van een papegaai registreren vrees ik. Vanmorgen om vijf uur zet ik mijn boeltje klaar in de tuin want een vogel was er wonderlijk aan het zingen. Alles lukt om aan te sluiten. Duw op de knop: vogel gaan vliegen. Miljaarde! Pluimvee!Rotbeest! Oen!
Grijs weegt nu op wolken, de zon is een vage vlek en vogels vliegen wat kopschuw rond beducht voor mijn gescheld en voor de regendruppels die als druiven openbarsten.

De muziekkamer is een toevluchtsoord, Ik laat enkele klankschalen zingen, overweeg dat ik een witte wolf ben wat wil zeggen: ik ben NIET flamboyant, de anderen zijn gewoon te tam. Daar zie! Ik zit in een transformatieproces zoveel is mij wel duidelijk, ik voel mij goed in mijn vel. Léo Ferré zingt Aragon:

Ik heb zoiets van, niets aan mijn hart laten komen en genieten van de kleine dingen. Als ik plots besef hoe onbereikbaar je even bent, schiet mijn gemoed vol. Ik ben een sentimentele bergkeutel aan het worden, of is het dwergkeutel?
Ik weet het wel, hoor ik beken, dat mijn smoeltje vaak twee maten te groot uitvalt en dat ik dus achter die overmaatse zool mijn kwetsbaarheid verberg. Toegegeven, dat een papierwinkel mij op baldadige gedachten brengt en dat er zich een natuurlijke allergie ontwikkelde voor alles wat zweemt naar potentaatjes, machthebbertjes en ambtenarij verpakt in goedkope parfums en leeghoofdigheid waarop zelfs een zieke haring geen patent zou willen. Goed, dit rebelse is mijn dynamiek en nog vaker mijn dynamiet. Met excuses voor zij die in de brokken delen. Héhé, ben ik een stormram, een speelse herrieschopper en een menner van het recht voor het raapse paard? Tot spijt, zelfs voor wie mij niet benijdt? Ik leg in gedachten mijn mooi (nou ja) kopke op je zachte schouder, geniet van je hartritme en word daar een beetje krols van. Ik leer een goed ambacht. Ik word VRIJER van mijn vrouw. I never promised you a rose garden. Mijn rinkeldinge en tierlala, ik zoen je kleine tenen. Ach mijn dartele regenwoudvlinder, ik hou me in of ik laat je naam op mijn onderbuik tatoeëren. Maar dat heeft geen zin want enkel onze huisarts zou die nog eens lezen om dan fluks na te kijken of mijn oren geen ezelachtige trekjes krijgen. Mafketels aller landen...

Ik ga waarschijnlijk morgen van start met schilderwerken in de keuken. Het lukt me wel ondanks armen van een oorlogsveteraan. Pa heeft mij vermoedelijk opgegraven in plaats van verwekt. Ik kijk toepasselijk naar 'Home Alone" en lach mij een breuk maar ben toch wat sentimenteel bij het opsnuiven van de Kerstsfeer waar ik niet goed tegenkan als poëtische / melige periode. Eén van mijn blinde vlekken? Maakt het iets uit? Ik ben uiteindelijk gevoeliger dan ik me voordoe. Zou er dan toch nog iets goeds in mij schuilen? Ik geef de hoop niet op.

De postbode belt tweemaal, pakje uit Amerika van Peter Blum met 5 klankschaal-CD's. Zijn 'PULSE FIELD', geeft mij een prima voorbeeld van beheersing en klankschaal-liefde. Vidna Obmana mailt ondertussen: "Ik heb al bijzonder genoten van jouw CD's en mijn voorkeur gaat voornamelijk uit naar de minimale, meditatieve en ijle klankstructuren die je maakt met de klankschalen. Buiten een zeer degelijke opnamekwaliteit straalt elke compositie met klankschalen een duidelijke structuur uit die alleen maar het meditatief maar sterk minimalistisch karakter accentueert."
Ik sta nu voor de spiegel mezelf steengoed te vinden, zie mezelf gelukkig maar tot aan de navel. Het toetsenbord verzint: "Beter veelschrijver dan veelwijver." Lijkt me toepasselijk. Door intense beluistering van de pas ontvangen straalschijfjes hoor ik uiteraard weer nieuwe concepten. Creatief denken zal mij als techniek nooit meer loslaten. Ik ontdek nog steeds met hoeveel gemak denkpisten worden opgepikt of verlaten. Het blijft een goede opleiding. Misschien bestaat die opleiding niet en is ook zij een verzinsel van mijn rechterhersenhelft. Ik verloor wel ooit mijn hoofd maar blijf toch liever bij de pinken. Blinde pink?

Ik ben een gelukkig man en wens dat te blijven, al weet ik dat mijn koers wat eenzamer werd. Maar goed, de doden kun je niet vervangen en van de levenden moet alles telkens weer bewezen worden. Ik laat dus alles open en wens me blijvend te gedragen zoals tegenover iedereen: onafhankelijk, fier, bewust en in de stellige zekerheid dat ik geen schooiende partij ben. Het is mij nu wel duidelijk dat ik nog weinig familiebindingen heb en weet je, dat voelt zelfs niet negatief aan. De mens als uniek wezen? Geert als zeldzame sleutelhanger?
Mailen is leuk, zeker als ik weet dat jij aan de andere kant van de wereld het hotte aan de mail bent. Het zotte, dat ben ik. Hier gaat alles zijn gangetje, deze namiddag begin ik met de vensterkast in het wit te schilderen. Op mijn gemak en met borstel. Morgen haal ik dan colarood en doe ik het raam en de deur. Kaartje uit Spanje:slechts twee achternamen, als ik het goed heb hebben wij beiden een voornaam gekregen. Die is voornaam maar ook voornaam, dus zie ik hem graag op een kaart prijken. Enkel achternamen doen me eerder denken aan besmet veevoer of aan gedroogde bonen in wrak.

Na de lonkende maan, de sterren...hoe gaat het met mijn superster? Hopelijk geen last van je keel? Elivia Melody mailde uit de States om te vertellen dat een uitgever meer wil weten over mijn boeken... of het iets wordt is uiteraard weer iets anders. New Earth liet me zojuist weten dat ik na 2003 maar nog eens moet contact opnemen in verband met de uitgave van een CD. Ik mailde terug naar California: "Sorry, it was now or never!" Die Elvis toch…
Alle emoties doormailen? Het lijkt wel een foto van een parking waarop allerlei kleuren en vormen het zonlicht èn de regen uittesten op rek en veerkracht. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar, als een originele zelfbouw-steeldrum barstensvol tegenstrijdigheden maar meestal klankrijk en dus af en toe met de nodige galm. Oordopjes gebruiken?

Uit de Strawberry Hills van Australië ontving ik zopas twee originele Aboriginal-clapsticks, heilige voorwerpen als geschenk van Chris Shakallis omdat ik hem een link op mijn website bezorgde. Hier zaait verwondering zich in een bedje van ontroering, dit is een mentaal soort lavendel, dit is hot. Ondertussen begeef jij je naar een ziekenhuis als een nieuwe Florence Nightingale (of zoiets) om er alweer iemand te laten oplappen. Jij kwijt je echt goed van je taak. Ik smelt en ben alweer verliefde ruiter. Welke oen beweerde dat er na tien jaar geen passie meer in een relatie zit? Soms heb ik het gevoel dat we pas begonnen zijn. En dat is ook zo. Hopelijk wil jij er ook nog een waspoedertrommel vol seizoenen en zoenen bijdoen? Ik beloof je inderdaad geen rozentuin al zal het toch niet veel schelen.

Zonsondergang aan het kanaal. Charmante romantiek of de onschuld van de kalverliefde? Ik weet het zo snel nog niet. Vanmorgen verf gaan kopen en even naar stad. Zat op terrasje, alweer aan de Middenstand, een mens moet zijn plaats kennen. Ik observeerde de straat dwaalde in gedachten af naar jou en viel stil. Voel me rustig en laat me wat dobberen op de uren. Hopelijk is je deelneemster vlug weer op de been. Waar olifanten en bamboe zijn is er geen mail? Ontwikkelingsland zeker?

Jouw telefoontje deed me duizelen. Je enkele maanden terug in de kliniek achterlaten, het als een hondje moeten achter de ambulance aanrijden en de niet-verzorging in de kliniek hebben een gevoelige snaar geraakt. Blijkbaar hou ik met hart en ziel van jou, al zijn er nog wel wat onderdelen op te noemen. Het briefje dat je mij na afloop toeschoof met de tekst: " weet dat jij mijn partner bent in leven en na de dood..." herlees ik vaak. Misschien te vaak. Je schrijft: " Je hebt me laten ontbolsteren om mijn pad te vinden. Naast mijn liefde voor je is er ook een ontzettende dankbaarheid."
Hier ben ik wat onwennig, je hebt het zelf gedaan...indachtig Taranath: "Zelfs indien het in mijn vermogen ligt je de weg te tonen, zijn het jouw voeten die moeten stappen!" Waarvan akte? Je deed het, je doet het. Fijn van een assertieve vrouw naast en met mij te hebben, fijn van jou te mogen liefhebben... zeker nu er zoveel veranderingen in mij plaatsvinden. Ik moet nog veel nadenken, veel relativeren en knopen doorhakken. Ik werk er aan en ik verlang naar je terugkeer maar weet dat ik je het reizen gun.

Telefoon van saxofonist èn naamgenoot. Even later op bezoek met fles 'Bow More', een schitterende single malt whisky. Tussen 9 uur en vanmorgen 2 uur hebben we veel gepraat, nog meer gezwegen en een reeks ECM-records aan de gretige lade van de CD-player geschonken: Jan Garbarek, Keith Jarrett, Dino Saluzzi, Lester Bowie... Nu is de fles Empty…

Ik blijf je missen, niet dat je niet in mijn gedachten leeft maar ik wil je zien, voelen, horen, ruiken èn proeven. Gulzig ben ik maar af en toe maar als het op jou aankomt ben ik stapel. Als dat even mag?
8u30, Frisse kop met zin in de wereld. Rood raam en deur in de keuken ogen als onderdeel van koets op koninginnedag, onopvallend duur of zeg ik beter opzichtig en toch elegant? De inzet van een kalme dag, meteen is de toon gezet: nostalgisch met neiging tot lichte frivoliteiten. Als de poes van huis is... oeps, daar ga ik alweer.

Ik ben zopas naar Melina gereden. Ze vertoeft niet meer in het rusthuis maar is overgebracht naar de palliatieve afdeling van het hospitaal. Ik ben daar geweest om haar nog een zoen te geven, ik bracht ook jouw groeten over, maar ons vriendje is al ver heen. Ik ben maar even gebleven. Na wikken en wegen wil ik je dit toch mailen omdat je zo in de gelegenheid bent van op jouw manier iets te doen via een of ander tempelritueel. Vermoedelijk zal het snel gaan. Ik hoop het in feite, het zou in elk geval waardig zijn. Ik ben dankbaar dat ik haar even mocht begeleiden, voor de vele telefoontjes en de intieme gesprekken die ik met haar mocht hebben. Ook dit is zingeving en invulling van het wondere leven. Ik ben jou dankbaar dat je mij die ruimte liet. Dus bedankt voor de ruime balzalen en de meditatieve hoekjes van je zijn. Ik kocht je zopas nog een rozenstruik op stam met wel honderd kleine roze knopjes. La vie en rose.

Heb lekkere witlof klaargemaakt. Hmmm, ik laat je even watertanden. Lèkkerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Er is ook tomaat. Ook lèkker. Indertijd was het alternatief voor wat ons ma bereidde, een peer.

Jean Ferrat weerklinkt hier alweer, voel me in feite zeer verwant aan het Frans chanson dat perfect overeenstemt met mijn dromerige en eerder nostalgische geaardheid. Meer romantieker dan ik laat uitschijnen?

Ik kan alleen beamen en mijn Franse genen, gekregen van mijn unieke en onvervangbare oma Barbe, laten werken. Wat voor Vlaming ben ik in feite? Recalcitrant om op het systeem in te werken? Averechts om als dwarsligger invloed uit te oefenen op het weefsel van mijn omgeving? Moet ik dat echt wel weten? Getuige tegen wil en dank? Ik zou het begot niet weten.

Potje en dekseltje. Mooi meegenomen, dit samen onderweg zijn. Soms verbaas ik mij over het feit dat jij mijn partner werd, soms vloek ik dat het zo laat gebeurde...

Maar weet dat ik dankbaar ben voor elk moment met jou, ook in gedachten. Ik ben een genieter van het eerste en van het laatste uur moet ik ooit ergens geschreven hebben, ik val met veel plezier in herhaling.
Zelfs als er schone mensen oplossen in het grote onbekende, voel ik aan dat er niets verloren gaat. Toegegeven, misschien maak ik dat mezelf maar wijs om iets soepelder oud te worden. Aan 54 zijn we meer dan halfweg, wat volgt is misschien wat meer 'oude kar' worden maar dat is voor mijn aanvoelen het bewijs dat die kar niet op stal is blijven vermolmen.
Mijn body heeft vaak kuren maar misschien is dat samenhangend met mijn mentale zoektocht. Is hier sprake van compensatie? Eender hoe, ik voel dat ik intens mag leven. Dat doe ik het liefst met jou. Las zopas nog dat een relatie slechts moeilijk langer dan 10 jaar kan duren omdat er dan alleen nog ruimte is voor sleur en onderuitgezakt zappen, voor verveling en oppervlakkig samenzijn uit pure gewoonte. Als ik met vertedering naar onze relatie kijk heb ik iets van 'wat een geklets in het luchtledige, wat een oeverloos gepiep tussen scheefgegroeide brandnetels.' Ik ben van mening dat onze relatie juist nog zoveel ruimte biedt, nog zoveel aanknopingspunten voor een frisse geest in een wat krakend lichaam. 'Remember your Mind' heet dat dan. Ik ken veel relaties waar veinzen zowat het parket vormt, waar mevrouw hormonaal uitgeblust is terwijl ze stiekem droom van jonge heren en verkracht worden door het zoontje van de overbuur. Ik ken 'venten' die naar de hoeren gaan terwijl ze hun kinderen het vloeken verbieden en dan bekijk ik zoveel gehuichel met een steeds groter wordende weerzin.

Ik weet het wel, ook wij zijn geen 'jeune premiers' meer. Ik ken ook je schroom nu er wat meer rek in onze huid zit. Het is dan maar zo. Van dezelfde orde is onze uitwisseling van indrukken, ik ken Thailand niet, zal er helaas ook nooit komen en heb dus een tweedehandsgevoel bij elk relaas, elk verhaal. Anderzijds moet ik geen verstoppertje spelen, in feite wil ik het niet altijd horen want vaak nemen mijn verlangen en mijn gemis alleen maar uitbreiding en een loopje met mijn sentimenten. Ik ben je dankbaar dat je mij de reismicrobe doorgaf, dat je mijn verwondering nog aanscherpte, dat je mijn innerlijke papavervelden met ontroering bestoof. Aan de andere kant verwens ik soms die hunker naar de verte, dat verlangen naar de koelte van tempels, de geur van onbekende kruiden...

Reizen husselde mij fundamenteel doorheen zodat ik nu met mijn sleetse nek af en toe kan janken als een jonge hond die zes treden heeft gemist om met zijn kop tegen een paraplubak aan te knallen. Kajiet, kajiet. Weet je, veel erger dan de pijn is het verlies. Veel erger dan de aandoening zijn de gevolgen. Gelukkig ben ik maar af en toe eens opstandig, het is me hopelijk vergeven. Ik doorleef alles tot op het bot en dat is niet alleen het authentieke maar ook het breekbare. Gelukkig ben jij die lavende bron, dat wondermooie verhaal, die schitterende vrouw en jawel hoor: dat prachtig wijf. Hotmail doet zijn naam weer eer aan.

Zin om nog een mail te verzenden. Geeft me het gevoel een beetje meer bij jou te zijn. De lucht weeg hier zwaar, zweet gutst van mijn rug, er woont donkergrijs tussen de zomerbomen. Af en toe roffelen enkele druppels op de koepel, prelude van een storm? De kids zijn naar bed, stilte nevelt met een zwoele warmte door het huis. Ik zweet als das met spannende das rond de nek. Puf& en toch nog boordevol puf. De keuken begint er echt goed uit te zien. Ik ook, maar dat wist je waarschijnlijk wel. Ik vraag me af wat je vandaag gedaan hebt, wil dat wel weten ondanks het feit dat je verhalen in mijn gedachten telkens eindigen met 'en jij was er weer niet bij'. Nog los van mijn gezondheid heb ik ook vragen rond mijn eigen houding inzake groepen die mij vaak liever te vondeling leggen onder een hazelaar met bladluis, eerder dan mij mee te nemen in hun gemeenschappelijke sessies. Vanwaar die tweespalt en dat eb/vloed gedoe? Ik ben momenteel een overjaarse woelmuis. De slaap is mij blijkbaar niet echt genegen vandaag. PC wel, dus schrijven.

Misschien nog even terugkomen op Melina, ze sterft in het gebouw waarin ik zelf geboren ben. Ik zie grote vraagogen en een blik die diep in mij kijkt. Ik heb geen zekerheid en toch zeg ik dat Melina mij herkent. Als ik haar een zoen geef drukt zij zich tegen me aan in een streelzacht bewegen. Of hoe het kan winteren in juli. Ik ben stil in de wagen gaan zitten, heb heel even een rustiger ademritme opgeroepen en ben dan voorzichtig weggereden. Innerlijk met enerzijds de kilte van een vriesavond anderzijds de zachte dankbaarheid van 'alles is volbracht'. Alweer een gevoel dat ik met jou kan communiceren. Jij begrijpt mijn aanvoelen, kent mijn taal als geen ander. De dood is het onrafelen van bijna niets, een ander alfabet dient zich nu aan, een mens is als een klaproos die haar kelk dichtvouwt als het licht afneemt of een vlinder die zijn vleugels vouwt als eerbetoon aan de deemstering.
Soms overweeg ik om teksten te schrijven rond de dood maar de gehavende ervaringen met uitgevers en pers verjagen dit denkbeeld, de creatieveling in mij zegt toch: "Ga eens praten met een bonafide begrafenisondernemer, leg je plan even voor maar dan aarzel ik, niet omdat ik twijfel maar omdat ik genoeg blutsen heb opgelopen en geen zelfkweller ben. De handen in mijn schoot leggen is niet mijn stijl, dus neem ik al mijn overwegingen even in de breedte, met marge en voldoende afstand om af te wegen wat kan, wat haalbaar en wenselijk is.
69 minuten gongs opgenomen. Zeer veeleisende instrumenten die zeer nauw luisteren, een tik te hard en de microfoon knalt in oversturing waardoor de opname waardeloos is. Een goede oefening in concentratie en helder bewustzijn? De omgang met mijn klankschalen wijzigde iets aan mijn hele wezen, lawaai is mij een gruwel geworden. Kon ik er vroeger al niet goed tegen, nu nog veel minder. En ja hoor, groepen en lawaai gaan vaak samen. Zet me dus niet op een bus met toeristen. Vandaar dat ik mij in de kloosterstilte van ons huis goed in mijn vel voel, ook als jij ver weg bent? De Flying Pickets zingen 'Wonderfuil World'...
Mooi, zeker met mijn onderliggend verlangen naar jou, ik breng je nu een warm omhelzen over. Kroelen heet dat geloof ik.
Hartelijke zoen.

GEERT VERBEKE

Juli 2002