terug	Life Of Agony : The River Runs Again Keith Caputo (zang), Alan Robert (bas), Joey Z. (gitaar) & Sal Abruscato, brachten in 1993 'River Runs Red' uit. Alternative Metal werd het genoemd. Dit in de donkere dagen voor Nu-Metal, toen Biohazard Hip-Hop Metal werd genoemd, en cross-over een term was die alleen maar kon betekenen dat een band te commercieel was geworden, en niet meer de moeite waard. De metal van Life Of Agony dankt haar toegankelijkheid aan de zangkwaliteiten van Keith Caputo en een extreem vette Groove die kwam uit een fusie van Hardcore en conventionele Metal. De band was succesvol en wist met haar tweede CD 'Ugly', en de daaruit voortkomende hit Let's Pretend zelfs gedraaid te worden op de Nederlandse radio. Dit alles in een tijd toen alle soorten metal nog ferm 'Underground' waren, en succes voor een metal band nog niet inhield dat je je plaatje in de top 40 tegenkwam. Deze cd was beduidend minder 'Metal' maar toch nog te hard voor een 'Rock' label. Een CD die ondanks kilometer breed verschil met de eerste CD, toch de fans tevreden stelde en een legio nieuwe fans wist te recruteren. We leven inmiddels in het jaar 1995, Nu-metal in de vorm van o.a. Korn & Coal Chamber luidt een nieuwe era binnen de zware gitaar muziek in, maar de eerste tekenen dat LOA niet lekker gaat staan aan de wand. Sal Abruscato, een onderkend drum-genie verlaat de band. Naar verluidt wegens drank problemen, was hij daarom niet ook al uit Type 0 Negative gegooid? En toen kwam Soul Searching Sun. Was Ugly nog anders maar ook goed. Soul Searching Sun was voornamelijk anders. Dan was het weer punk… dan was het weer… anders. In de verste verten geen Metal te bekennen, en van de 'Groove' was ook al niets over. Of je van de muziek houdt is natuurlijk heel persoonlijk, ik heb de CD leren waarderen, maar het was geen Life Of Agony meer. En al snel bleek dat wel heel waar. Na Sal verliet nu Keith de band. Toch meer dan lichtelijk gekrenkt heb ik altijd geweigerd zijn solo carrière te volgen. Bij tijd en wijlen kwam zijn naam voorbij, dus volledig onsuccesvol was hij niet, maar dat hij metal gedag had gezegd was duidelijk. Alan en Joey hebben onderwijl nog heldhaftig geprobeerd de zaak te redden. Dit heb ik mogen aanschouwen op Dynamo 1998. Life of Agony trad op met 'Ugly Kid Joe' zanger Whitfield Crane. Nou heb ik niets tegen Whitfield, als klein meisje vond ik 'Everything About You' best leuk. En hij deed geweldig hard zijn best… maar het verbaaste niemand dat in 1999 het sprookje 'definitief' voorbij was. Life Of Agony was niet meer. Geen vaarwel tour, wel nog de ietwat ruim getitelde '1989 - 1999' CD. Geen CD met 'Greatest' hits, maar een CD met demo's en live nummers en nummers die het niet naar de voorgaande drie hadden gehaald. Spijtig genoeg het het ook een hoog 2^e rangs nummers gehalte en was het geen pleister op, maar eerder zout IN de wonden van een verlaten fan als ondergetekende. En dus restte niets anders dan mij erbij neer leggen dat een van mijn favoriete bands ooit, er niet meer was. Bij mij thuis geen tafrelen zoals toen 'Take That' uit elkaar ging. Zelfmoord heb ik nooit overwogen, en huilen zat er ook niet in, maar een stevig potje balen… tja dat was niet meer dan gepast. Vooral het feit dat ondanks dat ik vanaf het begin verslingerd ben geweest, ik vreemd genoeg nooit ze live heb mogen aanschouwen behalve op festivals zat niet lekker. 2 keer speelden ze in mijn stadsjie en 2 maal moest ik wegens lulligheden verstek laten gaan. Dus ik troostte mij met dat ik ze wel 2 keer gezien had op festivals en het leven ging door. En toen vroor het in de hel. Tenminste dat is wat 'The Eagles' claimden toen zij een reunie wisten te bewerkstelligen. En even ga je dan twijfelen. Ben ik al zo oud dat mijn jeugd helden grijs en oud, de looprekjes aan de kant schuiven en nog eenmaal een podium op klimmen, om de over de jaren opgestapelde alimentatie kosten te dekken? Was het misschien een typefout van iemand. Bedoelde ze niet Type 0 Negative, van hen verwachtte ik ieder moment een nieuwe tour… Maar nee. 'The River Runs Again tour 2003' is een feit, begeleid met een 'Greatest Hits' album, een DVD/live album' combi van de tour en de enige echte originele 'line up'; Alan; Joey; Keith & Sal. En niemand kan zeggen dat ik niet leer van de fouten van mijn jeugd, want nu, in een uitverkocht Tivoli was ik er bij. En hoe was het dan? Ze waren naar (herhaaldelijk) eigen zeggen voor het eerst niet 'stoned' tijdens een bezoek aan Nederland. Ze waren enthousiast, blij om weer samen te zijn. En tja… misschien was het niet hun beste optreden ooit, maar daar ging het niet om. Ze waren er weer… alle vier. En hun set bestond voornamelijk uit het eerste album. Bijna de hele CD kwam voorbij. Dus dat was meebleren op de prachtige teksten van Alan Robert, mijn held. Een man die 'teenage angst' weet te verwoorden als geen ander. Zelfs nu dat ik minder dagen als twintiger voor me heb dan achter me, weet hij me nog steeds te raken. En nee, ik heb geen looprekje gezien. De energie, en het enthousiasme spatten er bij Joey nog steeds vanaf. Keith is enigmatisch als altijd, Alan, en rots, en Sal drumde strak en onvermoeibaar. Ze kunnen het nog steeds. Ze doen het weer, en van mij moeten ze altijd samen blijven! Als je bent als ik… en je hebt het gemist… alweer, en morgen (5 november) ben je er ook niet bij in 013 dan rest je slechts, wachten, duimen en hopen dat Joey de waarheid sprak toen hij me beloofde dat ze een nieuw album uit zouden brengen. Dan ga ik onderwijl hopen dat het maar zo gaaf mag worden als de eerste twee. MEMO Gezien: 4 november 2003 Tivoli, Utrecht

Life Of Agony : The River Runs Again

Keith Caputo (zang), Alan Robert (bas), Joey Z. (gitaar) & Sal Abruscato, brachten in 1993 'River Runs Red' uit. Alternative Metal werd het genoemd. Dit in de donkere dagen voor Nu-Metal, toen Biohazard Hip-Hop Metal werd genoemd, en cross-over een term was die alleen maar kon betekenen dat een band te commercieel was geworden, en niet meer de moeite waard.

De metal van Life Of Agony dankt haar toegankelijkheid aan de zangkwaliteiten van Keith Caputo en een extreem vette Groove die kwam uit een fusie van Hardcore en conventionele Metal. De band was succesvol en wist met haar tweede CD 'Ugly', en de daaruit voortkomende hit Let's Pretend zelfs gedraaid te worden op de Nederlandse radio. Dit alles in een tijd toen alle soorten metal nog ferm 'Underground' waren, en succes voor een metal band nog niet inhield dat je je plaatje in de top 40 tegenkwam. Deze cd was beduidend minder 'Metal' maar toch nog te hard voor een 'Rock' label. Een CD die ondanks kilometer breed verschil met de eerste CD, toch de fans tevreden stelde en een legio nieuwe fans wist te recruteren. We leven inmiddels in het jaar 1995, Nu-metal in de vorm van o.a. Korn & Coal Chamber luidt een nieuwe era binnen de zware gitaar muziek in, maar de eerste tekenen dat LOA niet lekker gaat staan aan de wand. Sal Abruscato, een onderkend drum-genie verlaat de band. Naar verluidt wegens drank problemen, was hij daarom niet ook al uit Type 0 Negative gegooid?

En toen kwam Soul Searching Sun. Was Ugly nog anders maar ook goed. Soul Searching Sun was voornamelijk anders. Dan was het weer punk… dan was het weer… anders. In de verste verten geen Metal te bekennen, en van de 'Groove' was ook al niets over. Of je van de muziek houdt is natuurlijk heel persoonlijk, ik heb de CD leren waarderen, maar het was geen Life Of Agony meer. En al snel bleek dat wel heel waar. Na Sal verliet nu Keith de band. Toch meer dan lichtelijk gekrenkt heb ik altijd geweigerd zijn solo carrière te volgen. Bij tijd en wijlen kwam zijn naam voorbij, dus volledig onsuccesvol was hij niet, maar dat hij metal gedag had gezegd was duidelijk.

Alan en Joey hebben onderwijl nog heldhaftig geprobeerd de zaak te redden. Dit heb ik mogen aanschouwen op Dynamo 1998. Life of Agony trad op met 'Ugly Kid Joe' zanger Whitfield Crane. Nou heb ik niets tegen Whitfield, als klein meisje vond ik 'Everything About You' best leuk. En hij deed geweldig hard zijn best… maar het verbaaste niemand dat in 1999 het sprookje 'definitief' voorbij was. Life Of Agony was niet meer.

Geen vaarwel tour, wel nog de ietwat ruim getitelde '1989 - 1999' CD. Geen CD met 'Greatest' hits, maar een CD met demo's en live nummers en nummers die het niet naar de voorgaande drie hadden gehaald. Spijtig genoeg het het ook een hoog 2^e rangs nummers gehalte en was het geen pleister op, maar eerder zout IN de wonden van een verlaten fan als ondergetekende. En dus restte niets anders dan mij erbij neer leggen dat een van mijn favoriete bands ooit, er niet meer was. Bij mij thuis geen tafrelen zoals toen 'Take That' uit elkaar ging. Zelfmoord heb ik nooit overwogen, en huilen zat er ook niet in, maar een stevig potje balen… tja dat was niet meer dan gepast.

Vooral het feit dat ondanks dat ik vanaf het begin verslingerd ben geweest, ik vreemd genoeg nooit ze live heb mogen aanschouwen behalve op festivals zat niet lekker. 2 keer speelden ze in mijn stadsjie en 2 maal moest ik wegens lulligheden verstek laten gaan. Dus ik troostte mij met dat ik ze wel 2 keer gezien had op festivals en het leven ging door.

En toen vroor het in de hel. Tenminste dat is wat 'The Eagles' claimden toen zij een reunie wisten te bewerkstelligen. En even ga je dan twijfelen. Ben ik al zo oud dat mijn jeugd helden grijs en oud, de looprekjes aan de kant schuiven en nog eenmaal een podium op klimmen, om de over de jaren opgestapelde alimentatie kosten te dekken? Was het misschien een typefout van iemand. Bedoelde ze niet Type 0 Negative, van hen verwachtte ik ieder moment een nieuwe tour…

Maar nee. 'The River Runs Again tour 2003' is een feit, begeleid met een 'Greatest Hits' album, een DVD/live album' combi van de tour en de enige echte originele 'line up'; Alan; Joey; Keith & Sal. En niemand kan zeggen dat ik niet leer van de fouten van mijn jeugd, want nu, in een uitverkocht Tivoli was ik er bij.

En hoe was het dan? Ze waren naar (herhaaldelijk) eigen zeggen voor het eerst niet 'stoned' tijdens een bezoek aan Nederland. Ze waren enthousiast, blij om weer samen te zijn. En tja… misschien was het niet hun beste optreden ooit, maar daar ging het niet om. Ze waren er weer… alle vier. En hun set bestond voornamelijk uit het eerste album. Bijna de hele CD kwam voorbij. Dus dat was meebleren op de prachtige teksten van Alan Robert, mijn held. Een man die 'teenage angst' weet te verwoorden als geen ander. Zelfs nu dat ik minder dagen als twintiger voor me heb dan achter me, weet hij me nog steeds te raken. En nee, ik heb geen looprekje gezien. De energie, en het enthousiasme spatten er bij Joey nog steeds vanaf. Keith is enigmatisch als altijd, Alan, en rots, en Sal drumde strak en onvermoeibaar. Ze kunnen het nog steeds. Ze doen het weer, en van mij moeten ze altijd samen blijven!

Als je bent als ik… en je hebt het gemist… alweer, en morgen (5 november) ben je er ook niet bij in 013 dan rest je slechts, wachten, duimen en hopen dat Joey de waarheid sprak toen hij me beloofde dat ze een nieuw album uit zouden brengen. Dan ga ik onderwijl hopen dat het maar zo gaaf mag worden als de eerste twee.

MEMO

Gezien: 4 november 2003
Tivoli, Utrecht