Lieve Loes,

Ik vind het een typische 'Loes-boom'- kennelijk maakt t materiaal waar je mee werkt niet uit voor de herkenbaarheid van je stijl...

Met H. had ik gisteren al mailcontact. Hij blijft wel strikt onder controle.

Hoop dat jullie niet te druk zijn met alle zieke familieleden, F. zich weer een beetje beter in zijn vel voelt zitten en het een fijne zondag wordt voor jullie!

XM

Lieve Marja,
deze tropische zondag in het gips zal een hele aparte ervaring voor je worden. Mijn aanrader is om in ieder geval zgn. gipsfoto's te laten maken. Dus foto's van jou in het gips. Ik betreur tot de dag van vandaag dat ik die niet heb van mij, toen ik meer dan een half jaar in een zgn. gipsbroek heb gelegen na de mislukte heupoperatie. Rechterbeen tot aan de enkel in het gips vanaf het middel, gelijk doorlopend in een zgn. gipsbroek tot de linkerknie. Alleen een gat om te poepen en plassen en een houten plank erover heen getimmerd om de benen op hun plek te houden. Wat zou ik daar graag nog een fotootje van hebben. Ik heb wel een foto van mij toen ik 10 jaar daarvoor een gescheurde enkelband had en net als jij een week gewoon gips had. Daarna kwam het loopgips en dat is een wereld van verschil hè Marja:-) Ik voelde me zo zielig joh, dat kan je ook zien aan mijn sippe koppie. Ik neem me voor om die foto eens voor je op te zoeken en door te sturen. Warme dagen in het gips. Extra jeuk. Ik ging aan de gang met een breinaald, al was me dat door de artsenarij ernstig afgeraden natuurlijk. Ook kan ik me van die gipsbroek nog herinneren, dat ik zeer tegen de wens van de dokters net zo lang hebt gewrikt er aan, dat ik in ieder geval weer in mijn rolstoel kom zitten, ik wilde beslist rechtop kunnen om in ieder geval te kunnen schrijven en een zittend bestaantje op te bouwen. Zo kwam het dus, dat ik op een warme dag met rolstoel (zonder broek natuurlijk, altijd zonder broek in die dagen alleen die gipsbroek, ha, ha, in het postzegel-tuintje van ons vorige huis zat en daar bezoek kreeg van een mier die gezellig warm en kriebelig bij mij onder het gips kwam zitten.
Je ziet het. Herinneringen komen boven borrelen zo.
De familie nog steeds ziek en daar worden ze natuurlijk niet beter op.
Hou je koel vandaag.
Liefs van Loes en een bedankje voor complimentje voor mijn pentekening.
Loes X

Volgende probeerseltje. Loes X

Grappig hoe jouw pennenvruchten het effect van verf krijgen...

Mag ik je ter verdere inspiratie een link geven van een van de beste pentekenaars die ik (persoonlijk) ken;
Arne Zuidhoek.
In de sixties was hij razend populair vanwege affiches voor popfestivals als Flight to Lowlands Paradise,
kinderboeken als
-Lange Wapper
-Sprookjes van de Lage Landen
Tegenwoordig doet hij veel met (zeil) boten, maar zijn sprookjestekeningen spreken je misschien aan;

http://www.zuidhoek.nu/
Kijk in het menu aan de linkerkant vooral eens bij
illustraties
en bij
kunst (en daar vooral bij meermin)

xm

At 18:28 21-8-2012:

Lieve Marja,

Bedankt voor de link! Wat is er toch veel te bereiken met de juiste pennenstreekjes hier en daar. Ik heb met veel plezier 'de kunst af gekeken'. En morgenochtend begin ik weer met goede moed aan mijn derde.

Ik heb nu dus gemerkt dat ik één van mijn vele vrezen, deze: de angst om de confrontatie aan te gaan, heel voorzichtigjes aan iets begin te tackelen. Gevolg tot nu toe: 2 verliezen van oude kennissenschakels. Maar eigenlijk...als ik heel eerlijk ben, geen echte verliezen. De balans tussen allebei die relaties was een beetje helemaal weg en eigenlijk voor er iemand echt de dupe van kon worden, hebben wij ons er van losgetrokken. Mooi toch? Misschien zit daar ook wel een leuk tekeningetje voor morgen in:-?)

Loes X

Ja Lieve Loes,
Mooi toch!
Als het scheef zit kun je proberen het recht te trekken maar als dat niet lukt gaat het energie kosten i.p.v. opleveren voor wie dan ook.
Angst voor confrontatie ligt niet zelden dicht bij angst voor verliezen.
Ik denk altijd maar, als ik in een vriendschap niet mezelf kan-mag zijn (bijv. op mijn woorden moeten letten laat staan anderszins op eieren moet lopen) of als het niets toevoegt aan ons beider leven, wat verlies je dan?
Veel relaties zijn als schepen die voorbij varen. Of schepen waar je een tijdje op meevaart, maar uiteindelijk stap je toch weer uit.
Er zijn vriendschappen geweest die echt 'verbroken' werden.
Er zijn in mijn leven vrienden geweest die ik 'gewoon' weer uit het oog verloor terwijl er helemaal niks mis was. Verhuizingen, nieuwe relaties en tal van andere gebeurtenissen aan beide zijden van de vriendschap spelen daar een rol in.
Het maakt niet uit.

Als je een deur dicht doet, gaat er ergens anders weer een deur open.

En dan zijn er die zeldzamer diepe vriendschappen, die harts- en zielverbintenissen die je soms na jaren weer eens ontmoet en dan is het opnieuw leuk en is dat gevoel weer helemaal terug zonder dat je daar iets anders voor hoeft te doen dan simpelweg blij te zijn dat je elkaar weer ziet en spreekt enz.

Zo mooi goed beschouwd hoe 'het leven' er voor zorgt dat je toch altijd op het juiste moment de juiste mensen op je pad tegenkomt. En zo prachtig als je soms even een poosje samen met iemand dat pad mag lopen.

Maar zonder vast te houden.

Liefs,

Marja

At 11:45 22-8-2012:

Lieve Marja,

Wat betreft die langdurig verbroken relaties. Bij nummertje 1 snap ik er nog steeds niet zoveel van. Ik denk dat het zeer overkomelijk zal blijken, dat wel.
Bij nummer 2 was er naar mijn inzien sprake van een giftige relatie. Gebaseerd op aannames. Voel me echt daarvan bevrijd:-) Kortom, ik heb hier goed aan gedaan beide relaties los te laten.

Angst voor de confrontatie is uiteindelijk toch wel de grondlegger geworden voor mijn 3e pentekening, die ik kortweg Confrontaties ga noemen.

Mooi jouw woorden over vriendschap. Je hebt hier eens eerder iets over gezegd, en die woorden heb ik toen doorgestuurd, weet je nog?

Loes X

Oh is het een terugkerend thema in onze correspondenties Lieve Loes, hahaha.
Dat doorsturen ben ik vergeten.
Ik vergeet veel.
Is naar ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoed, de andere kant van in het moment leven, maar ook iets met het geheugen dat ik niet helemaal 'beet' heb en heel paradoxaal is;
Je zou denken dat als je rust en compassie toeneemt je geheugen m.b.t. zaken van een ander ook toeneemt.
Maar apart genoeg is het omgekeerde het geval.
Ik kan heel erg betrokken zijn bij wat iemand met me deelt, t/m bijna meehuilen e.d. toe,
en toch kan ik het een aantal weken later geheel vergeten zijn.
Dus lijk ik dan een ongeïnteresseerd koud mens die niet eens informeert hoe het er nu bij staat met zus of zo.
En nog erger, als de ander me er aan herinnert kan ik soms niet eens de herinnering terughalen.
Of weet ik niet meer aan welke ongeneeslijke ziekte iemands dochter lijdt terwijl we daar wel meer dan een uur over gesproken hebben.. dat soort dingen.

Het heeft iets te maken met het toegenomen vermogen van 'loslaten' en vertrouwen hebben.
Als incest slachtoffer enz. word je iemand die heel alert is op allerlei signalen in je omgeving. Immers, je wilt iets wat je heel onplezierig vindt maar geen weerstand tegen hebt, voorkomen. Ik zie dat nog heel sterk bij J. (mishandeld kind enz.). Die is een soort permanente detective die zelfs oog heeft voor welk afval er in de vuilnisbak ligt.
Door hem herken ik ook het benauwde gevoel dat vriend R. kreeg door mijn allesziende oog etc.

Het voelt voor mezelf als een bevrijding dat ik 'dat arendsoog hebben' zoals R. dat noemde, kwijt ben.
Maar het 'losser' met de dingen omgaan, blijkt dus ook te betekenen dat ik minder gegevens opsla.
Alleen zaken die me echt diep raken, die voor mezelf iets betekenen, onthoud ik nog goed.
Het is een apart soort egocentrisme denk ik wel eens,
toch weet ik heel zeker dat ik vroeger meer met mezelf bezig was dan nu..

Dit thema keert al geruime tijd steeds terug in mijn denken. Als een paradigma.
Het lijkt logisch en het voelt ook niet slecht of zo..
maar het past niet in onze cultuur, in hoe we met elkaar om 'horen' te gaan.
Het is heel apart en ook weer niet.

Het heeft iets te maken met echt los laten en echt bij jezelf blijven.
Andermans 'dingen' zijn niet mijn business.
Als een journalist doorvragen past eigenlijk niet bij echt respect voor de ander.
Ongevraagde adviezen geven ook niet.
Ongevraagd je mening geven ook niet.
Enz.
Kortom DE ANDER LATEN
betekent kennelijk ook (voor mij of is dat voor eenieder zo die op dit punt komt? de hamvraag wellicht!)
dat 'dingen' van de ander niet meer nauwkeurig worden opgeslagen.

Anders gezegd: betrokkenheid en compassie hebben niets met het geheugen te maken.
Wel met Liefde. Met een hoofdletter.
Maar daar hoef ik dus niets voor de onthouden, daar hoef ik alleen maar voor te ZIJN.
En als je alleen maar hoeft te zijn leef je steeds vaker in het moment.
Met volle aandacht, dat wel.
Alleen je geheugen heeft daar dus niet zoveel mee te maken. Die was wellicht altijd al meer bedoeld om te weten dat 1+1 2 is
Verbondenheid vergt geen kennis, 'slechts' waarneming.

E.e.a. heeft ook consequenties voor vriendschappen.
Immers, het meest wezenlijke wat je elkaar te bieden hebt is liefdevolle aandacht vanuit je ZELF.
Als dat niet zo is, ben je al snel elkaar aan het bezighouden of samen aan het werk o.i.d.

Uh....
dacht dat ik alles hierboven aan het schrijven was om met je van gedachten te kunnen wisselen over e.e.a., lekker samen filosoferen of zo.
En dan merk ik dat ik tijdens het schrijven steeds zekerder wordt van die inzichten.
En dat mijn onzekerheid erover zit in dat het niet is zoals de meeste mensen het zien, niet is zoals ik het het grootste deel van mijn leven heb gezien en ervaren.
Dat het niet erg is om te vergeten.
Omdat daar tegenover staat dat als je iets moet weten, je het zomaar ineens weet, of dat nou uit je geheugen moet komen of je moet toe vallen (over googlen heb ik het maar niet in dit kader, dat zit dus op een ander vlakje)
EN
dat als de ander het belangrijk vindt dat je iets weet of her-innert van die ander, die dat heus wel graag nog een keer vertelt.. in het kader van diens eigen verwerking enz. en het daarom zinnig is.


Heel veel liefs,

XXX

Marja

At 15:42 22-8-2012:

Vriendschap is inderdaad een terugkerend thema in onze correspondentie Marja. En... zo waardevol, voor mij in elk geval.

Veel vergeten. Alleen wanneer iemand leugens vertelt, dan is het heel belangrijk om te weten wat hij of zij precies loog:-) Ergo. Als men veel vergeet is men geen leugenaar. Nee, dat is een foute gevolgtrekking van mij denk ik. Loslaten dan...? Als iemand, zoals jij, hoe jij daar op het moment zeker, mee bezig bent, veel los durft te laten, vergeet men...?
Nee, ik denk dat toch ook weer niet. Ik denk dat het normaal is. Ik zou er in ieder geval nooit een 'zaak' van maken:-)
Of het met de leeftijd te maken heeft, de trauma's die men oploopt al levend.... ? Natuurlijk, natuurlijk!
en
Vergeten kan ook een genadig iets zijn. Zeker voor degene die dingen deed of naliet die kwalijk waren. Dit geldt in het verband waar wij het over hadden dus helemaal niet. Maar het gold wel degelijk voor mijn moeder, die beweerde niets meer te weten van een aantal keren, dat zij mij keihard in mijn ziel trof. Er was in de relatie zoals ik die ervoer met mijn moeder ook geen spráke van betrokkenheid en compassie. Dat gat dat in die jaren van omgang met mijn moeder is geslagen, zal waarschijnlijk wel nooit meer gedicht kunnen worden. En het verschuilen achter gevorderde leeftijd geldt ook voor een ander, ouder iemand, die zich heerlijk achter zijn leeftijd kon verschuilen als het om vergeten gaat. Ik denk zeker dat de vorderende leeftijd er hoegenaamd geen goed aan doet, wanneer het zaak is iets te onthouden. Mijn oudste vriendin is nu 85. Een zeer erudiete vrouw met een eng hoog IQ ook nog. Die is zich er erg van bewust dat ze veel dingen vergeet. We hebben het er vaak over. Ik merk het ook en het doet me pijn. Door mijn hersenontsteking ben ik ook een aantal essentiële zaken vergeten en dat is blijvend en heel niet leuk kan ik je vertellen. Maar ik schik me er het meest van de tijd in, om het plezier in mijn leven niet te verliezen.

De ander laten. Het heeft zo snel iets weg van onverschilligheid. Minder dan egocentrisme naar mijn idee. Toch is het dat niet. Onverschilligheid bedoel ik. De ander laten heeft alles met respect te maken. Ik duik wel eens helemaal in een ander, als ik visite ontvang waar ik weinig mee deel, zoals met D. Natuurlijk gaat zo'n ander er dan graag en geanimeerd op in. Uitkomst voor mij dan weer: hoofdpijn. Maar het heeft ook wel met afstand nemen te maken. Misschien ter zelfbescherming. Daar kan toch nooit iets mis mee zijn?

En je hebt natuurlijk gelijk. Wanneer de ander het er weer over wil hebben, dan boort zo'n ander het aan.

Loes X

Dit heeft er ook mee te maken:
(passage uit een van mijn verhalen voor de bundel)

Maar het kunnen benoemen van emoties had er naarmate ze ouder werd steeds meer voor gezorgd dat emoties geworden waren tot korte gevoelens die haar iets vertelden over de situatie of gebeurtenis van dat moment. Zo kort, dat de meest durende emotie inmiddels ontroering was. Of was dankbaarheid dat?

At 11:29 23-8-2012:

Lieve Marja,

Dus... jij vermoed dat het kunnen benoemen van emoties, hetgeen betracht wordt in o.a. jouw journalistieke ervaringen en de skills die je daarvoor hebt aangeleerd en toegepast, geleid hebben tot een soort dieptekennis? Er nu even van uitgaand, dat jij in je hoofdpersonage bent gekropen natuurlijk:-) Dat deze passage iets beschrijft dat jijzelf zo hebt 'geleerd'? Ik vind dit hoopgevend voor velen.

Loes X

zoals je dus merkt, stuur ik jou steeds mijn pentekeningen.

Ja Lieverd,
Dat is ook exact de doelstelling van meditatie,
dat je zodanig emoties leert benoemen/doorzien dat de emoties geen bezit meer van je nemen
maar dat de emoties instrumenten zijn waar je wat aan hebt.
In feite zijn emoties gedachten (en natuurlijk zijn daar ook nog gevoelens, zoals het onderbuikgevoel, voorgevoel en lichamelijke gevoelens in relatie tot emoties).
Bij mijn eerste yoga- en meditatieles begon e.e.a. met de uitleg over de trein van je gedachten. Dat het de kunst is om op het perron te gaan kijken naar die trein.
In het begin zie je die trein nauwelijks, zo hard dendert de trein voorbij, als een intercity over een kleine stationnetje...
Op den duur ga je de wagons waarnemen en ja uiteindelijk zijn er momenten dat de trein stil staat (lijkt te staan).
In de Vipassana school hebben ze er een vaste volgorde voor, ben em even kwijt maar het begint met waarnemen en eindigt met loslaten en daar tussenin ergens zit benoemen.
Ik heb bij diverse consequente Vipassana beoefenaars gezien dat ze emoties loslieten voor ze verwerkt zijn.
Zelfs dat geeft rust.
(Maar misschien minder wijsheid?)
Ik denk dat het goed is om te verwerken voor je 'los laat'.
Al was het maar omdat het anders toch steeds weer opduikt in je leven.

Deze zin heb ik toevallig tegen een vriend die een enorme huilbui kreeg in mijn bijzijn een paar x herhaald:
Jij bent niet je emoties!

En deze vraag is niet onbelangrijk:
Wat is verwerken eigenlijk?
Als je dat goed gaat beschouwen, ga je steeds meer zien hoe emoties in elkaar steken.
Je hoeft niet een uur lang te huilen..
doe je dat dan zou je je af kunnen vragen waarom je zo lang huilt. Weten dat je verdriet hebt daar en daar om is benoemen en daar heeeel lang over moeten huilen geeft aan dat er nog iets anders 'zit'.
Iets dergelijks geldt voor paniekaanvallen.

Diezelfde vriend met gigantische huilbui had een dag daarvoor meegemaakt hoe ik er helemaal doorheen zat door de situatie met mijn gebroken been enz. Die vriend is een ontzettende lieverd en.. meevoeler. Dat had als voordeel dat ik waar ik mee zat even kon uiten.
Ik moest uiteindelijk even flink huilen.
Toen ik daarna het woord 'huilbui' liet vallen was ie stomverbaasd.
"Noem je dat een huilbui?" hij schamperde nog net niet...
JA dat was een echte huilbui. Het volledig toelaten van alle gevoelens en gedachten over mijn afhankelijke situatie. De schrik en het volle besef dat het nog 4 weken zou duren voor ik uit het gips mocht en nog langer voor ik weer een eerste wandeling met mijn hond zal kunnen maken enz.
Voor die vriend op bezoek kwam voelde ik me steeds sacherijniger worden.
Ik had niet echt zin daar naar te kijken, leidde mezelf af door met anderen internetgames te spelen. Maar ja toen die lieve vriend kwam voor hand- en spandiensten voor deze bedlegerige, kon ik hem toch niet aandoen om sacherijnig te zijn. Hij heeft me geholpen met even buiten in mijn postzegeltuintje te gaan zitten en ik begon met waarnemen. Kwam allerlei emoties tegen, ook zelfmedelijden (natuurlijk hahaha). Uiteindelijk al het verdriet enz. toegelaten en fikse huilbui. Voor mijn doen dus.. (huidige he, vroeger duurde het ook langer ) De vriend probeerde te troosten, maar dan moet je niet aanraken he.. dan moet ik even helemaal mezelf zijn, ongestoord alles toelaten. Een paar minuten later kon ik mijn neus snuiten en KLAAR.
De volgende ochtend was ik extra vroeg wakker en geheel verfrist schreef ik meteen een verhaal.

Fijn dat je het hoopgevend vindt lieve Loes!

XXXX

Marja