Loes Flendrie en Marja Oosterman wisselen van tijd tot tijd gedachten uit via e-mail.
Over de dood mailden beide schrijfsters ruim een jaar geleden met elkaar.
Die correspondentie terugziend, vinden ze die boeiend genoeg om nu met de lezers van het DiZijn iets van te delen.


Lieve Loes,

At 15:30 9-8-2008, you wrote:

over de dood heb ik het niet vaak gehad met je.


Met wie wel? ;-)

In een vorige mail viel deze zin op:
Maar - je weet dat ik ernstige twijfels ken over de reïncarnatiegedachte, die reïncarnatie voorstelt als het overgaan van de ene persoon naar een andere.
Dus, ik weet het ook niet.

Zo zie ik reïncarnatie niet. Zo ben ik reïncarnatie ook nimmer in serieuze geschriften daarover tegengekomen.

Misschien had ik verteld dat ik in 2005 een aantal boeken van Jozef Rulof heb gelezen. Dit medium schreef, vooral in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw, allerlei informatie over het 'hiernamaals'.
Daarna vond ik het weer een tijdje lastig om zeg maar de 'boeddhistische' en de 'christelijke' visie te verenigen.
Inmiddels begrijp ik dat een aantal dingen in zijn geschriften zijn achterhaald, die moet je echt in de tijd waarin het geschreven is zien. Wat zou kunnen duiden op de beperking van mediumschap, maar ook op dat 'berichten van gene zijde' zich aanpassen aan de ontvanger en dus ook de tijd waarin die leeft.
En er schijnt ook echt iets 'boven' veranderd te zijn, door de verhoging van trillingsgetallen, toename bewustzijn enz., waardoor het laagste niveau van de 'hemelen' niet meer zou bestaan. (maar dit heb ik van anderen w.o. -alweer- Yvonne Hagenaar)
Maar los daarvan: tijd en dimensies gaan zo ver boven ons 'normale verstand'
dat ik me goed kan voorstellen dat niks wordt uitgesloten.
Ook de 'christelijke' visie, zoals je die o.a. vindt bij Rulof, laat zien dat er een voortgaan is, dat je ziel steeds opnieuw in een ander lichaam op aarde terugkeert. (ik heb als je het interesseert een digitale versie van o.a. het boek 'blik in het hiernamaals' )

Stel: je ziel is echt onvergankelijk en evolueert steeds verder en verder. Elk leven leer je door ervaringen die op zielsniveau bewust gekozen worden.
Daarnaast zijn er de periodes tussen levens. Een soort 'loutering'.
In de christelijke visie ga je 'over' met behoud van een soort etherische (of misschien astraal of hoe dan ook, ik ben niet zo thuis in die termen) vorm van je lichaam die daar een periode voortgaat, ook leert, evolueert en van niveau naar niveau gaat.
Ik denk dat je ziel daar door de eeuwen heen mee bezig is. Die is dus steeds aan 'gene zijde' en voor een deel verbonden met het lichaam waar je nu in leeft. En dat de vorm van je 'ijle lichaam' wijzigt met vanuit welk bewustzijn je daar naar kijkt.

Ik bedoel: je ziel is zo groots, dat de her-innering aan allerlei levens daar in is opgeslagen.
Inclusief de vorm die je in die levens had.
En dat de ziel dus ook kan kiezen vanuit welk leven en 'niveau' hij naar dingen kijkt.

In dit verband is imho (engelse afkorting die staat voor: naar mijn bescheiden mening) vooral interessant waar, fysiek gezien, het contact met de ziel 'zetelt'. Een gangbare opvatting, die o.a. Yvonne aanhangt is dat de verbinding met je ziel via het navelchakra loopt. Dat lijkt ook logisch, althans, het klopt met de ervaringen van mensen die uittreden; er blijft een soort koord via je navelchakra verbonden met het lichaam. En ook waarnemingen van 'overgangen' geven aan dat de laatste verbinding die verdwijnt die met het navelchakra is.
Aan de andere kant: bij 'dagelijks' bewustzijn als het gaat om de 'instroom van de ziel' (dus die hogere kennis van je hogere zelf die tot je komt) komt dat heel duidelijk van buiten je lichaam; ergens in de buurt van je hoofd. (je vindt deze 'visie' zowel bij de klassieke esoterie als in moderne zoals 'Staya Erusa')
Kennelijk is er een verschil tussen de lichamelijke verbinding met je ziel en de verbinding via bewustzijn.
Ik heb dat nog nooit ergens gelezen, maar ik vermoed dat de verbinding met het navelchakra dat ijle lichaam betreft en dat de 'kennis' verbinding dus niet lichamelijk is.
Mijn bewustzijn beperkt zich tot vooral de 'instroom van de ziel', dus het waarnemen van kennis van het 'hogere zelf' naar mijn huidig lagere zelf.
Ik ben me van geen uittreding bewust, al zijn er vele dromen die duiden op astraal reizen. (o.a. vele dromen na de dood van Toni, de vader van mijn zoon, die ik samen met Toni 'beleefde')

Wat ben ik nou eigenlijk -voor het eerst typend- woorden aan het geven?

Dat ik denk dat er echt zo iets is als een 'onvergankelijk' bewustzijn, die je ziel zou kunnen noemen.
En wellicht dat dit onvergankelijk bewustzijn uiteindelijk opgaat in een soort alomvattend bewustzijn, dat we soms God noemen o.i.d.
Of misschien heeft 'je' onvergankelijk' bewustzijn die verbinding altijd al... is dat de bron van ons 'innerlijk licht'.
Maar aangezien tijd zeer relatief is kun je dus je 'onvergankelijk' bewustzijn waarnemen als iets wat in allerlei levens een rol speelt.

Ik heb je dacht ik vroeger wel eens verteld dat ik veel herinneringen had aan 'mijn' vorig leven. Deze ervaringen begonnen toen ik een jaar of 19 was. (en mijn hersens dus eindelijk uitgegroeid waren)
Opvallend was dat die herinneringen in mijn bewustzijn kwamen als ik in DIT leven iets verwerkte. Dan was er ineens iets dat je een 'stem' zou kunnen noemen, maar ik misschien nu achteraf als 'instroom van de ziel' zou kunnen benoemen, dat me liet begrijpen dat de les die ik geleerd had te maken had met wat ik in dat vorig leven gedaan of nagelaten had.

Een andere ervaring heeft ook steevast op de achtergrond mijn 'zoeken' en 'denken' over 'onvergankelijk bewustzijn' bepaald.
Helaas had ik deze ervaring onder invloed van een kleine dosis LSD, maar tot op de dag van vandaag blijft het een 'levende' herinnering...
:
"ik" was een planeet. Ik had een zeer traag, langzaam bewustzijn. Een beetje slaperig zeg maar. Maar soms werd een stukje van dat bewustzijn 'wakker' en 'levendig'. Dan was het weer tijd om te 'spelen' en ging 'ik' weer terug naar de aarde.
En keerde weer terug naar de planeet enz. enz. Alsof het een diepe ademtocht was...

Samengevat: ik denk dus dat er echt zoiets is als een 'ziel', een soort onvergankelijk bewustzijn dat de bezieling vormt van vele levens.
Dat is je wezenlijke leven, je wezenlijke 'zelf', je 'hogere zelf' en daar komt je 'inspiratie' vandaan, je soms zomaar iets weten enz.
En elk leven voegt daar ervaringen aan toe.

Feit is, dat ik daar geen enkele vrees bewust voor heb,
het lijkt mij nog steeds niet 'leuk', doodgaan.
Maar misschien als het zover is, dat ik dan kan zijn bij de dingen die ik hierboven beschreef en dan ook kan loslaten.
Ik denk dat er hulp komt van 'gene zijde' als je echt overgaat... Of eigenlijk, ik hoop dat..

maar wanneer je werkelijk in doodsnood verkeert, zoals ik toen, dan komt die vrees op van ergens waar je niet van weet dat het er was. Het is een oerdrift om te willen blijven leven, denk ik. Zo'n beetje als wanneer je baart. Dan ben je daar ook helemaal in.
Op die eerste dag in het ziekenhuis schijn ik behoorlijk in doodsangst tekeer te zijn gegaan. Maar daar herinner ik me bitter weinig van. Mijn krokodillenhersenen waren het rap aan het overnemen voor een tijdje.
Wel herinner ik me die angst, soms, vlagen...
Daarna niets meer tot wat dromen, die plaatsvonden in het tweede deel van de coma. En waarin ik dus ook heb 'gezien'. Stukjes van de toekomst, feiten en feitjes over diegenen, die net op dat moment bij me op bezoek waren.
Er is zoveel eigenlijk dat niet aan bod is gekomen in mijn Zomerslaap (boek).
In de 1e 3 weken van mijn coma heb ik, volgens de artsen, op sterven gelegen. Daarna was de coma niet meer zo diep en werd steeds minder diep tot ik mijn ogen opende, weer 3 weken later. Ik moet je zeggen, dat ik eigenlijk altijd met de dood heb geleefd. Voor mijn ziekte, die kwam toen ik 31 was, zei ik altijd dat ik 31 zou worden. En eigenlijk is dat zo. Ik beschouw dit leven dat ik nu leid, dus eigenlijk als een reïncarnatie tijdens het leven. Heel veel mensen kennen dat en een flink aantal van hen zijn zich dat ook bewust.

Ik heb zo'n ervaring niet, maar zoals je erover schrijft, kan ik het me goed voorstellen.
Als je met zo'n dun draadje nog aan het leven gebonden bent geweest, heb je vermoedelijk tevens een stevige verbinding gehad met 'iets anders'.

In ieder geval, bewuste angst voor de dood, mijn dood, ken ik niet. In wezen is er een behoorlijk deel van het mensje Loes, dat in '51 op deze wereld kwam, al dood. Een ander deeltje dat ik en niemand voor die tijd kende, is toen gaan leven. Denk ik:-)

En dat is een mooi deel!

Verder vond ik jouw overdenkingen over dit onderwerp, zo kort als je daarover schreef, heel herkenbaar.
Maar nog even ter aanvulling bij mijn woorden n.a.v. de muziek:
Die overdenkingen van mij waren minder vrolijk, om op zijn zacht gezegd te noemen.
Zo van: weer één weg.
Ik denk dat ik teveel mensen heb moeten dagzeggen sinds 2000. Ik word echt een ouwe sok. In ieder geval in gedachten. En nog altijd maar weer, die depressieve gevoelens...

Tja.. als je echt denkt dat er niks is na de dood, dan voelt elk heengaan van een mens als een verlies.
En verlies raakt aan rouw en dus aan depressieve gevoelens.
Maar ik voel dat niet zo.
Zo voel ik af en toe Arnold Klomberg (de bedenker van o.a. Omni-ABC ) nog heel sterk. Een liefdevolle, blije Arnold.
En heb ik die mooie ervaringen rond de dood van mijn moeder waardoor er helemaal geen rouwgevoelens zijn over haar heengaan.

Neem me niet kwalijk Lieve Loes, het is maar mijn gevoel dat ik nu laat spreken, maar dat zegt me steeds vaker dat jouw depressies te maken hebben met dat je niet echt vertrouwt op je ziel. Dat je niet echt wezenlijk je zelf liefhebt. Dat lijkt misschien een loze kreet. Maar ik ben die anders gaan zien de afgelopen jaren. Echt wezenlijk je zelf liefhebben betekent voor mij dat je je zelf helemaal accepteert, niet alleen wie je nu bent, maar wie je altijd was, bent en zult zijn.

Liefs,


Marja


Liefs van Loes

De illustratie is het schilderij 'Butterfly' van Loes Flendrie.
Meer schilderijen zijn te zien op de website Loes Flendrie