Soms zijn er momenten in je leven, waarvan je denkt, dat moet ik opschrijven, daar moet ik een gedicht van maken, dit moet ik vastleggen, verder vertellen, delen. En dat allemaal door de mensen die je ontmoet in je leven Ik ben blij met de mensen die ik ontmoet en heb ontmoet, heel waardevol.

Je ontmoet bepaalde mensen niet zomaar
, dat realiseert men vaak niet, maar als je goed oplet, lijkt het wel of het zo moet zijn, dat ze je iets meegeven, waar je van groeit. En andersom hoop je natuurlijk dat mensen jou waarderen zoals je bent, je accepteren zoals je bent, maar dat gaat lang niet altijd vanzelf. Vele mensen weten niet hoe ze anderen tegemoet moeten treden, niet alleen volwassenen onderling, maar ook kinderen onderling, richting dieren en vergeet de waardering voor onze natuur niet. Het komt allemaal neer op één heel mooi woord: respect. Men heeft er liedjes over gezongen, er is veel over geschreven. Veel mensen eisen respect met het idee, dat ze het dan ook wel krijgen, maar vergeten dan dat respect iets vrijwilligs is, iets dat jij iemand geeft, iets dat je moet verdienen. Respect verdienen is eigenlijk heel simpel, dat komt vanzelf zodra je zelf de mensen in je omgeving op waarde schat, oprechte interesse toont en luistert naar wat men te vertellen heeft. Echt luisteren. Niet vragen: Alles goed? Maar oprecht vragen aan iemand hoe het met hem of haar gaat, hoe het thuis gaat, op het werk of met de kinderen.



Realiseer je dat wanneer jij oprecht bent
in je gevoel naar de mensen om je heen, zij zich gewaardeerd voelen, zich op waarde geschat voelen, serieus genomen. Probeer het maar eens, zou ik zeggen. Geef het goede voorbeeld en kijk eens kritisch naar jezelf, hoe behandel jij mensen in het dagelijks leven? De dierbaren om je heen, je geliefde? Kun je dan trots zijn op hoe je dat doet? Laat je wel zien wie jij echt bent? Durf jij zoveel vertrouwen te hebben in de mensen om je heen? Het begint allemaal bij jezelf. Zoals jij laat zien hoe je behandelt wilt worden, zo gaan mensen je ook behandelen, realiseer je dat goed. Geef dus het goede voorbeeld. Je probeert kinderen ook mee te geven, dat wanneer ze zich voorstellen aan een ander, ze degene in de ogen aankijken, glimlachen, zich voorstellen en heel belangrijk, het handcontact, je geeft kinderen mee een rustige en stevige hand te geven, dat geeft een goede indruk. Bovendien is het niet alleen belangrijk dat je je kinderen meegeeft hoe ze zich moeten voorstellen zoals hen geleerd is, maar voelen ze zich ook rustig, sterk en zeker van zichzelf, geliefd? Zo niet, hoe kun je dan verwachten dat ze zich zo gedragen.

Contact wordt in deze maatschappij helaas steeds minder.
Communicatie, daar word je mee overspoelt, maar echt contact, onderling, praten over echte zaken, relaties op allerlei niveaus, face to face in plaats van per mail, sms, msn, etc. Het is goed dat het er is, men schrijft veel meer over gevoel, het is makkelijker dan dat men het uitspreekt tegen degene tegenover hen, dat is dan weer jammer. Een computer noteert en je kunt je gevoel omschrijven, maar het is en het zal nooit te vergelijken zijn met een mens, die onvoorspelbaar is, je kunt nooit de gedachten voorspellen van degene die jouw email leest, zijn of haar emoties voelen. Tekst heeft niet de klank, de mimiek, de gebaren om je verhaal te verduidelijken. Het is overgeleverd aan degene die leest en interpreteert, visualiseert. Een goed schrijver komt heel dichtbij in het scheppen van een verhalenwereld, maar als je de verfilming ziet, besef je zelf vaak dat je het je toch heel anders had voorgesteld, alleen de personages al.

Lichamelijk contact is tegenwoordig uit den boze,
terwijl men er soms juist zo'n behoefte aan heeft. Dat maakt men sterk, een omarming, een schouderklopje. Alhoewel je steeds meer leest over het lichamelijke contact, het besef dat die aanwezigheid heel belangrijk is. Alleen zo jammer dat er zoveel regeltjes komen, waaraan het lichamelijke contact moet en mag voldoen, anders wordt het misschien wel verkeerd opgevat, krijgt het ineens een seksuele intentie. Voor je het weet is er sprake van seksuele intimidatie. Natuurlijk zijn er altijd mensen die over de schreef gaan, mensen die er misbruik van maken, maar dat zijn mensen die zichzelf niet respecteren en waarderen of geliefd zijn (geweest), anders zouden ze dat niet doen. Best verdrietig voor ze eigenlijk. Mensen die enerzijds niets te vertellen hebben thuis, zullen dat bijvoorbeeld op het werk compenseren, dus wanneer ik zo'n leidinggevende had, moest ik altijd een glimlachje onderdrukken. Hoe groter de mond, des te minder te zeggen, des te angstiger vaak. Angstig om niet gehoord te worden bijvoorbeeld. Vraag het diegene maar eens, ga eens een echt gesprek aan. Geef het goede voorbeeld, behandel hem of haar met respect en laat tevens zien hoe je behandeld wilt worden, ook bij autoritaire bazen of wie dan ook.

Mensen trekken zich terug,
bang voor wat de ander wel niet zal denken, zeggen niet meer spontaan gedag tegen een vreemde op straat, bang voor de reactie. Probeer het eens met een glimlach en kijk de persoon oprecht aan en let dan eens op de reactie. Wellicht krijg je een verbaasde blik, kijkt men snel naar de grond omdat ze het niet verwachten, maar het kan ook een hele spontane lach opwekken die zelfs de ogen raakt, daar ga ik voor. Het is zo'n kleine moeite, maar geeft voor velen toch zo'n drempel. Wanneer iemand overigens naar de grond kijkt, wil men zijn of haar gevoel niet aan je laten zien, ogen zijn wel de spiegels van de ziel.

Wat gelukkig steeds meer op de voorgrond treedt
is het besef dat gevoel, intuïtie heel essentieel is. Men heeft het verleerd om erop te vertrouwen, terwijl dat zo ontzettend veel informatie kan geven. Zelfs in kleine gebaartjes, intonaties waarvan de meeste mensen best aanvoelen dat er iets niet klopt, heeft men het afgeleerd ernaar te vragen uit angst dat je misschien iemands privacy, nog zo'n prachtig woord, niet respecteert. Ik heb gemerkt dat wanneer je een keer wel op je gevoel afgaat, de resultaten verrassend kunnen zijn. Het blijkt dat je oprecht interesse toont, de ander zich gewaardeerd voelt, de interesse op prijs stelt en zich beter voelde na het gedeeld te hebben. Hij of zij heeft je daardoor een stukje vertrouwen gegeven die jij uiteraard niet schendt, omdat je dat zelf ook niet prettig zou vinden. Al zou diegene zijn gevoel niet direct met je delen, toch blijft het bij hem of haar hangen dat je er goedbedoeld naar hebt geïnformeerd. Dat gegeven zal voor een volgende keer de drempel naar jou lager maken. Respect groeit.


Carola Hirt
(22 juni 2006)

Carola Hirt heeft onder het motto
'Via de voeten bereik je de gehele mens!'
een praktijk voor (meer dan) voetbehandelingen.