Recent werd ik getroffen door een tekst, die ik een perfecte verwoording vond en vind van het 'moderne levensgevoel' in ons land en misschien wel wereldwijd:

Wie is er nog vandaag de dag,
met wie ik praten kan?
Je vrienden zijn boosaardig,
vrienden van tegenwoordig,
die kennen geen liefde meer.
Wie is er nog vandaag de dag,
met wie ik praten kan?
Ze zijn roofzuchtig van hart,
iedereen grijpt gretig naar
wat van zijn buurman is.

Vriendelijke mensen zijn er niet meer,
maar voor geweldpleging is niemand veilig.

Zelfs wie er beheerst uitziet deugt niet,
goedheid wordt allerwegen versmaad.

Eigenlijk moest slecht gedrag
woede opwekken, maar niets daarvan:
ze lachen erom, allemaal.
Zo geslepen is dat soort kwaadaardigheid.

Rechtvaardige mensen zijn er niet;
het land is in de macht van boosdoeners.

Vertrouwde vrienden vind je nergens;
als je je leed wil klagen,
moet je je toevlucht nemen tot iemand,
die je niet kent.

Alleen: dit is geen actuele tekst, maar een fragment uit een veel langere Egyptische tekst, vierduizend jaar geleden geschreven en getiteld: Overpeinzing van een wanhopige.

De vertaling is van Pé Hawinkels en Pius Drijvers.

30 mei 2002

Harry Fleurke