Walk with light

terug	WALK WITH THE LIGHT (Een brief aan Mansukh?) Bij de World Conference on Spirituality and Peace, juli 2001 De prachtige serie over de Bhaga Vita in een zeer persoonlijke uitleg van Mansukh Patel , hier in Nederland uitgezonden door de OHM, heb ik op videoband. Cadeautje van de dAN-redacteur van Anderzijds. Was het in die serie of een andere uitzending dat 1 specifieke opname van Mansukh mijn aandacht trok? Het beeld toont Mansukh Patel op de rug gezien, armen in gespreide strekstand, handpalmen gericht naar de zon. 'Zo laad je prana én zonlicht' begreep ik. Een paar weken geleden attendeerde een vriendin me op de World Conference on Spirituality & Peace van 19 tot en met 22 juli in het Haagse Congres Centrum. Tot dat moment éen van de vele spirituele events in dAN, deelagenda Anderzijds, was daar ineens de vraag of ik er heen ging.. Twijfels.. ik houd niet zo van massale bijeenkomsten en een term als Wereld Conferentie, mét hoofdletters, doet me allereerst denken aan al die nauwelijks resultaten opleverende politieke bijeenkomsten over milieuproblemen. Maar mijn belangstelling was gewekt zodra ik op de website van The Life Foundation las over de vredeswandeling op zaterdag 19 juli o.l.v. Mansukh Patel. Vooral het thema van de wandeling, Walking with the Light, spreekt me enorm aan. Eind juni had ik het geluk een paar dagen te kunnen doorbrengen in een onherbergzaam stukje natuur in de Franse Ardeche, dat deze zomer uitgeroepen is tot nationaal park. Het gebied heb ik de afgelopen jaren diverse malen mogen bezoeken, en mijn ontmoetingen met de natuur daar hebben iets magisch voor me, voelen telkens weer als een soort thuiskomen. De tweede nacht van mijn verblijf daar werd ik bij het krieken van de dag gewekt door een gigantisch kabaal. Na een paar bewolkte en regenachtige dagen lieten duizenden stemmen van allerlei soorten dieren en vogels weten heel blij te zijn met wat een mooie dag zou blijken te worden. Mijn partner lag nog in diepe slaap. Hij had eerder laten weten dat als ik een échte' wandeling ging maken, hij waarschijnlijk mee wilde, maar zou hij mee willen op een dauwwandeling? Ik maakte een licht ontbijtje en bracht een deel daarvan bij hem op bed. "Ga je mee op een 'spiritual journey?' vroeg ik hem terwijl hij zijn kopje thee nuttigde. Want dat het zo'n wandeling zou worden, stond op de een of andere manier helder voor mijn geest. Net als het beeld van Mansukh Patel met zijn handpalmen gericht naar de zon en de verkeerde onthouden titel van de a.s. vredeswandeling 'Walk with the light'. Al bij de eerste bocht op het bergpad, even voorbij de humeau waar we verbleven, kwam de zon met grote kracht net boven een bergtop uit en bescheen een stukje pad dat door bomen werd vrijgelaten. Ik kopieerde Mansukhs houding en mediteerde op het zonlicht en liet het heel bewust door mijn hele lijf stromen, me overal verwarmend.. Ik voelde me licht en vol liefde togen we op pad. Direct viel op met hoe weinig moeite ik liep. De pijnlijke plekken op mijn hielen die volgens een healer worden veroorzaakt omdat mijn lichaam daar moeite heeft met de versnelling (frequentieverhoging?) waar ook mijn lichaam en geest mee te maken hebben in deze tijden, verdwijnen telkens als ik even aan het lopen ben, maar een bergweg op lopen gaat me al een paar jaar niet meer makkelijk af omdat ik dan geplaagd kan worden door refluxen door een defecte maagsluiting. Maar ondanks het ontbijtje nergens last van. Mijn partner daarentegen, normaliter fitter dan ik, had meer moeite met de wandeling, of eigenlijk, het tijdstip. "Het lijkt wel militaire dienst', mompelde hij gekscherend. Hij had geen zin in de oefening die ik een paar keer op zonbeschenen plekjes herhaalde en bleef vechten tegen de slaap. Terug van de wandeling zou hij ook allereerst alsnog een paar uurtjes gaan slapen ;-) Maar samen uit = samen thuis en zo in licht en liefde wandelend, was het natuurlijk al helemaal geen opgave om m'n ritme aan dat van hem aan te passen. Tot... Op een moment dat ik wachtte tot hij zou bijlopen, werd m'n aandacht getrokken door een van de vele berken langs het pad. Ik legde mijn handen op zijn bast. "Wil je een stok.." vroeg de boom. Ik keek om naar de andere kant van het pad. Daar lag een boomtak in v-vorm. Prachtig redelijk recht hout, mooie dikte voor een wandelstok. Ik bedankte de boom en met een simpele beweging spleet ik de tak in twee wandelstokken. Mijn vriend bood ik de langste, maar ook een wandelstok kon zijn slaperig gemoed niet bekoren en dus nam ik zelf de langste. En ineens... werd de stok een staf. Niet de wandelstok waarop je kunt leunen tijdens een wandeling, maar een lichte stok die bijna zijn eigen leven leek te leiden. Zijn lengte en het ontbreken van een handvat nodigde ook uit tot een ander hanteren dan een echte wandelstok. De stok lag luchtig in mijn hand en bijna leek de stok zelf te bepalen wanneer hij eventjes de grond wilde raken. Mijn pas was ineens nog lichter en sneller geworden. Met het grootste gemak en in enorm tempo liep ik het bergpad wat inmiddels door de rand van een bos kronkelde, vooral op, af en toe had het pad een lichte daling. Maar het verschil was nauwelijks merkbaar. Voor ik het wist lag mijn vriend ver achter. Dus stopte ik. Toevallig bij een paar bosaardbeitjes waarvan ik dankbaar een paar zoetrode in mijn mond liet smelten. En voort ging het weer. Met een gemak en snelheid die ik zelfs niet uit mijn jeugd kan herinneren. En ik begreep.. De staf in mijn rechterhand voerde energie af, terwijl vooral de linkerkant van mijn lichaam veel energie ontving. Het geheel in een prachtige zuiverende circulatie die me bijna het gevoel gaf op licht te lopen. Hoog op de hellingen hielden we uiteindelijk halt. Mijn vriend deed een dutje, ik een meditatie in de inmiddels stralend opgekomen zon. In de verte klonken ondertussen lichte belletjes. 'Hoor je die koeienbellen?" "Nee," zei mijn humorvolle vriend, 'ik hoor wel belletjes van schapen." De terugweg verliep zo mogelijk nog lichter. Nu ging het vooral bergafwaarts, maar remmen, uitkijken voor uitglijden.. niets van dat alles.. De staf regelde het. En weer bleek ik telkens als ik even halt hield om mijn vriend de gelegenheid te geven in eigen tempo bij te komen, op een plek te staan waar de natuur een verrassing in petto had. Dan weer bosaardbeitjes, dan een mooie bloem of een onbekend insect, of zag ik nog net de schaduw van een dier die toch maar voor de beschutting van de begroeiing koos. Kan ik me voorstellen.. zo licht en bijna geluidloos ik liep op mijn dunne gypjes met zeer buigzame zolen, zo zwaar liep mijn vriend op stevige schoenen met zeer zware zolen ;-) Op een bepaald moment had ik het idee de stok niet meer nodig te hebben. En legde hem terug in het gras langs het pad. Om even later te ontdekken dat een klein stukje verderop de andere stok lag en ik dus weer bij dezelfde berk beland was.. Dankbaarheid voor het prachtige geschenk stroomde door mij heen en deelde ik met de boom. Terug bij de humeau vroeg ik hoe de wandeling bevallen was. "Ik zal deze wandeling nooit vergeten.. zoals jij liep..." Een paar dagen later terug in Nederland bleek een boodschap van de p.r-dame van The Life Foundation op mijn antwoordapparaat te staan. Toen ik haar terugbelde bleek dat mijn persaccreditatie voor de zaterdag van de conferentie, die met de wandeling, was goedgekeurd. Ik vertelde haar in het kort bovenstaande ervaring. "Dat is precies was Mansukh probeert over te brengen. Hoe je verbinding maakt met de aarde en de lichtenergie. Wil je je ervaring in een brief aan hem schrijven?" vroeg Trudy. Dank Trudy voor het idee, dat leidde tot dit verhaaltje. En vooral: Dank Mansukh! voor de inspiratie.. ik zie uit naar de wandeling met bijna 1000 mensen! En dank lezer dat u dit hebt willen lezen. Marja Oosterman (dit artikel schreef ik op 11 juli 2001 maar een herplaatsing in DiZijn leek me zinvol, o.a. vanwege het delen van de ervaring)

WALK WITH THE LIGHT

(Een brief aan Mansukh?)

Bij de World Conference on Spirituality and Peace, juli 2001

De prachtige serie over de Bhaga Vita in een zeer persoonlijke uitleg van Mansukh Patel , hier in Nederland uitgezonden door de OHM, heb ik op videoband. Cadeautje van de dAN-redacteur van Anderzijds.
Was het in die serie of een andere uitzending dat 1 specifieke opname van Mansukh mijn aandacht trok? Het beeld toont Mansukh Patel op de rug gezien, armen in gespreide strekstand, handpalmen gericht naar de zon. 'Zo laad je prana én zonlicht' begreep ik.

Een paar weken geleden attendeerde een vriendin me op de World Conference on Spirituality & Peace van 19 tot en met 22 juli in het Haagse Congres Centrum. Tot dat moment éen van de vele spirituele events in dAN, deelagenda Anderzijds, was daar ineens de vraag of ik er heen ging..
Twijfels.. ik houd niet zo van massale bijeenkomsten en een term als Wereld Conferentie, mét hoofdletters, doet me allereerst denken aan al die nauwelijks resultaten opleverende politieke bijeenkomsten over milieuproblemen.
Maar mijn belangstelling was gewekt zodra ik op de website van The Life Foundation las over de vredeswandeling op zaterdag 19 juli o.l.v. Mansukh Patel. Vooral het thema van de wandeling, Walking with the Light, spreekt me enorm aan.

Eind juni had ik het geluk een paar dagen te kunnen doorbrengen in een onherbergzaam stukje natuur in de Franse Ardeche, dat deze zomer uitgeroepen is tot nationaal park. Het gebied heb ik de afgelopen jaren diverse malen mogen bezoeken, en mijn ontmoetingen met de natuur daar hebben iets magisch voor me, voelen telkens weer als een soort thuiskomen.
De tweede nacht van mijn verblijf daar werd ik bij het krieken van de dag gewekt door een gigantisch kabaal. Na een paar bewolkte en regenachtige dagen lieten duizenden stemmen van allerlei soorten dieren en vogels weten heel blij te zijn met wat een mooie dag zou blijken te worden.
Mijn partner lag nog in diepe slaap.
Hij had eerder laten weten dat als ik een échte' wandeling ging maken, hij waarschijnlijk mee wilde, maar zou hij mee willen op een dauwwandeling?
Ik maakte een licht ontbijtje en bracht een deel daarvan bij hem op bed.
"Ga je mee op een 'spiritual journey?' vroeg ik hem terwijl hij zijn kopje thee nuttigde. Want dat het zo'n wandeling zou worden, stond op de een of andere manier helder voor mijn geest.
Net als het beeld van Mansukh Patel met zijn handpalmen gericht naar de zon en de verkeerde onthouden titel van de a.s. vredeswandeling 'Walk with the light'.

Al bij de eerste bocht op het bergpad, even voorbij de humeau waar we verbleven, kwam de zon met grote kracht net boven een bergtop uit en bescheen een stukje pad dat door bomen werd vrijgelaten.
Ik kopieerde Mansukhs houding en mediteerde op het zonlicht en liet het heel bewust door mijn hele lijf stromen, me overal verwarmend..
Ik voelde me licht en vol liefde togen we op pad.

Direct viel op met hoe weinig moeite ik liep. De pijnlijke plekken op mijn hielen die volgens een healer worden veroorzaakt omdat mijn lichaam daar moeite heeft met de versnelling (frequentieverhoging?) waar ook mijn lichaam en geest mee te maken hebben in deze tijden, verdwijnen telkens als ik even aan het lopen ben, maar een bergweg op lopen gaat me al een paar jaar niet meer makkelijk af omdat ik dan geplaagd kan worden door refluxen door een defecte maagsluiting. Maar ondanks het ontbijtje nergens last van.
Mijn partner daarentegen, normaliter fitter dan ik, had meer moeite met de wandeling, of eigenlijk, het tijdstip. "Het lijkt wel militaire dienst', mompelde hij gekscherend. Hij had geen zin in de oefening die ik een paar keer op zonbeschenen plekjes herhaalde en bleef vechten tegen de slaap. Terug van de wandeling zou hij ook allereerst alsnog een paar uurtjes gaan slapen ;-)
Maar samen uit = samen thuis en zo in licht en liefde wandelend, was het natuurlijk al helemaal geen opgave om m'n ritme aan dat van hem aan te passen.
Tot...
Op een moment dat ik wachtte tot hij zou bijlopen, werd m'n aandacht getrokken door een van de vele berken langs het pad. Ik legde mijn handen op zijn bast.
"Wil je een stok.." vroeg de boom. Ik keek om naar de andere kant van het pad. Daar lag een boomtak in v-vorm. Prachtig redelijk recht hout, mooie dikte voor een wandelstok.
Ik bedankte de boom en met een simpele beweging spleet ik de tak in twee wandelstokken. Mijn vriend bood ik de langste, maar ook een wandelstok kon zijn slaperig gemoed niet bekoren en dus nam ik zelf de langste.
En ineens... werd de stok een staf.
Niet de wandelstok waarop je kunt leunen tijdens een wandeling, maar een lichte stok die bijna zijn eigen leven leek te leiden. Zijn lengte en het ontbreken van een handvat nodigde ook uit tot een ander hanteren dan een echte wandelstok. De stok lag luchtig in mijn hand en bijna leek de stok zelf te bepalen wanneer hij eventjes de grond wilde raken.
Mijn pas was ineens nog lichter en sneller geworden. Met het grootste gemak en in enorm tempo liep ik het bergpad wat inmiddels door de rand van een bos kronkelde, vooral op, af en toe had het pad een lichte daling. Maar het verschil was nauwelijks merkbaar. Voor ik het wist lag mijn vriend ver achter. Dus stopte ik. Toevallig bij een paar bosaardbeitjes waarvan ik dankbaar een paar zoetrode in mijn mond liet smelten. En voort ging het weer. Met een gemak en snelheid die ik zelfs niet uit mijn jeugd kan herinneren.
En ik begreep..
De staf in mijn rechterhand voerde energie af, terwijl vooral de linkerkant van mijn lichaam veel energie ontving. Het geheel in een prachtige zuiverende circulatie die me bijna het gevoel gaf op licht te lopen.
Hoog op de hellingen hielden we uiteindelijk halt. Mijn vriend deed een dutje, ik een meditatie in de inmiddels stralend opgekomen zon. In de verte klonken ondertussen lichte belletjes. 'Hoor je die koeienbellen?"
"Nee," zei mijn humorvolle vriend, 'ik hoor wel belletjes van schapen."
De terugweg verliep zo mogelijk nog lichter. Nu ging het vooral bergafwaarts, maar remmen, uitkijken voor uitglijden.. niets van dat alles.. De staf regelde het. En weer bleek ik telkens als ik even halt hield om mijn vriend de gelegenheid te geven in eigen tempo bij te komen, op een plek te staan waar de natuur een verrassing in petto had. Dan weer bosaardbeitjes, dan een mooie bloem of een onbekend insect, of zag ik nog net de schaduw van een dier die toch maar voor de beschutting van de begroeiing koos. Kan ik me voorstellen.. zo licht en bijna geluidloos ik liep op mijn dunne gypjes met zeer buigzame zolen, zo zwaar liep mijn vriend op stevige schoenen met zeer zware zolen ;-)
Op een bepaald moment had ik het idee de stok niet meer nodig te hebben. En legde hem terug in het gras langs het pad. Om even later te ontdekken dat een klein stukje verderop de andere stok lag en ik dus weer bij dezelfde berk beland was..
Dankbaarheid voor het prachtige geschenk stroomde door mij heen en deelde ik met de boom.

Terug bij de humeau vroeg ik hoe de wandeling bevallen was. "Ik zal deze wandeling nooit vergeten.. zoals jij liep..."
Een paar dagen later terug in Nederland bleek een boodschap van de p.r-dame van The Life Foundation op mijn antwoordapparaat te staan. Toen ik haar terugbelde bleek dat mijn persaccreditatie voor de zaterdag van de conferentie, die met de wandeling, was goedgekeurd. Ik vertelde haar in het kort bovenstaande ervaring.
"Dat is precies was Mansukh probeert over te brengen. Hoe je verbinding maakt met de aarde en de lichtenergie. Wil je je ervaring in een brief aan hem schrijven?" vroeg Trudy.
Dank Trudy voor het idee, dat leidde tot dit verhaaltje.
En vooral: Dank Mansukh! voor de inspiratie.. ik zie uit naar de wandeling met bijna 1000 mensen!
En dank lezer dat u dit hebt willen lezen.

Marja Oosterman
(dit artikel schreef ik op 11 juli 2001
maar een herplaatsing in DiZijn leek me zinvol, o.a. vanwege het delen van de ervaring)