Satsang in Nederland

terug	SATSANG in Nederland Zondag 16 maart. Diverse deelnemers aan een middag over en met satsang blijven nog even op terras of in de tuin van Antropia in Driebergen om van de al lager staande zon en/of de sfeer na te genieten. Wat me bezig houdt is dat ook hier vanmiddag het nog steeds over de individuele weg gaat, de zelfrealisatie, de individuele weg naar heelwording. Daar beginnen veranderingen mee. Maar niet alleen voor het individu. Wat mij fascineert is dat in feite de hele wereld een sanga (gemeenschap) is, dat naarmate meer mensen tot zelfrealisatie komen, zelf stralende zon kunnen zijn, dat effecten heeft op de mensen die nog iets tussen hun contact met hun zelf, met het ene, met 'Dat', zoals dat hier de hele dag genoemd wordt, hebben staan. Ik probeer een plekje te vinden zonder schaduw voor een ander te creëren. Een woord is snel gezegd, een contact gelegd. Alweer een ontmoeting… Hij heet Wim en komt naast me zitten. Ik poneer mijn idee, mijn voelen, dat naarmate het aantal mensen dat tot zelfrealisatie komt, groeit, de effecten in de sanga die we met zijn allen zijn, daarvan toenemen. Dat het een van de oorzaken is van de toenemende mondiale onrust. Maar ik communiceer het wellicht als een stelling, een beeld. Wim reageert erop dat het komt doordat de hierarchische verhoudingen geen stand houden, gebaseerd zijn op drijfzand. Hij ziet de fusies van bedrijven als stuiptrekkingen van piramidaal denken, de basis van alle machtsverhoudingen in de verhouding man-vrouw, met de oude gedachten van meer- en minderwaardig, boven en onder. Een uitgangspunt dat geen stand kan houden, een verhouding die toe is aan gelijkwaardigheid zonder hierachisch denken. Voor mijn gevoel praten we langs elkaar heen. Ik haal de denkbeelden van Maharishi Mahesj aan, het idee van indien 1 op de 10 mensen mediteert, 1 op de 100 daarvan leraar is enz., dat effecten heeft op de gemeenschap waarin die verhoudingen worden bereikt. Volgens mij is die verhouding nu zo gegroeid, dat dat onrust geeft. Immers, er is verschil tussen individuele satsang, waar de deelnemer bewust voor kiest aan deel te nemen, en het effect van de mondiale satsang.. Zoals de buurman die niet begrijpt waarom je zo vaak loopt te stralen, zich gaat afvragen waarom dingen jou met gemak afgaan en waarom hij doorgaat met ploeteren.. ploeteren hele groepen mensen voort terwijl ze steeds minder heen kunnen om iets dat in ze wordt aangeraakt en naar boven dringt, een vaag gevoel van onrust geeft over dat het geploeter deel is van hun vervreemding, van zich zelf, van het Ene, van de aarde, de natuur.. Wim poneert dat het hele idee van leraren in feite ook nog voortkomt uit het hierarchische denken. Zodra je gaat denken dat je iets voor een ander kunt bewerkstelligen, ben je alweer hierarchisch bezig. Het is niet nieuw, het is ook wat de hele middag aan de orde was, ik blijf het gevoel houden dat we langs elkaar heen schieten, tot ik me realiseer dat zijn man-vrouw beeld, zijn ijver om wat daarin mis is duidelijk te maken, op hetzelfde moment tussen ons plaats vindt.. hij benadrukt het manlijke, ik het vrouwelijke. "Ik heb het over hoe de liefde aanraakt, jij hebt het over wat wordt aangeraakt". We gaan uiteen. De zon is naar de horizon gezakt, een mooie dag nadert de avond, het wordt fris. De mensen van Altamira-Becht zijn dozen met boeken aan het inladen, het samenzijn en deze middag zijn voorbij. Tijd om naar huis te gaan. Spontaniteit Op het perronnetje van station Driebergen/Zeist staat Han Marie Stiekema met zijn Mei Mei. We lachen elkaar toe, ik vertel over het gesprek, mijn gedachtenloze spontaniteit wil hem omhelzen, een zoen geven en het is alsof ik dat honderden keren eerder deed, Han Marie een zoen op allebei zijn wangen drukken. Het vredige gevoel dat deze middag over me kwam, wordt nog dieper.. Dat is het leuke van zo'n stukje sanga.. je basis, je gezamenlijke basis wordt aangeraakt, je altijd aanwezige verbinding met 'Dat' is weer herkend, voelbaar gedeeld… niets doet er nog toe, alles is goed zoals het is. Zo'n bijeenkomst, het zijn vieringen van het Ene.. En in dit geval ook de viering van het verschijnen van het boek 'Welkom in Satsang', geschreven door Paul Blok in nauwe samenwerking met 7, eigenlijk 8 spirituele leraren in Nederland, waar hij ontmoetingen mee had die hij in het boek heeft weergegeven. Paul in het boek: "Ik signaleer dat in ons land sinds enkele jaren een opvallend groot aantal mannen en vrouwen vanuit hun bevrijde staat satsang geeft. Het unieke hiervan is dat in de geschiedenis van onze spiritualiteit zo'n groot aanbod zich nog niet eerder heeft voorgedaan." "Bijzonder is dat we elk van deze leraren - die we gewoon bij hun voornaam kunnen noemen en in onze eigen taal aanspreken - wekelijks ergens in Nederland in een satsang kunnen bezoeken" Satsang? Wat is dat eigenlijk. 'Samenzijn in Waarheid' zegt Josje Joosten-Koning. Maar dat vinden mensen die een kerkdienst bezoeken wellicht ook. Op de flap van het boek vinden we deze definitie: Satsang (sat=waar, wijs; sang=omgang), is de omgang met een verlichte, de directe dialoog tussen leraar en leerling. Verlichte.. ook zoiets. U kent vast ook deze grap; verlichting, dat is een lampje aandoen. Op de bijeenkomst zegt een satsanggever, een leraar dus kennelijk: "Verlicht kun je niet worden, dat ben je al. Je hebt er alleen iets tussen gezet". Dus kennelijk is een leraar, een verlichte, iemand die er niet meer iets tussen heeft gezet. Welke persoonlijke weg elke satsanggever in het boek bewandelde om er 'niets meer tussen te zetten', daar wordt middels interviews door Paul Blok verslag van gedaan. Leuke, leerzame verhalen. En altijd weer ook.. blijken de leraren zelf leraren te hebben ontmoet die de weg naar bewust verlicht zijn voor hen opende. Satsang als traditie, een leerweg, van leraar naar leerling die weer leraar wordt. Het lijkt wel een inwijding. Toch is het dat niet. De leraar geeft antwoorden op je vragen, kan je laten voelen hoe het is als er niets meer ín de weg zit'. Als je bent wie je bent. En dan hoef je niet perfect te zijn. Je bent nu zoals je nu bent en straks weer anders. Echt zijn, heel zijn, liefdevol zijn, beseffen dat we allemaal komen van, sterker nog: deel zijn van dezelfde Bron, van God, Van Liefde, van Licht, hoe je het ook maar noemen wil. 'Dat', dus, zoals het steeds weer heet tijdens satsangs. Dat is dat wat ik ben en jij ook bent, wij allen zijn. Herkent u al de leer van de Advaita Vedanta? Veel om over na te denken dus? Niet doen ;-) het is een voelen dat je bij die essentie bracht en brengt ;-) het wordt allemaal zo simpel als je ziet dat alles één is. dan is er dus geen verschil tussen jou en de ander, je bent allemaal onderdeel van dat ene. Alleen de materiele manifestatie is anders en het is het ego dat het je mogelijk maakt dat ook uitdrukking te geven. Het ego is, wanneer alleen nog liefde je draagt, niets meer en minder dan een handig instrumentje. Han Marie Stiekema Han Marie Stiekema zegt daar in het satsangboek mooie dingen over. "Ego is de toestand van onbewustheid. Vanaf het eerste moment, dat je bewust bent dat je je innerlijke waarneming bent, is het ego verdwenen. Tegen het licht van het bewustzijn is het ego dus een schaduw. (....) Als je permanent in actuele verlichtng zou kunnen zijn, wat overigens niet kan -dat is een legende - is er geen enkele behoefte om ook maar iets te willen, want je bent in opperste gelukzaligeid, volkomen jezelf genoeg. Dankzij het feit dat die toestand van verlichting in zijn actualiteit constant verschillende kwaliteitsgraden kent, waar ook het ego weer bij hoort, kunnen er weer impulsen naar voren komen, welke richting aan je leven geven, want verlichting zelf geeft helemaal geen richting aan. Het is dus aan het grote ego van Bhagwan te danken, dat hij zoveel mooie lezingen heeft gehouden, daarom zeg ik: dank je wel, ego. Het ego wordt vaak verward met het kleine zelf, dat wat er allemaal in je omgaat aan gedachten, emoties en verlangen, je psyche. In een bewuste mens is de laatste echter gewoon uitvoerder, en daar is helemaal niets mis mee. Daarom: ik houd van mijn ego" Susan Frank De enige vrouw in het gezelschap van Satsanggevers in Driebergen was Susan Frank. Een deel van de middag zat ik naast een leerling van haar. Een vrouw. Vergeten te vragen hoeveel mannen bij Susan op satsang komen. Van Susan Frank een satsangfragment uit het boek: "Ik ben hier voor het eerst en ik weet niet zo goed waar het in deze bijeenkomst over gaat". "Er is eigenlijk maar éen onderwerp! En daar kun je tot in de lengte van dagen over praten en tegelijkertijd kun je er eigenlijk niets over zeggen. En dat onderwerp ben jij. Het onderwerp is: wie ben ik werkelijk, wie ben ik wérkelijk? Ik heb wel allerlei ideeën over wie ik ben. Ik ben gaan geloven wat mijn ouders mij hebben verteld, en vriendjes en vriendinnetjes op school: jij bent lief, lastig, dik, schattig, eigenwijs.. We zijn in de loop van ons leven van alles gaan aannemen en we geloven dat dat waar is. (..) Wanneer we dan hier bij elkaar komen, gaan we kijken van : 'hé, is dat nu eigenlijk wel allemaal zo? (..) En we gaan net zo lang door met ons onderzoek, totdat we uitkomen bij dat wat wel waarachtig is. We noemen dit een bevrijdingsweg, omdat je vrijheid zult vinden in het doorzien van je ideeënwereld." Tijdens de middag zegt iemand: "Werkelijke vrijheid is vrij zijn van het vrij willen zijn" Philip Renard besluit in het boek een satsangfragment: "Dit is wat ik je aanraad: breng alle concepten terug tot hun beginsituatie. Ga dus naar de bron van het concept, waar het concept eigenlijk nog moet beginnen, dat beginpunt. (..) "De eigen bron is niet gisteren, die is nu. Deze milliseconde, daarin gebeurt het. Nu rijst het op, nu, nu. Dus vertoef op die plek. De inhoud van het denken lost gewoon op in dat waaruit het is voortgekomen, net zoals het spuitende water terugkeert in het stille water. Het is éen water. Water is water. Bewustzijn is bewustzijn. Het neemt alleen even de vorm aan van denken en voelen. Als het terug is gevallen is het vormloos: puur bewustzijn." Jan van Delden zegt in een satsang-fragment in het boek:: "Dat idee ík ben nog niet verlicht' verschijnt en verdwijnt in een paar seconden. Dat idee komt langs, maar ben jij een ding dat een paar seconden leeft? Hoe kan een ding dat een paar seconden leeft mij beschrijven? Flauwekul! Laat je niet terroriseren door een opkomende gedachte. Je bent vrij, dan ben je altijd in die natuurlijk toestand en daar moet je een paaltje slaan. Dat idee heeft mij nodig en niet andersom." Marja Oosterman Mei 2002 Welkom in Satsang (zeven leraren over de essentie van het bestaan) door Paul Blok. Uitgeverij Altamira-Becht 2002

SATSANG in Nederland

Zondag 16 maart.
Diverse deelnemers aan een middag over en met satsang blijven nog even op terras of in de tuin van Antropia in Driebergen om van de al lager staande zon en/of de sfeer na te genieten.
Wat me bezig houdt is dat ook hier vanmiddag het nog steeds over de individuele weg gaat, de zelfrealisatie, de individuele weg naar heelwording. Daar beginnen veranderingen mee. Maar niet alleen voor het individu. Wat mij fascineert is dat in feite de hele wereld een sanga (gemeenschap) is, dat naarmate meer mensen tot zelfrealisatie komen, zelf stralende zon kunnen zijn, dat effecten heeft op de mensen die nog iets tussen hun contact met hun zelf, met het ene, met 'Dat', zoals dat hier de hele dag genoemd wordt, hebben staan.

Ik probeer een plekje te vinden zonder schaduw voor een ander te creëren.
Een woord is snel gezegd, een contact gelegd.
Alweer een ontmoeting…
Hij heet Wim en komt naast me zitten.
Ik poneer mijn idee, mijn voelen, dat naarmate het aantal mensen dat tot zelfrealisatie komt, groeit, de effecten in de sanga die we met zijn allen zijn, daarvan toenemen. Dat het een van de oorzaken is van de toenemende mondiale onrust.
Maar ik communiceer het wellicht als een stelling, een beeld. Wim reageert erop dat het komt doordat de hierarchische verhoudingen geen stand houden, gebaseerd zijn op drijfzand. Hij ziet de fusies van bedrijven als stuiptrekkingen van piramidaal denken, de basis van alle machtsverhoudingen in de verhouding man-vrouw, met de oude gedachten van meer- en minderwaardig, boven en onder. Een uitgangspunt dat geen stand kan houden, een verhouding die toe is aan gelijkwaardigheid zonder hierachisch denken.
Voor mijn gevoel praten we langs elkaar heen. Ik haal de denkbeelden van Maharishi Mahesj aan, het idee van indien 1 op de 10 mensen mediteert, 1 op de 100 daarvan leraar is enz., dat effecten heeft op de gemeenschap waarin die verhoudingen worden bereikt. Volgens mij is die verhouding nu zo gegroeid, dat dat onrust geeft.
Immers, er is verschil tussen individuele satsang, waar de deelnemer bewust voor kiest aan deel te nemen, en het effect van de mondiale satsang..
Zoals de buurman die niet begrijpt waarom je zo vaak loopt te stralen, zich gaat afvragen waarom dingen jou met gemak afgaan en waarom hij doorgaat met ploeteren.. ploeteren hele groepen mensen voort terwijl ze steeds minder heen kunnen om iets dat in ze wordt aangeraakt en naar boven dringt, een vaag gevoel van onrust geeft over dat het geploeter deel is van hun vervreemding, van zich zelf, van het Ene, van de aarde, de natuur..
Wim poneert dat het hele idee van leraren in feite ook nog voortkomt uit het hierarchische denken. Zodra je gaat denken dat je iets voor een ander kunt bewerkstelligen, ben je alweer hierarchisch bezig. Het is niet nieuw, het is ook wat de hele middag aan de orde was, ik blijf het gevoel houden dat we langs elkaar heen schieten, tot ik me realiseer dat zijn man-vrouw beeld, zijn ijver om wat daarin mis is duidelijk te maken, op hetzelfde moment tussen ons plaats vindt.. hij benadrukt het manlijke, ik het vrouwelijke.
"Ik heb het over hoe de liefde aanraakt, jij hebt het over wat wordt aangeraakt".
We gaan uiteen. De zon is naar de horizon gezakt, een mooie dag nadert de avond, het wordt fris. De mensen van Altamira-Becht zijn dozen met boeken aan het inladen, het samenzijn en deze middag zijn voorbij. Tijd om naar huis te gaan.

Spontaniteit

Op het perronnetje van station Driebergen/Zeist staat Han Marie Stiekema met zijn Mei Mei. We lachen elkaar toe, ik vertel over het gesprek, mijn gedachtenloze spontaniteit wil hem omhelzen, een zoen geven en het is alsof ik dat honderden keren eerder deed, Han Marie een zoen op allebei zijn wangen drukken.
Het vredige gevoel dat deze middag over me kwam, wordt nog dieper..
Dat is het leuke van zo'n stukje sanga.. je basis, je gezamenlijke basis wordt aangeraakt, je altijd aanwezige verbinding met 'Dat' is weer herkend, voelbaar gedeeld… niets doet er nog toe, alles is goed zoals het is.
Zo'n bijeenkomst, het zijn vieringen van het Ene..

En in dit geval ook de viering van het verschijnen van het boek 'Welkom in Satsang', geschreven door Paul Blok in nauwe samenwerking met 7, eigenlijk 8 spirituele leraren in Nederland, waar hij ontmoetingen mee had die hij in het boek heeft weergegeven.
Paul in het boek:
"Ik signaleer dat in ons land sinds enkele jaren een opvallend groot aantal mannen en vrouwen vanuit hun bevrijde staat satsang geeft. Het unieke hiervan is dat in de geschiedenis van onze spiritualiteit zo'n groot aanbod zich nog niet eerder heeft voorgedaan."
"Bijzonder is dat we elk van deze leraren - die we gewoon bij hun voornaam kunnen noemen en in onze eigen taal aanspreken - wekelijks ergens in Nederland in een satsang kunnen bezoeken"

Satsang?
Wat is dat eigenlijk.
'Samenzijn in Waarheid' zegt Josje Joosten-Koning.
Maar dat vinden mensen die een kerkdienst bezoeken wellicht ook.
Op de flap van het boek vinden we deze definitie:
Satsang (sat=waar, wijs; sang=omgang), is de omgang met een verlichte, de directe dialoog tussen leraar en leerling.
Verlichte.. ook zoiets. U kent vast ook deze grap; verlichting, dat is een lampje aandoen.
Op de bijeenkomst zegt een satsanggever, een leraar dus kennelijk: "Verlicht kun je niet worden, dat ben je al. Je hebt er alleen iets tussen gezet".
Dus kennelijk is een leraar, een verlichte, iemand die er niet meer iets tussen heeft gezet.
Welke persoonlijke weg elke satsanggever in het boek bewandelde om er 'niets meer tussen te zetten', daar wordt middels interviews door Paul Blok verslag van gedaan. Leuke, leerzame verhalen. En altijd weer ook.. blijken de leraren zelf leraren te hebben ontmoet die de weg naar bewust verlicht zijn voor hen opende.
Satsang als traditie, een leerweg, van leraar naar leerling die weer leraar wordt. Het lijkt wel een inwijding.
Toch is het dat niet.
De leraar geeft antwoorden op je vragen, kan je laten voelen hoe het is als er niets meer ín de weg zit'.
Als je bent wie je bent.
En dan hoef je niet perfect te zijn.
Je bent nu zoals je nu bent en straks weer anders.
Echt zijn, heel zijn, liefdevol zijn, beseffen dat we allemaal komen van, sterker nog: deel zijn van dezelfde Bron, van God, Van Liefde, van Licht, hoe je het ook maar noemen wil.
'Dat', dus, zoals het steeds weer heet tijdens satsangs.
Dat is dat wat ik ben en jij ook bent, wij allen zijn.
Herkent u al de leer van de Advaita Vedanta?

Veel om over na te denken dus?

Niet doen ;-)
het is een voelen dat je bij die essentie bracht en brengt ;-)
het wordt allemaal zo simpel als je ziet dat alles één is.
dan is er dus geen verschil tussen jou en de ander, je bent allemaal onderdeel van dat ene.
Alleen de materiele manifestatie is anders en het is het ego dat het je mogelijk maakt dat ook uitdrukking te geven.
Het ego is, wanneer alleen nog liefde je draagt, niets meer en minder dan een handig instrumentje.

Han Marie Stiekema

Han Marie Stiekema zegt daar in het satsangboek mooie dingen over.
"Ego is de toestand van onbewustheid. Vanaf het eerste moment, dat je bewust bent dat je je innerlijke waarneming bent, is het ego verdwenen. Tegen het licht van het bewustzijn is het ego dus een schaduw.
(....)
Als je permanent in actuele verlichtng zou kunnen zijn, wat overigens niet kan -dat is een legende - is er geen enkele behoefte om ook maar iets te willen, want je bent in opperste gelukzaligeid, volkomen jezelf genoeg. Dankzij het feit dat die toestand van verlichting in zijn actualiteit constant verschillende kwaliteitsgraden kent, waar ook het ego weer bij hoort, kunnen er weer impulsen naar voren komen, welke richting aan je leven geven, want verlichting zelf geeft helemaal geen richting aan. Het is dus aan het grote ego van Bhagwan te danken, dat hij zoveel mooie lezingen heeft gehouden, daarom zeg ik: dank je wel, ego.
Het ego wordt vaak verward met het kleine zelf, dat wat er allemaal in je omgaat aan gedachten, emoties en verlangen, je psyche. In een bewuste mens is de laatste echter gewoon uitvoerder, en daar is helemaal niets mis mee. Daarom: ik houd van mijn ego"

Susan Frank

De enige vrouw in het gezelschap van Satsanggevers in Driebergen was Susan Frank.
Een deel van de middag zat ik naast een leerling van haar. Een vrouw. Vergeten te vragen hoeveel mannen bij Susan op satsang komen.
Van Susan Frank een satsangfragment uit het boek:
"Ik ben hier voor het eerst en ik weet niet zo goed waar het in deze bijeenkomst over gaat".
"Er is eigenlijk maar éen onderwerp! En daar kun je tot in de lengte van dagen over praten en tegelijkertijd kun je er eigenlijk niets over zeggen. En dat onderwerp ben jij. Het onderwerp is: wie ben ik werkelijk, wie ben ik wérkelijk?
Ik heb wel allerlei ideeën over wie ik ben. Ik ben gaan geloven wat mijn ouders mij hebben verteld, en vriendjes en vriendinnetjes op school: jij bent lief, lastig, dik, schattig, eigenwijs..
We zijn in de loop van ons leven van alles gaan aannemen en we geloven dat dat waar is.
(..)
Wanneer we dan hier bij elkaar komen, gaan we kijken van : 'hé, is dat nu eigenlijk wel allemaal zo?
(..)
En we gaan net zo lang door met ons onderzoek, totdat we uitkomen bij dat wat wel waarachtig is. We noemen dit een bevrijdingsweg, omdat je vrijheid zult vinden in het doorzien van je ideeënwereld."

Tijdens de middag zegt iemand:
"Werkelijke vrijheid is vrij zijn van het vrij willen zijn"

Philip Renard besluit in het boek een satsangfragment:
"Dit is wat ik je aanraad: breng alle concepten terug tot hun beginsituatie. Ga dus naar de bron van het concept, waar het concept eigenlijk nog moet beginnen, dat beginpunt.
(..)
"De eigen bron is niet gisteren, die is nu. Deze milliseconde, daarin gebeurt het. Nu rijst het op, nu, nu. Dus vertoef op die plek. De inhoud van het denken lost gewoon op in dat waaruit het is voortgekomen, net zoals het spuitende water terugkeert in het stille water. Het is éen water. Water is water. Bewustzijn is bewustzijn. Het neemt alleen even de vorm aan van denken en voelen. Als het terug is gevallen is het vormloos: puur bewustzijn."

Jan van Delden zegt in een satsang-fragment in het boek::
"Dat idee ík ben nog niet verlicht' verschijnt en verdwijnt in een paar seconden. Dat idee komt langs, maar ben jij een ding dat een paar seconden leeft? Hoe kan een ding dat een paar seconden leeft mij beschrijven? Flauwekul! Laat je niet terroriseren door een opkomende gedachte. Je bent vrij, dan ben je altijd in die natuurlijk toestand en daar moet je een paaltje slaan. Dat idee heeft mij nodig en niet andersom."

Marja Oosterman

Mei 2002

Welkom in Satsang
(zeven leraren over de essentie van het bestaan)
door Paul Blok.
Uitgeverij Altamira-Becht 2002