"Gaat het goed? " vraag ik als we elkaar op straat tegenkomen. "Ja hoor," zegt ze en terwijl ze me al passeert voegt ze er aan toe: "Alleen een beetje borstkanker".
Ze blijkt 3 weken geleden borstbesparend te zijn geopereerd, de tumor bleek zo'n 2,5 centimeter, een G3 en ze staat aan de vooravond van 21 bestralingen en daarna diverse chemokuren.
Ik vertel over Erna, die vorig jaar in een vergelijkende situatie terecht kwam. De gradatie was G1, maar zij koos voor dezelfde aanpak omdat het een erfelijke vorm zou zijn. Kanker komt bij de vrouwen in haar familie zo vaak voor dat haar dochter zelfs even overwoog of ze preventief haar borsten zou laten verwijderen.
Marianne vertelt over een vriendin die dat gedaan heeft. "Maar ik moet er bij zeggen, zij had niet veel met haar borsten. Misschien wel omdat ze die steeds als een bedreiging ervaarde. Het bijzondere was dat ze na de operatie een nieuw soort elegantie leek te hebben verworven die beter bij haar paste dan haar borsten."

Keuzes
We kennen allemaal mensen die een gevecht met kanker lever(d)en. Voor mij heeft het gevecht dat Tiny leverde me aan het denken gezet over de keuzes die je kunt maken t.a.v. het soort behandeling dat je kiest.
Jaren daarvoor voerden we een gesprek over kanker. We waren het helemaal eens.. als zij of ik ooit de diagnose kanker zou krijgen, wisten we alvast één ding zeker: we zouden niet laten opereren. Dat besluit was o.a. gebaseerd op de wetenschap dat door snijwonden het lichaam juist extra veel bloedcellen aan gaat maken en daardoor de kans op uitzaaiingen kan toenemen. Ook t.a.v. chemokuren en bestralingen hadden we zo onze bedenkingen.
Echter, toen bij Tiny baarmoederkanker werd geconstateerd werd diezelfde dag reeds besloten tot een operatie. De gyneacoloog had geconstateerd dat het gezwel 'mooi' midden in de baarmoeder zat, zodat het verwijderen van de baarmoeder een weliswaar radicale maar heldere, eenduidige aanpak was. Mijn vriendin kreeg zelfs een foldertje mee over het verwijderen van een 'goedaardig gezwel' middels hysterectomie omdat het eenzelfde procedure betrof.
Er was ook geen haast mee, mijn vriendin werd 'gewoon' op de wachtlijst geplaatst. Zijzelf wilde het echter zo snel mogelijk en dus liet ze zich een maand later inroosteren op Valentijnsdag.
Het duurde twee weken voor ze naar huis mocht vanwege extra bloedingen.
Ondertussen was het wachten op de uitslag van het weefselonderzoek. Die kwam een paar uur nadat ze 's ochtends uit het ziekenhuis was ontslagen. Of ze maar meteen weer terug wilde komen voor een operatie voor het verwijderen van haar baarmoederhals en schede.
Uiteraard weigerde Tiny dat. Ze heeft een doorverwijzing geëist naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam waar uiteindelijk alle details pas echt bekend werden. De artsen in het Hilversumse ziekenhuis hadden het niet nodig gevonden nieuwe scans of foto's te maken voor de operatie en hadden, zich baserend op de foto's van een maand daarvoor, midden in de kanker gesneden die zich inmiddels had uitgebreid. De graad kanker bleek inmiddels een 4.. oftewel een zich snel verspreidende soort.
In overleg met de artsen in het AvL zijn een reeks bestralingen gekozen die uiteindelijk nadat het weefsel weer hersteld was tot de diagnose 'schoon' leidde.
Echter, een controle later bleek de kanker te zijn uitgezaaid naar o.a. haar longen. Het AvL gaf aan niets meer te kunnen doen voor mijn vriendin.
Apart genoeg vertelde ze me dit nieuws in opperst blije stemming.
"Ja, ik ben blij," legde ze uit, "want nu kan ik eindelijk precies gaan doen wat ik wil!"
Na lang wikken en wegen werd dat uiteindelijk een druivenkuur van maar liefst 7 weken.
Daarna wist ze het zeker: de kanker was weer weg.
Door de kuur was ze echter sterk verzwakt en had ze oedeem opgelopen in haar benen. Haar huisarts zou later verklaren dat ze de kuur geen dag langer had moeten doen want dan zou ze ook de eiwitten verbruikt hebben die het hart nodig heeft om te kloppen...
Na die kuur heeft ze nog lang volgehouden dat ze beter was of anders weer werd. Tot de dag dat ze zo moe was dat ze een vriendin belde met de vraag of die voor haar wilde koken. Een unieke vraag. Na de maaltijd heeft die vriendin haar lekker ingestopt in bed, waar ze de volgende dag met een vredig gelaat gevonden zou worden.

Onzinnige vragen achteraf
Ik heb Tiny ruim voor haar dood nog wel eens gevraagd of ze wilde dat ik de gang van zaken in het ziekenhuis aanhangig zou maken. Maar ze vond dat een gesprek dat ze zelf had gevoerd met die gyneacoloog kon volstaan en dat niemand zou zitten wachten op een rel over de gang van zaken. Misschien dacht ze wel dat ze zelf ook op nieuwe foto's had kunnen aandringen.
Hoe dan ook, het moge duidelijk zijn dat mijn vriendin een liefdevol mens was. Ook als bedrijfsmaatschappelijk werkster heeft ze bij ontelbare mensen laten zien dat ze dat was. Ze was een van de eersten in Nederland die ging werken met Bach bloesemremedies, wist enorm veel over geneeskrachtige kruiden en later verdiepte ze zich o.a. nog in edelstenentherapie, kleurentherapie en bioresonantie. Het was haar kennis die samen met de communicatie die ik had met planten leidde tot de remedies van 'De Oosterzon'.
Zij was degene van de 'middeltjes' en de christelijke weg, ik van de meditatie, communicatie en boeddhistische weg. Dat zo schrijvende lijken het verschillen, die mijn vriendin en ik echter nooit zo gevoeld hebben. Toch begint in dat verschil mijn huidige twijfel over hoe te reageren als iemand vertelt kanker te hebben.

Een vriend van mij heeft in zijn praktijk als 'alternatief genezer' diverse mensen met allerlei methoden geholpen kanker te genezen zonder dat daar operaties, chemo's of bestralingen aan te pas zijn gekomen.

Brandon Bays heeft een voetbalgroot gezwel in haar buik weten te genezen via wat ze later is gaan beschrijven als 'De helende reis'. Het boek werd een bestseller.

Yvonne heeft een astrale reis gemaakt waarna ze was genezen.
Ze zegt daar nu over: "Ieder mens kan alleen voor zich zelf die afweging maken over de behandeling, over het denken dat bij hem of haar hoort.
Nooit had ik mij afgevraagd hoe het mij zou vergaan als het mij zou 'overkomen'. Want het overkwam mij niet, het was een zeker weten als een gevolg van een leven leven in illusie, zonder daar erg in te hebben. Maar toen het gebeurde kon ik niet anders dan doen wat ik moest doen. En er was geen sprake van enige andere behandeling, hoe dwingend mensen mij ook toespraken in het ziekenhuis."

Waarom kon mijn vriendin dan niet genezen?
Zou ze andere keuzes hebben gemaakt als de diagnose duidelijker geweest was?
Dat moment dat ze 'eindelijk kon gaan doen wat ze zelf wil" zal me altijd bij blijven.
Waarom deed ze dat niet eerder?
Omdat die artsen zo stellig waren? Was zij, de mondige bedrijfsmaatschappelijk werkster die overal lastige kooltjes uit het vuur haalde voor haar cliënten, dan niet mondig genoeg als het om haar eigen lijf ging?
Je zou je af kunnen vragen waarom ze niet bij haar eerdere stellingnames was gebleven... Zou het dan anders geweest zijn?
Maar ze heeft gelijk, het is volstrekt onzinnig zulke vragen achteraf...

Net zo onzinnig als stellen dat kanker 'tussen de oren' ontstaat. Of dat je het onbewust affirmeert. (De kosmos kent het woord 'niet' niet, dus als je tegen jezelf zegt dat je iets niet wilt, gebeurt het juist.) Maar Yvonne die er nooit over nagedacht had, kreeg kanker, net als Tiny die er wel van tevoren over nagedacht had.

Iedereen loopt zijn/haar eigen weg in dit leven. Ook op het moment dat je ziek wordt. Het zijn jouw keuzes.
Ik zou tegen iedereen met kanker willen roepen:
Doe als Brandon Bays. Of als Yvonne.
Of als je Zelf. Trek je terug in je zelf, bevraag je lijf en je Zelf waarom het dingen vertaalt naar die ziekte.
Maar zo zou ik ook tegen iedereen willen roepen: luister naar je zelf. Luister Echt naar Je Zelf en zorg dat alle energie, elke gedachte die niet van jou is uit je systeem verdwijnt.
En Yvonne zegt zulke dingen in inmiddels bijna 200 radiolezingen.
Maar... daarmee kun je het nog niet!

Er zijn inmiddels ontelbare theorieën over wat kanker is en er zijn steeds nieuwe onderzoeken en er zijn steeds weer andere ideeën van aanpak.
Kies daar maar eens uit...
Van alle theorieën kies ik nu deze:
Al in 1924 stelde Otto Warburg *), een Duitse biochemicus die de Nobelprijs voor Geneeskunde kreeg, een theorie op t.a.v. kanker. Een paar jaar voor zijn dood in 1970 vertelde hij collega's:
"De hoofdoorzaak van kanker is de vervanging van de zuurstofademhaling in een normale lichaamscel door suikerfermentatie".
Het is bekend dat lichaamsbeweging bevorderlijk is voor de opname van zuurstof in het bloed. En er zijn dan ook wetenschappelijke aanwijzingen dat regelmatig bewegen helpt borst- en darmkanker te voorkomen.
Yogi zijn zeer geoefend in het bewust vergroten van de zuurstof (en prana-) toevoer. Maar dat betekent niet dat iedere yogi bij zichzelf kanker kan voorkomen of genezen. Laat staan niet-yogi.

Tiny had al een leven lang door dat ze 'eigenlijk' meer aan anderen dacht dan aan zichzelf. Maar ze deed het met zoveel Liefde! En minder werken was bijna niet mogelijk... dan zou ze minder invloed hebben op haar werk en daardoor meer moeite hebben om haar cliënten goed te helpen. En ze zou kleiner moeten gaan wonen terwijl ze juist hoopte nog een keer een eigen praktijk te kunnen beginnen...
Als ik dit zo opschrijf, denkt menigeen misschien te kunnen doorzien wat ze had kunnen doen en misschien had ze dan wel nooit kanker gekregen...Maar eh.. ben je je dan ook bewust dat dat een oordeel is...?
Tiny liep haar eigen weg.
En misschien was het wel nodig dat ze in dit leven deze ervaring opdeed om in een volgend leven.. god mag weten wat....

Voor wie het niet helemaal duidelijk is nog: Ik bedoel te zeggen dat je nooit voor een ander kunt denken.
Ik kan wel eens denken dat het goed zou zijn als iedereen aan yoga en meditatie zou doen.. maar er zijn nou eenmaal mensen die helemaal onrustig worden van stilte of vanwege lichamelijke afwijkingen o.i.d. niet stil kunnen zitten.
Als ik zo'n diagnose zou krijgen als mijn vriendin? Wat zou ik dan doen?
Ik denk dat ik me ergens in de natuur ga terugtrekken een tijdje...
Maar dat denk ik nu...
Eigenlijk denk ik nu dat ik nooit kanker zal krijgen.
Maar hoe zeker kun je zoiets weten?

Anders gezegd:
ik heb geen idee wat ik iemand zou kunnen aanraden om te doen.
Zijn de keuzes van Marianne, Erna, Karin of wie dan ook beter of slechter dan die van Brandon Bays?
Of die van Sylvia Millecam? Of Laurie Langenbach?
Of de weer heel andere keuzes van Jacob Gelt Dekker?

Bij de 89-jarige moeder van een vriend zijn kankers gevonden op diverse plaatsen in haar lichaam. Er gaan geen behandelingen volgen vanwege haar hoge leeftijd en huidige kwetsbaarheid wegens een andere kwaal en omdat het zeer langzaam groeiende kankers zijn. Niemand weet ook hoe lang deze er al zijn in haar lichaam.. dat kan al vele jaren zijn... Maar wat als ze pas 60 zou zijn? Of 50?

Ik heb zo mijn bedenkingen bij de allopathische aanpak van kanker.
Toch wordt die aanpak steeds succesvoller.

Ook zgn. 'alternatieve' aanpakken kunnen succesvol zijn. Maar soms ook niet.
Misschien wel omdat het meer vergt dan waar je je bewust van bent.

Rosemarie schreef na de diagnose darmkanker:
"Vroeger zei ik altijd: Als ik kanker krijg, lach ik me dood. Misschien vreemd, maar ik vond dat helemaal niets voor mij. En nu krijg ik inderdaad vaak de neiging om te lachen. Ik til er niet zo zwaar aan. (...) De kanker is een ervaring. Ik leef gewoon door.
De operatie is ook een ervaring maar die zou ik liever uit de weg gaan. Maar ik voel dat ik niet sterk genoeg ben om mijn lichaam alleen te helen. Ik heb een extra hulpmiddel nodig. De medische ingreep is een beetje zoals het branden van een kaars om je in het Licht te weten..."

Kanker zijn cellen die niet gegroeid zijn zoals je van die cellen had mogen verwachten.
Het zijn jouw cellen.. net zo uniek als jij zelf.
Anders gezegd: elke kanker is uniek.
Alleen jij, jij alleen kunt beslissen hoe daar mee om te gaan.
Ik begrijp het dan ook wel als mensen het hebben over 'mijn' kanker. En je zult de kanker in je lijf ook helemaal dienen te accepteren voor je er iets anders mee kunt.
Door dat te doen zie je wellicht ook de weg die bij jou past.
Met, of zelfs zonder genezing.

Maar.. hoe zeg je zoiets???


Marja Oosterman
juli - augustus 2011


*) bron: Ode 63 van juni 2008