I.N.R.I.

terug	I.N.R.I. Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum. Vertaald uit het Latijn Jezus van Nazareth Koning der Joden. Het spottend bedoelde naambordje van Jezus boven het kruis, dat kruis met het voetensteuntje zodat zijn sterven verlengd werd. Maar als Ingrid Wender, een van de twee Bloeiende Maagden aan het kruis gespijkerd wordt, worden gezongen zinnen als "Alweer een spijker door een pees" tot een humorvolle aangelegenheid. Humor is dan ook de weg waar het duo De Bloeiende Maagden haar theaterweg mee begon te lopen. Maar deze voorstelling categoriseren bij kleinkunst zou ernstig afbreuk doen aan de geweldige theatrale belevenis waar de 12 spelers voor zorgen. Alle belangrijke scenes uit het leven van Jezus Christus, zoals die meer of minder gewelddadig in steeds nieuwe producties weer worden voorgeschoteld, worden snel en humorvol en toch ook met respect en ernst behandeld. Een groter contrast met natuurlijk de jongste Jezusfilm van Mel Gibson (The Passion) is nauwelijks denkbaar. Maar de Maagden hebben dan ook een andere boodschap. Hun flyertekst had ons reeds gewaarschuwd; Voor diegene die graag van de aarde geknald willen worden uit de wereld van pijn, lijden en dood: neem het risico en laat u de hemel insleuren! Gesleurd worden we. Als Jezus in zijn glazen kist vol water wordt gesleurd (en het heel lang duurt voor ik het luchtslangetje ontdek zodat ik echt even bezorgd werd of het wel goed met haar ging) Als de apostelen met hun prachtige en veelal goed geschoolde stemmen vol vaart ons meeslepen in het verhaal. Als het fragiele lichaam van de vrouwelijke Jezus associaties oproept met de androgyne mens. Maar vooral: door de onderliggende boodschap. Want waar gaat deze voorstelling nou eigenlijk over? Een vraag waar mijn katholieke metgezel tijdens de première niet goed uitkwam. Wat willen die maagden, die dan weer een lesje filosofie geven (het duurde 150 jaar voor het nieuwe wereldbeeld over dat de zon niet om de aarde, maar de aarde om de zon draait, na de gebruikelijke weg van uithonen, dan verkettering, Van Copernicus tot het sterfbed van Galilei, werd aanvaard ) dan weer een spel spelen tussen God en Jezus, waarbij God steeds maar weer aangeeft dat de boodschap zoals Jezus hem wil vertellen, niet overkomt. Manou Bosua als God, Ingrid als Jezus zijn een prachtige tegenstelling tussen 'zweverig en aards' schreef een recensent ergens. Waarom komt Ingrid op hem zweverig over? Kwam Jezus 2000 jaar geleden aanvankelijk ook zweverig over? Zweverig is in onze samenleving geen positief begrip, dus wat is er dan mis met die boodschap van deze Jezus? Jezus heeft het over de liefde. De alles verbindende liefde. Liefde als enige taal, enige werkelijkheid. We scheppen zelf onze werkelijkheid. Maar een werkelijkheid waarin Liefde de enige waarheid is, is niet erg welkom in de samenleving. 2000 jaar geleden niet en nog steeds niet. Mensen zitten niet te wachten op zo'n mooie boodschap. God Manou: "De mensen zitten niet te wachten op jouw uitleg hoe ze zichzelf kunnen genezen, hoe hun lijden verdwijnt als ze Liefde worden. Schiet op Jezus, hef je hand en Genees!" (Ingrid wappert haar handje en de kreupelen eindigen in dankbare aanbidding) Jnana-yoga lerares Rita Beintema geeft in 1 van haar boeken (Mudra's en handhoudingen) o.a. een oefening om zelf helende energie te ontwikkelen en aan te wenden voor zelfgenezing. Maar als ik mensen die geen yoga beoefenen de eenvoudige oefening wil overdragen, krijg ik steevast te horen dat ze voor hun kwalen wel naar hun huisarts gaan e.d. De oefening is in hun ogen vast 'zweverig'. Na de voorstelling even met Ingrid Wender gepraat. Even checken of ik het wel begreep. Wat volgens mij de rode draad is in deze voorstelling: Het gedachtengoed van de Advaita Vedanta (we zijn samen god, wat ons verbindt is Liefde, ons unieke innerlijke goddelijke vonkje is het licht dat ons alleen verbindt) is geen gedachte die makkelijk omarmd wordt. En wie hem omarmt, zal merken dat mensen niet zitten te wachten op wat je ervaren hebt, wat je wellicht te leren hebt, door te geven. Sterker nog, wie het gedachtengoed omarmd heeft, begint pas dan met de steeds terugkerende strijd.. de strijd om Liefde te zijn en te blijven, alleen vanuit Liefde, zonder strijd het leven te aanvaarden en te leven zoals het is en niet uit balans te raken door alle weerstand die je ontmoet. Of zoals ik vaak zeg; "Het is geen kunst om verlicht te zijn als je de hele dag op je kussentje kunt zitten". Woorden van deze strekking leverden me een hug op bij deze kennismaking met een Bloeiende Maagd. En de blijde boodschap dat I.N.R.I. ook in het nieuwe theaterseizoen op de planken gebracht zal worden. Marja Oosterman April 2004 I.N.R.I. Door De Bloeiende Maagden: Ingrid Wender, Minou Bosua. Apostelen: Jennifer Evenhuis, Korneel Evers, Gemma Hauptmeijer, Thijs Maas, Rosa van de Meeberg, Meral Polat, Ralph Sigmond, Arjan Smit, Maartje Teussink, Marielle Woltring. Gezien: tijdens de première op goede vrijdag in De Meerse in Hoofddorp. Speellijst

I.N.R.I.

Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum.
Vertaald uit het Latijn
Jezus van Nazareth Koning der Joden.
Het spottend bedoelde naambordje van Jezus boven het kruis, dat kruis met het voetensteuntje zodat zijn sterven verlengd werd.
Maar als Ingrid Wender, een van de twee Bloeiende Maagden aan het kruis gespijkerd wordt, worden gezongen zinnen als
"Alweer een spijker door een pees" tot een humorvolle aangelegenheid.
Humor is dan ook de weg waar het duo De Bloeiende Maagden haar theaterweg mee begon te lopen.
Maar deze voorstelling categoriseren bij kleinkunst zou ernstig afbreuk doen aan de geweldige theatrale belevenis waar de 12 spelers voor zorgen.
Alle belangrijke scenes uit het leven van Jezus Christus, zoals die meer of minder gewelddadig in steeds nieuwe producties weer worden voorgeschoteld, worden snel en humorvol en toch ook met respect en ernst behandeld.
Een groter contrast met natuurlijk de jongste Jezusfilm van Mel Gibson (The Passion) is nauwelijks denkbaar.
Maar de Maagden hebben dan ook een andere boodschap.
Hun flyertekst had ons reeds gewaarschuwd;
Voor diegene die graag van de aarde geknald willen worden uit de wereld van pijn, lijden en dood: neem het risico en laat u de hemel insleuren!

Gesleurd worden we.
Als Jezus in zijn glazen kist vol water wordt gesleurd (en het heel lang duurt voor ik het luchtslangetje ontdek zodat ik echt even bezorgd werd of het wel goed met haar ging)
Als de apostelen met hun prachtige en veelal goed geschoolde stemmen vol vaart ons meeslepen in het verhaal.
Als het fragiele lichaam van de vrouwelijke Jezus associaties oproept met de androgyne mens.
Maar vooral: door de onderliggende boodschap.
Want waar gaat deze voorstelling nou eigenlijk over?
Een vraag waar mijn katholieke metgezel tijdens de première niet goed uitkwam.
Wat willen die maagden,
die dan weer een lesje filosofie geven (het duurde 150 jaar voor het nieuwe wereldbeeld over dat de zon niet om de aarde, maar de aarde om de zon draait, na de gebruikelijke weg van uithonen, dan verkettering, Van Copernicus tot het sterfbed van Galilei, werd aanvaard )
dan weer een spel spelen tussen God en Jezus, waarbij God steeds maar weer aangeeft dat de boodschap zoals Jezus hem wil vertellen, niet overkomt.
Manou Bosua als God, Ingrid als Jezus zijn een prachtige tegenstelling tussen 'zweverig en aards' schreef een recensent ergens.
Waarom komt Ingrid op hem zweverig over?
Kwam Jezus 2000 jaar geleden aanvankelijk ook zweverig over?
Zweverig is in onze samenleving geen positief begrip, dus wat is er dan mis met die boodschap van deze Jezus?
Jezus heeft het over de liefde.
De alles verbindende liefde.
Liefde als enige taal, enige werkelijkheid.
We scheppen zelf onze werkelijkheid.
Maar een werkelijkheid waarin Liefde de enige waarheid is, is niet erg welkom in de samenleving.
2000 jaar geleden niet en nog steeds niet.
Mensen zitten niet te wachten op zo'n mooie boodschap.
God Manou: "De mensen zitten niet te wachten op jouw uitleg hoe ze zichzelf kunnen genezen, hoe hun lijden verdwijnt als ze Liefde worden. Schiet op Jezus, hef je hand en Genees!"
(Ingrid wappert haar handje en de kreupelen eindigen in dankbare aanbidding)
Jnana-yoga lerares Rita Beintema geeft in 1 van haar boeken (Mudra's en handhoudingen) o.a. een oefening om zelf helende energie te ontwikkelen en aan te wenden voor zelfgenezing. Maar als ik mensen die geen yoga beoefenen de eenvoudige oefening wil overdragen, krijg ik steevast te horen dat ze voor hun kwalen wel naar hun huisarts gaan e.d.
De oefening is in hun ogen vast 'zweverig'.

Na de voorstelling even met Ingrid Wender gepraat.
Even checken of ik het wel begreep.
Wat volgens mij de rode draad is in deze voorstelling:
Het gedachtengoed van de Advaita Vedanta (we zijn samen god, wat ons verbindt is Liefde, ons unieke innerlijke goddelijke vonkje is het licht dat ons alleen verbindt) is geen gedachte die makkelijk omarmd wordt.
En wie hem omarmt, zal merken dat mensen niet zitten te wachten op wat je ervaren hebt, wat je wellicht te leren hebt, door te geven. Sterker nog, wie het gedachtengoed omarmd heeft, begint pas dan met de steeds terugkerende strijd.. de strijd om Liefde te zijn en te blijven, alleen vanuit Liefde, zonder strijd het leven te aanvaarden en te leven zoals het is en niet uit balans te raken door alle weerstand die je ontmoet.
Of zoals ik vaak zeg; "Het is geen kunst om verlicht te zijn als je de hele dag op je kussentje kunt zitten".

Woorden van deze strekking leverden me een hug op bij deze kennismaking met een Bloeiende Maagd.
En de blijde boodschap dat I.N.R.I. ook in het nieuwe theaterseizoen op de planken gebracht zal worden.

Marja Oosterman
April 2004

I.N.R.I.
Door De Bloeiende Maagden: Ingrid Wender, Minou Bosua. Apostelen: Jennifer Evenhuis, Korneel Evers, Gemma Hauptmeijer, Thijs Maas, Rosa van de Meeberg, Meral Polat, Ralph Sigmond, Arjan Smit, Maartje Teussink, Marielle Woltring.

Gezien: tijdens de première op goede vrijdag in De Meerse in Hoofddorp.

Speellijst