De manier waarop we omgaan met elkaar is de helderste spiegel van wie we zijn

in het donker van vergeten geloven vindt de ziel een bedding van gedogen

Ben ik al zo oud dat mijn jeugd helden grijs en oud, de looprekjes aan de kant schuiven en nog eenmaal een podium op klimmen

zo kon ik binnenlopen in een wereld die met jou bewoog tussen kamer en jou; een poort van kleuren doordrenkt

Wij kunnen rauw zijn, maar dat is eerder confronterend bedoeld, niet choquerend. We leggen dingen naakt neer. Zonder commentaar

Wat is er in die stilte en welke verhalen gaan we daar dan weer van maken

Zoals ik naar jou verlangen kan weet ik van die liefde niet te spreken zonder schaamteloos mijn ego te beschermen

Knokken we voor onze ruimte of delen we die met elkaar?

Ruimte is liefhebben over de horizon omdat je hart altijd groter is dan je dacht

Ze zeiden dat ik dood was… Ze zeiden dat ik het aardse voor het eeuwige had verwisseld. Ze vroegen of ik met hen mee wilde gaan.

Als het mijn tijd is, wilt u dan aub niet met al uw kunstgrepen mijn leven tegen mijn zin verlengen?

...omdat alles wat leeft rechten heeft. Al was het maar het recht op bescherming.

Waar de goden slapen is het voor de mens niet goed toeven...