Restrictiemaatschappij en gedoogbeleid

terug	Gedoogbeleid Vriend F. kwam met een uiteenzetting dat je volgens hem de mens in 3 typen kunt indelen: Meesters en knechten. De knecht wil meester worden en de meester houdt van knechten. Ze zijn zodoende voortdurend met elkaar in strijd. Het derde type is de vrije mens. De mens die zich buiten die strijd houdt. Diezelfde vriend noemde de manier waarop wij onze Nederlandse samenleving hebben georganiseerd een 'restrictiemaatschappij'. Volgens F. hebben we met elkaar zo enorm veel regels opgesteld dat je niet anders kunt dan op allerlei punten 'gedoogbeleid' voeren. Beide visies van vriend F. vertonen relaties volgens mij. Laten we eens kijken naar (recente) voorbeelden van gedoogbeleid in Nederland. Eén van de bekendste is het gedoogbeleid t.a.v. 'soft drugs'. Toen in de zestiger jaren de opmars van het gebruik van cannabisproducten begon, was de samenleving in een generatiestrijd verwikkeld. De generatie die WOII had meegemaakt en betrokken was bij de wederopbouw botste met de generatie die bezig was volwassen te worden en die grotendeels was opgegroeid in de verworvenheden van de arbeid van hun noest werkende ouders; welvaart en welzijn. We hadden het nog nooit zo goed gehad in Nederland. Sociale Voorzieningen werden bijna per dag beter, werklozen hoefden alleen op zoek naar 'passend werk' en de werkweek begon al onder de 40 uur te dalen. De nieuwe generatie had vrije tijd. En wilde dat benutten door hun welzijn te verhogen. Terwijl de 'wederopbouwgeneratie' vooral gewend was tijd nuttig te besteden, hadden hun nazaten tijd voor genieten van het leven zelf. En dus ook voor introspectie. Was voordien introspectie voorbehouden aan christelijke geneugten zoals de zondagsdiensten in de kerk, de nieuwe generatie geloofde meer in muziek en uitgangspunten als 'Make Love, not War'. Vooral de hippiegeneratie was een duidelijke anti-oorlogsgeneratie en juist deze generatie reisde naar het Oosten en ging in het voetspoor van The Beatles op zoek naar guru's of kwam onvrijwillig als soldaat terecht in bijv. de Vietnamoorlog. De 'oosterse' drugs raakten zo voor het oprapen. Met als populairste de Cannabis. Hippies in Nederland blowden onder 'strijdkreten' als "Een tevreden roker is geen onruststoker' en "Beter langharig dan kortzichtig". Op de Nederlandse radio zorgde Koos Zwart elke zaterdag voor de 'Beursberichten': "Maroc 3 gulden, Pakistan 3,25, Keniaweed 3,10"enz. enz. las hij dan apestoned voor van zijn blaadje. Nederwiet kwam in dat rijtje nog nauwelijks voor. Die Nederwiet kwam toen nog uit tuintjes van goedbedoelende hobbyisten en was nauwelijks te roken en als dat al kon, stonk het een uur in de wind. Daar kon geen wierookje branden ter camouflage van het gebruik voor je ouders tegenop.. Die ouders hadden aanvankelijk geen idee van het blowen van hun kinderen. Je kon een hennepplantje in je vensterbank zetten en je moeder hielp nog met water geven ook, zonder dat ze wist dat die plant nog een andere functie had dan mooi staan wezen. Zaad kwam vanzelf mee met allerlei zakjes weed uit de meest exotische oorden en de echte 'teler' strooide al die soorten elk jaar lustig in zijn tuin en zorgde zo ook voor de mooiste en steeds effectievere kruisingen. Mensen als Koos Zwart lieten zich ook politiek niet onbetuigd. Ze bedachten dat met een onderscheid tussen 'soft' en 'hard' drugs het gebruik van cannabis uit het criminele denken zou kunnen verdwijnen en langzaam maar zeker ontstonden de 'coffeeshops' en hadden jongerencentra e.d. een 'huisdealer' en werd het 'gedoogbeleid' t.a.v. 'soft drugs' een feit.. Neerlands eerste 'huisdealer' was Leo Hazenbos, oftewel Holly (hij had ooit een wedstrijd gewonnen als beste look-a like van de Franse popster Johnny Halliday) die aanvankelijk op Texel en later in werfkelder Sarasani in Utrecht openlijk hash en weed verkocht. Ontelbaar zijn de politieinvallen daar, als het niet om de 'softdrugs' ging, ging het wel om zijn mini-krokodillen en leguanen en andere reptielen die hij daar hield of over het volume van de geluidsinstallatie. Legendarisch bij de zoveelste heropening was een optreden van Simon Vinkenoog, een ijverig propandist van 'soft drugs' die t.g.v. het zoveeljarig bestaan van Sarasani aan Holly het gedicht "Adam Eva in, Adam Eva uit" opdroeg. Holly overleed nadat hij in 1984 door een politiekogel werd getroffen maar zijn vrouw dreef met bekenden nog steeds de zaak. In 2007 is Sarasani door de politie gesloten. Aanleiding was de aanvoer van een flinke hoeveelheid 'soft drugs'. Het is niet toevallig, dat dit in 2007 gebeurde. In dat jaar begint op politiek en justitieel niveau de roep om een ander 'gedoogbeleid' steeds harder te klinken. Juist het sluiten van Sarasani illustreert de hypocrisie die het gedoogbeleid steeds heeft gekenmerkt. Eigen gebruik van hash en weed is tot een bepaald aantal gram toegestaan, de verkoop en daartoe een beperkte hoeveelheid 'in huis ' hebben oogluikend, maar de handel bleef strafbaar, mede onder druk van buitenlandse mogendheden. Maar nog een andere factor is bezig het hele idee achter het 'gedoogbeleid' t.a.v. softdrugs op losse schroeven te zetten en juist die factor beoogde het hypocriete aspect op te lossen. Begin tachtiger jaren begon de Zwitser Max Daniel, eigenaar van coffeeshop 'Het Grasje' in Utrecht, met experimenten om de kwaliteit van Nederwiet te kunnen verhogen. Hij begon met klonen. Aanvankelijk kloonde hij op takken van fruitboompjes, maar allengs ontwikkelde zich een andere manier die heden ten dage tot een enorme cultuur aan ent- en groeistoffen heeft geleid. En tot de huisteelt, (en soms de ellende van huistelers die niet hun eigen stroom betaalden,) maar vooral: tot een steeds hogere kwaliteit van de 'Nederwiet'. De Nederlandse weed is thans een van de allerbeste of zo je wilt allersterkste ter wereld. Max zou er blij mee zijn. Maar ook Max is onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. De enorme werkingskracht van de Nederwiet heeft er de afgelopen jaren voor gezorgd dat de coffeeshops nauwelijks meer met import en dus ook met criminelen als factor binnen de handel te maken hadden. Maar elk voordeel heeft een nadeel en dat nadeel is inmiddels die enorm goede kwaliteit. Zo goed zelfs, dat steeds meer mensen zich afvragen of Nederwiet nog wel een soft drug is. Dat zijn inmiddels zoveel mensen, dat van regeringswege recent is aangekondigd dat het hele drugs (gedoog)beleid geëvalueerd moet worden. De forse aanpak van de teelt van Nederwiet boekt ondertussen al 'succes'. Dealers van 'soft drugs' bieden tegenwoordig weer meer import aan.. De criminaliteit in de handel van hash en wiet stijgt weer. De hypocrisie van het gedoogbeleid bedreigt zodoende het gedoogbeleid. Wat voor beleid, wat voor restricties ook, zolang Nederlanders graag blowen, zullen ze altijd een weg vinden om dat te kunnen doen. Nog twee korte illustraties van gedoogbeleid dat ontstaat door de druk van een bevolking van een samenleving die, geconfronteerd met ontelbare regels, ze steeds vaker aan hun laars lapt. In de strijd tussen meesters (regeringen) en knechten winnen de knechten als hun aantal groot genoeg is. Verlichting Dat gold recent voor het hele gedoe over fietsverlichting. I.h.k.v. veiligheidsvoorschriften voor het verkeer staat elk detail van de fietsverlichting in de wet beschreven. Het deel van je achterspatbord dat wit moet zijn, reflectoren op je fietsband en pedalen, rode reflector op die en die plek onder je bagagedrager enz. enz. En de lampen, die moeten zus en zo. Maar draadloze fietsverlichting is nog steeds duur. En met al die overvolle fietsenrekken sneuvelen je bedrading en lampen geregeld. In grote steden met veel studenten was het dan ook al lang usance om losse lichtjes die op batterij branden op je fiets of aan je lijf, rugtas, waar dan ook te bevestigen. Een langdurige maatschappelijke discussie over e.e.a. heeft nu geleid tot nieuwe regels, voor.. de losse lampjes. Helemaal lachen (of huilen zo u wilt), is het gesteld met hoe je je in parken dient te gedragen. Op dat veld mag je lopen, op dat pad niet fietsen, op een ander alleen als je rekening houdt met wandelaars, daar mag je zitten maar niet barbecuen enz. enz. Je hond moet er vast, behalve op de hondenspeelweide, maar in het Amsterdamse Vondelpark of -Bos word je sinds kort niet meer bekeurd als je er in de bossages seksuele handelingen pleegt. Ja logisch, dat die honden vast moeten.. ;-) Heb ik mijn point inmiddels genoeg verduidelijkt?: De meesters in onze samenleving hebben zoveel regels bedacht om te kunnen blijven knechten en de knechten roepen tevens zo hard om regels, dat de maatschappij bijna stuurloos is en op dit moment nog als enig antwoord lijkt te hebben de huidige steeds verdere regulering, die al heeft geleid tot de huidige 'restrictiemaatschappij." De vrije mens ondertussen...haalt zijn schouders op. Hij/zij bedenkt wel weer iets creatiefs om toch te kunnen blowen, geen kosten te maken voor lichtreparaties bij de fietsenmaker of vindt een andere groenstrook om in de 'vrije natuur' te kunnen neuken. Marja Oosterman 13 maart 2008

Gedoogbeleid

Vriend F. kwam met een uiteenzetting dat je volgens hem de mens in 3 typen kunt indelen:
Meesters en knechten. De knecht wil meester worden en de meester houdt van knechten. Ze zijn zodoende voortdurend met elkaar in strijd.
Het derde type is de vrije mens. De mens die zich buiten die strijd houdt.

Diezelfde vriend noemde de manier waarop wij onze Nederlandse samenleving hebben georganiseerd een 'restrictiemaatschappij'. Volgens F. hebben we met elkaar zo enorm veel regels opgesteld dat je niet anders kunt dan op allerlei punten 'gedoogbeleid' voeren.

Beide visies van vriend F. vertonen relaties volgens mij.
Laten we eens kijken naar (recente) voorbeelden van gedoogbeleid in Nederland.
Eén van de bekendste is het

gedoogbeleid t.a.v. 'soft drugs'.

Toen in de zestiger jaren de opmars van het gebruik van cannabisproducten begon, was de samenleving in een generatiestrijd verwikkeld. De generatie die WOII had meegemaakt en betrokken was bij de wederopbouw botste met de generatie die bezig was volwassen te worden en die grotendeels was opgegroeid in de verworvenheden van de arbeid van hun noest werkende ouders; welvaart en welzijn. We hadden het nog nooit zo goed gehad in Nederland. Sociale Voorzieningen werden bijna per dag beter, werklozen hoefden alleen op zoek naar 'passend werk' en de werkweek begon al onder de 40 uur te dalen.
De nieuwe generatie had vrije tijd. En wilde dat benutten door hun welzijn te verhogen. Terwijl de 'wederopbouwgeneratie' vooral gewend was tijd nuttig te besteden, hadden hun nazaten tijd voor genieten van het leven zelf. En dus ook voor introspectie. Was voordien introspectie voorbehouden aan christelijke geneugten zoals de zondagsdiensten in de kerk, de nieuwe generatie geloofde meer in muziek en uitgangspunten als 'Make Love, not War'. Vooral de hippiegeneratie was een duidelijke anti-oorlogsgeneratie en juist deze generatie reisde naar het Oosten en ging in het voetspoor van The Beatles op zoek naar guru's of kwam onvrijwillig als soldaat terecht in bijv. de Vietnamoorlog.
De 'oosterse' drugs raakten zo voor het oprapen. Met als populairste de Cannabis.
Hippies in Nederland blowden onder 'strijdkreten' als "Een tevreden roker is geen onruststoker' en

"Beter langharig dan kortzichtig".
Op de Nederlandse radio zorgde Koos Zwart elke zaterdag voor de 'Beursberichten':
"Maroc 3 gulden, Pakistan 3,25, Keniaweed 3,10"enz. enz. las hij dan apestoned voor van zijn blaadje. Nederwiet kwam in dat rijtje nog nauwelijks voor.
Die Nederwiet kwam toen nog uit tuintjes van goedbedoelende hobbyisten en was nauwelijks te roken en als dat al kon, stonk het een uur in de wind. Daar kon geen wierookje branden ter camouflage van het gebruik voor je ouders tegenop..
Die ouders hadden aanvankelijk geen idee van het blowen van hun kinderen. Je kon een hennepplantje in je vensterbank zetten en je moeder hielp nog met water geven ook, zonder dat ze wist dat die plant nog een andere functie had dan mooi staan wezen. Zaad kwam vanzelf mee met allerlei zakjes weed uit de meest exotische oorden en de echte 'teler' strooide al die soorten elk jaar lustig in zijn tuin en zorgde zo ook voor de mooiste en steeds effectievere kruisingen.
Mensen als Koos Zwart lieten zich ook politiek niet onbetuigd. Ze bedachten dat met een onderscheid tussen 'soft' en 'hard' drugs het gebruik van cannabis uit het criminele denken zou kunnen verdwijnen en langzaam maar zeker ontstonden de 'coffeeshops' en hadden jongerencentra e.d. een 'huisdealer' en werd het 'gedoogbeleid' t.a.v. 'soft drugs' een feit..

Neerlands eerste 'huisdealer' was Leo Hazenbos, oftewel Holly (hij had ooit een wedstrijd gewonnen als beste look-a like van de Franse popster Johnny Halliday) die aanvankelijk op Texel en later in werfkelder Sarasani in Utrecht openlijk hash en weed verkocht.
Ontelbaar zijn de politieinvallen daar, als het niet om de 'softdrugs' ging, ging het wel om zijn mini-krokodillen en leguanen en andere reptielen die hij daar hield of over het volume van de geluidsinstallatie.
Legendarisch bij de zoveelste heropening was een optreden van Simon Vinkenoog, een ijverig propandist van 'soft drugs' die t.g.v. het zoveeljarig bestaan van Sarasani aan Holly het gedicht "Adam Eva in, Adam Eva uit" opdroeg.
Holly overleed nadat hij in 1984 door een politiekogel werd getroffen maar zijn vrouw dreef met bekenden nog steeds de zaak.
In 2007 is Sarasani door de politie gesloten. Aanleiding was de aanvoer van een flinke hoeveelheid 'soft drugs'.
Het is niet toevallig, dat dit in 2007 gebeurde. In dat jaar begint op politiek en justitieel niveau de roep om een ander 'gedoogbeleid' steeds harder te klinken.

Juist het sluiten van Sarasani illustreert de hypocrisie die het gedoogbeleid steeds heeft gekenmerkt. Eigen gebruik van hash en weed is tot een bepaald aantal gram toegestaan, de verkoop en daartoe een beperkte hoeveelheid 'in huis ' hebben oogluikend, maar de handel bleef strafbaar, mede onder druk van buitenlandse mogendheden.
Maar nog een andere factor is bezig het hele idee achter het 'gedoogbeleid' t.a.v. softdrugs op losse schroeven te zetten en juist die factor beoogde het hypocriete aspect op te lossen.
Begin tachtiger jaren begon de Zwitser Max Daniel, eigenaar van coffeeshop 'Het Grasje' in Utrecht, met experimenten om de kwaliteit van Nederwiet te kunnen verhogen. Hij begon met klonen. Aanvankelijk kloonde hij op takken van fruitboompjes, maar allengs ontwikkelde zich een andere manier die heden ten dage tot een enorme cultuur aan ent- en groeistoffen heeft geleid.
En tot de huisteelt, (en soms de ellende van huistelers die niet hun eigen stroom betaalden,) maar vooral: tot een steeds hogere kwaliteit van de 'Nederwiet'. De Nederlandse weed is thans een van de allerbeste of zo je wilt allersterkste ter wereld.
Max zou er blij mee zijn. Maar ook Max is onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen.
De enorme werkingskracht van de Nederwiet heeft er de afgelopen jaren voor gezorgd dat de coffeeshops nauwelijks meer met import en dus ook met criminelen als factor binnen de handel te maken hadden.
Maar elk voordeel heeft een nadeel en dat nadeel is inmiddels die enorm goede kwaliteit. Zo goed zelfs, dat steeds meer mensen zich afvragen of Nederwiet nog wel een soft drug is.
Dat zijn inmiddels zoveel mensen, dat van regeringswege recent is aangekondigd dat het hele drugs (gedoog)beleid geëvalueerd moet worden.
De forse aanpak van de teelt van Nederwiet boekt ondertussen al 'succes'. Dealers van 'soft drugs' bieden tegenwoordig weer meer import aan.. De criminaliteit in de handel van hash en wiet stijgt weer.
De hypocrisie van het gedoogbeleid bedreigt zodoende het gedoogbeleid.
Wat voor beleid, wat voor restricties ook, zolang Nederlanders graag blowen, zullen ze altijd een weg vinden om dat te kunnen doen.

Nog twee korte illustraties van gedoogbeleid dat ontstaat door de druk van een bevolking van een samenleving die, geconfronteerd met ontelbare regels, ze steeds vaker aan hun laars lapt. In de strijd tussen meesters (regeringen) en knechten winnen de knechten als hun aantal groot genoeg is.

Verlichting
Dat gold recent voor het hele gedoe over fietsverlichting. I.h.k.v. veiligheidsvoorschriften voor het verkeer staat elk detail van de fietsverlichting in de wet beschreven. Het deel van je achterspatbord dat wit moet zijn, reflectoren op je fietsband en pedalen, rode reflector op die en die plek onder je bagagedrager enz. enz.
En de lampen, die moeten zus en zo. Maar draadloze fietsverlichting is nog steeds duur. En met al die overvolle fietsenrekken sneuvelen je bedrading en lampen geregeld. In grote steden met veel studenten was het dan ook al lang usance om losse lichtjes die op batterij branden op je fiets of aan je lijf, rugtas, waar dan ook te bevestigen. Een langdurige maatschappelijke discussie over e.e.a. heeft nu geleid tot nieuwe regels, voor.. de losse lampjes.

Helemaal lachen (of huilen zo u wilt), is het gesteld met hoe je je in parken dient te gedragen. Op dat veld mag je lopen, op dat pad niet fietsen, op een ander alleen als je rekening houdt met wandelaars, daar mag je zitten maar niet barbecuen enz. enz.
Je hond moet er vast, behalve op de hondenspeelweide, maar in het Amsterdamse Vondelpark of -Bos word je sinds kort niet meer bekeurd als je er in de bossages seksuele handelingen pleegt.
Ja logisch, dat die honden vast moeten.. ;-)

Heb ik mijn point inmiddels genoeg verduidelijkt?:
De meesters in onze samenleving hebben zoveel regels bedacht om te kunnen blijven knechten en de knechten roepen tevens zo hard om regels, dat de maatschappij bijna stuurloos is en op dit moment nog als enig antwoord lijkt te hebben de huidige steeds verdere regulering, die al heeft geleid tot de huidige 'restrictiemaatschappij."

De vrije mens ondertussen...haalt zijn schouders op.
Hij/zij bedenkt wel weer iets creatiefs om toch te kunnen blowen, geen kosten te maken voor lichtreparaties bij de fietsenmaker of vindt een andere groenstrook om in de 'vrije natuur' te kunnen neuken.

Marja Oosterman
13 maart 2008