In de uiterste zuidwesthoek van Portugal ligt Cabo de Sao Vicente, genoemd naar de heilige Vincentius, een priester uit het Spaanse Valencia, die in de 3e eeuw door de Romeinen was vermoord. In de 8e eeuw strandde op deze plek het schip met aan boord de relieken van deze heilige. Een andere legende zegt dat de relieken bewust aan land zijn gebracht om ze in veiligheid te brengen voor de Moren. Nadat de Moren waren verslagen zijn de resten van de heilige Vincentius met een boot naar Lissabon overgebracht. Volgens de legende werd deze boot begeleid door raven.
De kaap was het laatste stukje van Europa dat de Portugese ontdekkingsreiziger zag voordat hij de onafzienbare zee opvoer, op zoek naar nieuw land. Als je daar staat hoog boven het water bekruipt je een gevoel van kleinheid. Wind, enorme rotsen en verder alleen maar water. Helaas heeft ook de commercie zich meester gemaakt van dit prachtige stukje natuur. Het bord met daarop vermeld "Der letzte Bratwurst vor Amerika" zegt voldoende.
Deze plek van verlatenheid bracht de oude Grieken op het idee dat dit de plaats was waar de goden 's nachts sliepen. Waar de goden slapen is het voor de mens niet goed toeven; het was daarom verboden hier 's nachts te verblijven.

Op de terugweg naar ons appartement straalde de zon door de regen heen. Een prachtige regenboog spreidde zich uit over de aarde, teken van het verbond dat God sloot met Noach en alle geslachten na hem. Teken van de Bewaarder van Israël die, zoals de Psalmist zegt, sluimert noch slaapt.
In de "Kijkbijbel" staat het zo:
God zegt: "Als ik de regenboog zie
Zal ik denken aan de mensen en de dieren, aan alles wat leeft.
Ik zal ze nooit in de steek laten.
Dat beloof ik je".

Bij een slapende god moet je maken dat je wegkomt; bij een God die waakt mag je er zijn.

tekst en foto's:

Agnes Stekelenburg