Wie heeft er niet een boom geveld zien worden en zich afgevraagd of dat nou echt wel nodig was. De opgegeven reden 'ziek' is vaak niet waar te nemen als je op de boomstronk staat. Zijn we dan allemaal te veel leek?
Ervaren bomenkappers worden soms moe van en daardoor kortaf in het beantwoorden van de 'onnozele' vragen uit toekijkend publiek. Deze is de recentste die ik te horen kreeg: "alles gaat dood, ook kantoorgebouwen".
Onderwerp van beschouwing was op dat moment een oude reus van ca 150 jaar die zoveel moeite had gehad met rechtop blijven staan dat hij allerlei groeisels aan de onderkant van zijn stam had gevormd als tegenwicht.
Vroeg of laat zou hij bij een storm de strijd hebben opgegeven. Vaak wordt daar door groenbeheerders niet op gewacht o.a. omdat bij de val van zo'n reus ook andere, gezonde bomen kunnen worden meegesleept.
Of erger, de boom zou op een huis kunnen vallen of nog erger, op een argeloze weggebruiker.
Zo herinner ik me een paar jaar geleden de kap van 80 jaar oude populieren op een weg langs een fort. Bij harde wind verloren ze steeds vaker takken en tsja, als die een fietser zouden treffen was dat niet alleen heel verschrikkelijk voor die fietser maar eventueel ook heel vervelend voor de gemeente als er een schadeclaim zou worden ingediend.

Kapvergunning
Vaak zegt een kapvergunning toch iets anders dan de schrijnende werkelijkheid.
Langs het fort blijken de jonge eiken die de populieren vervangen gevoelig voor de processierups waardoor je er delen van het jaar beter niet meer kunt wandelen, vooral niet met een hond...
En vorige week bleek dat de kapvergunning voor 'enkele bomen' langs de oever van een watertje te hebben betekend dat nog slechts enkele bomen het uitzicht op de parkeerplaats van het kantorenpark benemen. Voedselvoorziening en schuilplaats voor allerlei dieren en vogels is over honderden meters oever rigoreus weggekapt.

Ontworteld Heel verhelderend vond ik de val van een nog rechtopstaande gigant in het park die door een storm geveld werd en daarbij 2 lotgenoten meenam. Het resultaat was o.a. drie enorme wortelpartijen die uit de grond gekomen op hun kant naar boven wezen. Op school was me geleerd dat de wortels van een boom onder de grond dezelfde omvang konden aannemen als zijn kruin van takken boven de grond, maar daar was hier geen sprake van. Het hoge grondwaterpeil in het park bleek de bomen te verhinderen stevig te wortelen. De ogenschijnlijk gezonde boom was onder de grond dus eigenlijk verminkt..
Als leek weet je zoiets niet.

Bandengeulen
Maar als leek zie je toch ook menige actie van groenbeheerders waar je je van afvraagt of het nou echt zo moet. Zo geeft de inzet van steeds groter materieel vreemde paradoxen. Dat materieel past in groengebieden vaak niet op de paden en heeft ruimte nodig om ergens te keren enz. waardoor je in menig natuurgebied diepe sporen van rupsbanden e.d. aantreft. Naast, maar ook op de 'natuurlijke' paden, waardoor je als wandelaar soms halsbrekende toeren uit moet halen om niet door moddergeulen te hoeven waden..

Planning
En misschien moeten de planners nog wennen aan de effecten van de inzet van het moderne materieel? Want een dikke laag houtsnippers op een wandelpad strooien en nog geen half jaar later groot materieel van de bomensnoeidienst er over heen laten denderen stampt geheid die snippers in de grond...
Linten ter bescherming van pas ingezaaid nieuw gras zijn nog niet weg of er blijkt toch nog een boom gekapt te moeten worden waarvoor je over dat jonge gras moet met zware machines.
Plannen van de werkzaamheden van verschillende diensten is natuurlijk nog moeilijker. . Nieuwe aanplant pal bij een brug die een paar maanden later vervangen gaat worden. Of jonge boomaanplant die moet wijken voor een nieuwe geluidswal.

Als leek snap ik ook niet waarom in parken en groenstroken elk jaar vele struiken worden gerooid en er kleine miezertjes voor terug komen.
Ik vermoed dat snoeien teveel vakkennis vergt maar kom bij mij als leek aub niet aan met dat vervangen goedkoper is want die aanplant moet ook betaald worden en het leven van allerlei dieren en insecten dat door het wegvallen van beschutting in het geding is, is onbetaalbaar.

Komisch
Sommige acties van werkers in de groenvoorziening wekken bij mij de lachlust op. Toch zijn ze meer schrijnend dan komisch.
Ter illustratie:
Aan het eind van een pad tussen stadse bebouwing en begraafplaats lag aanvankelijk een wild stukje grond aan de oever van een riviertje. Een heel klein stukje 'niemandsland'. Niemand hoeft er te lopen of te spelen of zelfs maar een verdwaalde bal op te halen. Het was er door bomen en struiken zo onbegaanbaar dat zelfs de vele honden die dat stukje passeerden zich er niet in waagden. Blad en ander afval bleef er 'gewoon' liggen en ik heb er jarenlang menige ringslang vanaf de oever het water in zien glijden.

De foto's hiernaast tonen de huidige stand van het gebiedje.
In een tijdsbestek van amper 3 jaar ik heb er o.a. deze activiteiten van de stadsplantsoenendienst waar genomen:
- rooien van bomen (elk jaar een of meer)
- snoeien van struiken
- strooien van houtsnippers op de aansluiting van het pad met de brug
- kort daarna groot materieel i.v.m. vervanging van de brug naast het gebiedje
- weer nieuwe snippers
- kappen van bijna alle struiken, uiteraard met groot materieel
- compleet 'wieden'
- aanleg van een slangenhoop vorige zomer
- verwijderen van de slangenhoop eind van de zomer en totale schoning van de grond
- nieuwe aanplant van kleine struikjes afgelopen najaar.

Het bordje wat enthousiast vertelt over de slangenhoop staat er nog steeds.
Slangen heb ik er al ruim 2 jaar niet meer waar genomen

Recent waren er op één dag deze contrasterende werkzaamheden verricht:
Aan de ene kant van het pad zijn palen geslagen met ijzerdraad er tussen in een poging het 'olifantenpaadje' te blokkeren dat mensen in de buurt spontaan inlopen omdat ze gewend zijn dat daar een paadje was waarmee je het officiele pad dat meestal heel modderig is kunt vermijden. Door het 'olifantenpaadje' dreigden 3 jonge struikjes het te begeven.
Aan de andere kant van het pad is een grote stapel wilgentenen op de jonge aanplant gelegd. Benieuwd hoeveel struikjes het daardoor blijken te hebben begeven als die stapel eindelijk is weggehaald...

Marja Oosterman
29 februari 2012


Foto's: Luiggi en Marja