Opvallend vond ik rond afgelopen jaarwisseling de toenemende discussie over de (on)wenselijkheid van vuurwerk..
Dat de discussie nu in ons land oplaait, zou wel eens verband kunnen hebben met het toenemende misbruik hier in Nederland. Tegenwoordig is Sinterklaas nog niet terug naar Spanje of het geknal begint al. Al voor het jaar voorbij is, is het aantal prullenbakken en ander straatmeubilair drastisch afgenomen.
In veel landen is afsteken van vuurwerk door particulieren al verboden of geldt dat op z'n minst voor bepaalde soorten vuurwerk. Centraal afsteken van vuurwerk zou een oplossing bieden voor alle verminkingen en vandalisme en bovendien het voordeel hebben mensen bij elkaar te brengen.
Ook voor dieren zou het afschaffen van vuurwerk afsteken door particulieren zeer welkom zijn. Niet in de laatste plaats voor honden, waarvan er op Oudejaarsdag bijna geen éen op straat valt te signaleren.

Hieronder een verslag van de jongste Oudejaarsdag en Oud & Nieuwviering van mijn hond en ik.

Als pup kon Jao wel even schrikken van harde vuurwerkknallen, maar verder trok hij zich er weinig van aan. Maar het leek wel of hij zich per jaar bewuster werd van het vuurwerkgedoe en.. steeds banger.
Misschien had dat ook te maken met dat vuurwerk steeds uitbundiger en steeds ruimer voor 12 uur wordt afgestoken en de knallen per jaar harder worden. Maar echt mis ging het toen hij, 5 jaar oud, in de nachtelijke uurtjes van het nieuwe jaar tijdens een uitlaatronde op het idee kwam naar de hemel te kijken waar op dat moment een paar verlate vuurpijlen uiteenspatten. Vanaf dat moment wilde hij nog maar éen ding.: naar huis!. Hij zette z'n 30 kilo en al zijn spierkracht in om me daar van te overtuigen en was op geen enkele manier meer tot rust te brengen.
Sedert die jaarwisseling is hij ook een angst voor luchtballonnen aan de dag gaan leggen..kennelijk is hij meer bewust van dat er aan de hemel ook andere gebeurtenissen dan vliegende vogels vallen waar te nemen..

Het jaar daarop was hij oudejaarsavond al niet meer tot een plas doen in staat en wilde hij eenmaal buiten nog maar éen ding: terug naar huis. Dat ik een heel eind van jongeren met vuurwerk vandaan vroeg of ze wilden ophouden met afsteken en ze dat ook deden gelukkig, maakte zijn angst niet minder.
Toegegeven, ik geef de laatste jaren ook niet het beste voorbeeld; als we samen op straat lopen en ineens pal bij klinkt 'kaboem!' schrik ik ook even. Dus mijn hond ook. Maar schrikken doe ik omdat die knallen weken van tevoren beginnen.. zomaar op een doordeweekse dag terwijl je in je hoofd bij je boodschappenlijstje bent o.i.d.
Op oudejaarsdag ben ik beter voorbereid natuurlijk..

Net als elk jaar wilde ik ook deze oudejaarsdag voor de jaarlijkse hondennachtmerrie op zijn hevigst zou losbarsten, met mijn hond een lange natuurwandeling maken.
Maar onze wandeling van ca 11:30 -13:00 werd danig verpest doordat ergens in het natuurpark jongeren fiks met vuurwerk bezig waren. Op de heenweg lukte het me door zelf heel sterk, stoer en kalm te zijn, Jao vrijwel reactieloos de groep een 60 meter bij ons vandaan rechts te laten liggen.
Maar op de terugweg werd hij al 150 meter bij ze vandaan zenuwachtig. Terwijl ik nadacht over een omtrekkende beweging en andere route terug naar huis, had loslopende Jao die route al ingezet... beetje laag op de poten en al..
De andere route voorzag echter in een gigantische kaboem komend uit een tunnel die we bijna genaderd waren. Ik was blij dat ik mijn hond pal daarvoor veiligheidshalve aan de lijn had gedaan... Hij ging echt even de lucht in en ook iets in mij maakte weer een sprongetje.. Maar ik herstelde me binnen een seconde en ging breed, groot, stoer en kalm op de tunnel af en zodra ik 2 jongens in het vizier kreeg bleef ik staan en begon te roepen.
Ze begrepen en riepen hun maten die ik nog niet zag toe: "stoppen jongens: vrouw met hond!".
Ik sprak de jongens passerend nog even aan, me inlevend in hun lol complimenten en grapjes makend over de enorme knal.. " Ja, had ik er maar 1 van, illegaal he". "Ja dat kon niet anders he, zo'n klap is natuurlijk illegaal," zei ik met een lach en bedankte ze voor het stoppen met knallen terwijl wij passeerden.
Alles bedoeld om het voorbeeld te geven aan Jao dat ik de situatie meester was, kalm bleef, grapjes maakte enz.
En dat nog een paar keer zo op de weg naar huis. Hij bleef trekkerig, maar het ging.

Eenmaal thuis begon het geknal steeds heftiger te worden.
Ik besloot een nieuwe taktiek uit te proberen.
Als er een kaboem! was die ook in huis aandacht vroeg begon ik het, heel duidelijk als grapje, na te doen "'Kaboem!' hihihi"
Het leek aanvankelijk niet veel te helpen.
's Avonds rond een uur of acht verkasten we van mijn naar vriends huis. Dat is normaliter een wandeling van 5 minuten over een lange straat. Maar dit jaar waren ze daar al op 3 plaatsen volop bezig met vuurwerk afsteken, dus Jao werd behoorlijk 'trekkerig'.
En toen zo'n 40 meter bij ons vandaan felroze steeklicht en knal te zien en te horen waren stond ie langdurig te trillen op z'n poten.
Ik bleef weer staan tot ik aandacht kreeg en gelukkig; ook deze jongens stopten. Vriend op de fiets bewaakte dat nog eens extra, misschien overbodig, maar die nam het zekere voor het onzekere.
Na nog 2 van zulke passages waren we bijna op de hoek van die lange straat die daar kruist met de straat waar mijn vriend woont. Ik vroeg hem om vast zijn huis in te gaan en z'n deur open te laten.
Dat bleek een goede zet.
Toen Jao zicht kreeg op de open deur, durfde hij eindelijk zijn poot op te tillen.. Een heeeeel lange plas.. die had duidelijk besloten zo lang mogelijk binnen te blijven.
Daarna wilde hij maar 1 ding: z.s.m. vriends huis in...

De hele avond zagen we vanuit ramen uit over de zuidkant van de stad waar de hele avond vuurpijlen de lucht in gingen en van de straatkant kwamen geregeld allerlei knallen en gillen. Jao's oren reageerden constant, maar hij bleef rustig liggen.
Tsja en toen 12 uur.
Wij mensen gingen echt genieten van het vuurwerk. Bewust. Jao werd er wel nieuwsgierig door. Zo enthousiast mogelijk nodigde ik hem uit zijn voorpoten op de vensterbank te zetten zodat ie goed kon kijken. Na enige aansporen deed hij dat. ("Goed zo Jao! Leuk he Jao!" )
Was snel weer laag, maar even later weer uitgenodigd en nu keek hij langer.
En daarna heel speels met hem naar de andere kant van het huis gelopen (blij opgewonden gedrag als voorbeeld!) en hem daar aangemoedigd uit het raam te kijken en weer uitgelaten lopend naar de andere kant. Na een poosje gaf Jao aan dat hij naar beneden wilde en dat ik mee moest.
Op de 1e verdieping van het huis is aan de zuidkant een groot balkon waar Jao graag over de tuinen uitkijkt enz.
Tot mijn verbazing bleek ik mee naar beneden te moeten omdat hij.. op het balkon wilde!
Hij is er bijna 30 sec. geweest, midden in het lawaai, de rook enz. Toen wilde hij wel weer naar binnen .
Ik vond hem een held! en heb hem ook dusdanig behandeld!

Ik ben de dog whisperer toch zo dankbaar!. Want vermoed dat zijn technieken me geinspireerd hebben tot deze aanpak.


Marja Oosterman
1 januari 2012


Foto's: Francis van Boxtel

Het kan nog erger dan vuurwerk getuige deze tweet 30 december j.l. van Nabeel Rajab uit Bahrein:
"When the whole world will enjoy the firework in the new year eve, we will be suffering the teargas that will be thrown in our houses"

Artikel van Irene de Zwaan in HP/De Tijd

Nog één keer knallen

In de Tweede Kamer pleitten dit jaar GroenLinks en zoals elk jaar de
Partij voor de Dieren voor een particulier vuurwerkverbod.